Από τις δημοσκοπήσεις της περασμένης εβδομάδας, σταθήκαμε όλοι μας περισσότερο -ίσως και λόγω της «μαύρης» επετείου- στο αδιανόητο ποσοστό των πολιτών που θεωρεί ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα επί… χούντας! Αξίζει, ωστόσο, να σταθούμε και σε ένα άλλο εξίσου ανησυχητικό εύρημα: πρόκειται για το, ολοένα και περισσότερο, αυξανόμενο ποσοστό των ευρωσκεπτικιστών ή των «νοσταλγών» της δραχμής, ποσοστό που, αν μη τι άλλο, προκαλεί ανησυχία και προβληματισμό.

Το φαινόμενο, βέβαια, δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό… Αντίστοιχα ανησυχητικά ποσοστά προκύπτουν και από τις μετρήσεις κοινής γνώμης όχι μόνο στον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά και στον εύρωστο οικονομικά Βορρά. Η ίδρυση του κόμματος της γερμανικής… δραχμής, της επιστροφής στο μάρκο δηλαδή, το οποίο φαίνεται να διεκδικεί με αξιώσεις και κοινοβουλευτική παρουσία, είναι αποκαλυπτική του κλίματος που διαμορφώνεται πλέον στην Ευρώπη.

Ας συμφωνήσουμε: υπάρχει πρόβλημα! Πρόβλημα αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που έχουν κυριολεκτικά βαλτώσει, παγιώνοντας το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών – πλεονασματικών και ελλειμματικών καλύτερα. Η σημερινή Ευρώπη είναι μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, γεγονός που ωθεί μάλιστα ένα μέρος της ευρωπαϊκής ελίτ να εξετάζει ακόμα και το ενδεχόμενο νομισματικής επισημοποίησης αυτού του ουσιαστικού διχασμού. Το ενιαίο νόμισμα αντί να οδηγήσει σε μια κοινή οικονομική πολιτική, σε μια ενιαία – αποτελεσματική αντιμετώπιση των τεράστιων προβλημάτων που δημιούργησε η κρίση, φαίνεται όλο και πιο αδύναμο, μπροστά στις ορέξεις όσων νοσταλγούν τα εθνικά τους νομίσματα και την εθνική τους περιχαράκωση.

Και είναι επείγον: η ατζέντα πρέπει να αλλάξει όσο υπάρχει ακόμα χρόνος. Αλλά για να συμβεί αυτό απαιτείται να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων στα ευρωπαϊκά όργανα και πρώτα απ? όλα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Μόνο έτσι, οι δυνάμεις που απορρίπτουν το… όραμα μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων θα μπορέσουν να θέσουν τις βάσεις για μια ευρωπαϊκή ενοποίηση που θα στηρίζεται σε ριζικές μεταρρυθμίσεις, αποδεκτές από τις κοινωνίες και τις χώρες της Ευρώπης.

Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη που θα πορεύεται με μία ταχύτητα. Μια Ευρώπη αλληλεγγύης, ένα πολυεθνικό μπλοκ που θα βαδίσει πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ενωμένο προς την ομοσπονδοποίησή του.

Την κρίση πρέπει να την ξεπεράσουμε με περισσότερη Ευρώπη. Οχι με λιγότερη.