Μπορεί να ξάφνιασε κάπως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία, αλλά δεν ήταν και απροσδόκητο. Θέλω να πω ότι το κλίμα του “μέσα – έξω” το είχε προετοιμάσει για τα καλά σύμπασα η πολιτική ηγεσία του βασιλείου και επ αυτού βρήκαν βέβαια στρωμένο το χαλί οι ευρωφοβικοί και οι λαϊκιστές. Η ευθύνη δεν είναι λοιπόν της Ευρώπης “που πρέπει να πάρει το μάθημα και ν’αλλάξει” όπως αρέσκεται να λέει ο Α. Τσίπρας, αλλά των χωρών, των κυβερνήσεων, των παρατάξεων και των λοιπών υποκειμένων που έκαναν την αμφισημία σημαία, ώστε να προσαρμόζουν την εκάστοτε “θέση” ανάλογα με τη συγκυρία και το εκλογικό διακύβευμα. Έλάχιστοι άλλωστε πολιτικοί είχαν το σθένος και την καθαρότητα ενός Ντελόρ, ενός Βερχόφσταντ ή ενός Σημίτη, τη στιγμή που ο κυρίαρχος αριστερός λαϊκισμός θεωρούσε πάντα υποχρέωσή του να καταγγέλει διαχρονικώς την αγελάδα την οποία ευχαρίστως άρμεγε, διότι ως γνωστόν αριστερός είναι εκείνος που θέλει τα λεφτά των άλλων.
Έτσι χτίσθηκαν καριέρες και καθεστώτα, μεταξύ των οποίων και το δικό μας το ΠΑΣΟΚ. Το οποίο ενώ μετ επιτάσεως τονίζει σε κάθε ευκαιρία τον Ευρωπαϊκό του χρακτήρα, ευχαρίστως υποκύπτει στη γοητεία της όποιας “αριστερής” πριμαντόνας όταν υπάρχει το κατάλληλο ακροατήριο. Όποιος για παράδειγμα σχετικά ψύχραιμος ακροατής παρευρέθη στην επέτειο των 20 χρόνων από τον θάνατο του Α.Π, θα είδε με έκπληξη να ανασύρεται από τον ομιλητή Βασίλη Βασιλικό η “ιστορική ομιλία” του Ανδρέα στη Βουλή του 92, κατά την οποία κατήγγειλε “τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ώς τη ρίζα του κακού της σημερινής, αγνώριστης από μας τους παλιούς κυρίας επί των τιμών Ευρώπης του Κεφαλαίου” και να θυμίζει ότι ο Ανδρέας ήταν ο πρώτος που στιγμάτισε την ανίερη συμμαχία που “εκφράζει σχεδόν απόλυτα τα συμφέροντα και την οπτική γωνία του πλούσιου Βορρά [….] και της οποίας (Συνθήκης) “οι δείκτες στόχοι της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης συνιστούν το όραμα ενός “Ευρωπαίου Τραπεζίτη”. Επειδή δε “ο Ανδρέας συνομιλούσε με την ιστορία αυτοπροσώπως”, κατά την έκφραση του Κώστα Λαλιώτη την οποία επίσης ανέσυρε ο ομιλητής, σε μια απ αυτές τις συνομιλίες λοιπόν, επεσήμανε την επικείμενη Γερμανοποίηση της Ένωσης δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι το κόμμα του θα υπερψηφίσει τη συνθήκη!
Το κοινό που καταχειροκρότησε τον Β.Β δεν ξέρω πράγματι τι διαφορά έχει από το κοινό του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ ή του διαχρονικώς αντιευρωπαϊκού ΚΚΕ και πως σκέφτεται να συνυπάρξει με πιο φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις, είτε στο χώρο της κεντροαριστεράς (βλέπε ΠΟΤΑΜΙ) είτε της κεντροδεξιάς (αν το ξαναζητήσει η ιστορία). Εκτός κι αν αυτή είναι η άβυσσος για την οποία μίλησε η Φώφη Γεννηματά. Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, ας μπει επιτέλους κάπου αυτή η διαχωριστική γραμμή. Χωρίς ενοχές και χωρίς ψεύτικες εκκλήσεις στην συστράτευση των ταρατατάμ δυνάμεων. Αυτό δεν θα ήταν τόσο κακό. Αυτό που είναι κακό και θανάσιμο, είναι το παιγνίδι του παππά το οποίο αριστοτεχνικώς χειρίστηκε ο Ανδρέας – και στο οποίο ως φαίνεται διαπρέπει και ο Τσίπρας – και το οποίο υιοθετούμενο από τους επιγόνους εκείνου του ΠΑΣΟΚ, οδηγεί τον κόσμο στα διάφορα EXIT, ή ακόμα χειρότερα στις αγκαλιές της Χρυσής Αυγής, αφού πρώτα τον έχει τρελάνει.