Οι Έλληνες πολίτες δεν αντιμετωπίζουν λίγα εμπόδια στην προσπάθειά τους να εκλέξουν αντιπροσώπους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Πρώτα από όλα ενώ η δουλειά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου καλύπτει ένα πολύ μεγάλο φάσμα της λήψης των αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας δίνουν έναν δημοψηφισματικό ή διλημματικό χαρακτήρα στην εκλογική διαδικασία. Διαμορφώνουν έναν πολιτικό λόγο άσχετο με τα ζητήματα των πολιτών και χτισμένο πάνω σε προπαγανδιστικές κατασκευές των επιτελείων τους.

Από την άλλη πλευρά, κάποιοι συμπολίτες μας σε καθεστώς απόγνωσης, σύγχυσης ή αντικοινωνικής παραφοράς, δείχνουν να θέλουν να τους αντιπροσωπεύσουν κακοποιά και εκφοβιστικά στοιχεία. Αλλά η ενίσχυση των εξτρεμιστικών κομμάτων που ορισμένοι αναλυτές με μια μισαλλόδοξη χαιρεκακία επισείουν ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, δύσκολα θα καταφέρει να ανατρέψει τη δημοκρατική κανονικότητα των τελευταίων 30 χρόνων στην Ευρωπαϊκή Βουλή. Ακόμα και μια νίκη των υπερεθνικιστικών και λαϊκίστικων δυνάμεων στη Βρετανία ή στη Γαλλία δεν θα σταματήσει τη λήψη των αποφάσεων και τη δημοκρατική συζήτηση για τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όπως η εμπειρία έχει δείξει, οι ακραίες δυνάμεις δύσκολα συσπειρώνονται για να αποκτήσουν κρίσιμη μάζα και να αντλήσουν οφέλη, καθώς στο υπερεθνικό πεδίο του ευρωκοινοβουλίου πέφτουν σε σοβαρές αντιφάσεις. Αντιθέτως οι μετριοπαθείς δυνάμεις έχουν την ευχέρεια να δημιουργήσουν μια ισχυρή αντισυσπείρωση, αποκλείοντας τους ακραίους από τη λήψη των αποφάσεων με ένα είδος καραντίνας. Ακόμα και αν μια χώρα αποφασίσει να εκλέξει τους κοινωνικά απόβλητους ως αντιπροσώπους της, οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες συνολικά δεν θα θελήσουν να αυτοκτονήσουν.

Επομένως η αντιευρωπαϊκή ψήφος, η ψήφος του φόβου και της αυτοκαταστροφικής περιχαράκωσης μπορεί και πρέπει να γίνει αντικείμενο πολιτικής αντιμετώπισης από τους κυρίαρχους σχηματισμούς. Στη Δυτική Ευρώπη συνολικά, το πολιτικό κέντρο περιορίζει ως τώρα τα πρόσκαιρα κέρδη των αντιευρωπαϊστών και τους κλυδωνισμούς που προκαλούν στις εθνικές δημοκρατίες και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Στην Ελλάδα όμως αυτό είναι το ζητούμενο.

Γιατι στη χώρα μας είναι πραγματικά μεγάλη η ανάγκη για ανάδυση ενός νέου Πολιτικού Κέντρου που θα προσφέρει τη βάση εκείνη για αντιπροσώπευση των τμημάτων της κοινωνίας που ενδιαφέρονται για βιώσιμες λύσεις με μακροχρονιότερα αποτελέσματα πέρα από την άμεση συντήρηση ή ανώδυνη καταγγελία που προβάλει η Δεξιά ή η Αριστερά.

Αν και υπάρχουν πολλές, διάσπαρτες αξιόλογες υποψηφιότητες, είναι γεγονός ότι πολιτικοί σχηματισμοί όπως το ΠΑΣΟΚ-Ελιά ή η ΔΗΜΑΡ-Προοδευτική Συνεργασία ακολούθησαν ως τώρα τον νόμο της αυτοσυντήρησης των κομματικών τους ηγεσιών παρά την υπέρτερη ανάγκη για ευρύτερες συμμαχίες. Η Νέα Δημοκρατία – Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, αποτελεί τη συντηρητική επιλογή σε μια συντηρητική Ευρώπη ενώ η Ευρωπαϊκή Αριστερά, όσο κι αν στην Ελλάδα έχει πλειοψηφικές τάσεις λόγω της δημοφιλίας του ΣΥΡΙΖΑ, στην υπόλοιπη Ευρώπη παραμένει δύναμη μειοψηφική ως περιθωριακή. Έκπληξη των εκλογών είναι Το Ποτάμι, καθώς συνδυάζει μια πραγματιστική όσο και αντιπροσωπευτική λογική με ένα πρωτόγνωρο άνοιγμα στην κοινωνία μας.

Με γνώμονα τα παραπάνω, το να κλωτσήσουμε με την ψήφο μας την μπάλα έξω από το γήπεδο μηδενικά οφέλη θα φέρει για τη χώρα μας. Γιατί εκτός από το Ευρωκοινοβούλιο οι δυνατότητες που έχουμε ως κράτος μέλος για άσκηση πιέσεων στα ευρωπαϊκά όργανα είναι περιορισμένες, μιας και ούτε πρόσβαση σε ισχυρές ομάδες πίεσης διαθέτουμε ούτε συμμερίζεται κανείς εύκολα τις θέσεις μιας χώρας που συρρικνώνεται οικονομικά.

Με τυχόν ακραίες επιλογές ουσιαστικά αφαιρούμε τη δυνατότητα αντιπροσώπευσης από τον άνεργο, τον εργαζόμενο, τον νέο αγρότη, τον επιστήμονα, τον επιχειρηματία και τιμωρούμε ακόμα περισσότερο τα πιο δυναμικά και εξωστρεφή τμήματα της κοινωνίας μας. Είναι εύλογο να περιμένουμε πολύ περισσότερα από τα ελληνικά και ευρωπαϊκά κόμματα. Θα πρέπει όμως να απορρίψουμε ως επιλογή τα ψηφοδέλτια της άρνησης που μας στερούν πραγματικούς αντιπροσώπους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Να δώσουμε θετική ψήφο στους πρωτοπόρους του κάθε κλάδου ή κοινωνικής τάξης για μια αντιπροσώπευση με καλύτερους όρους στην ΕΕ.