Η πολιτική μάχη για το Ευρωκοινοβούλιο έχει ξεκινήσει.
Η ποιότητα της ζωής των Ελλήνων πολιτών, έπειτα από εννέα συναπτά χρόνια κρίσης, θα καθορίσει τόσο την συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία όσο και την επιλογή πολιτικής άποψης για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η εμπειρία που αποκομίσθηκε από την λειτουργία της Ε.Ε., ως προς την διαχείριση και μη επίλυση του Ελληνικού προβλήματος, επενεργεί με διττό τρόπο, αφενός αναδεικνύει τον προβληματισμό για την λειτουργία της πολιτικής στην κοινή Ήπειρο και εν τέλει στην λήψη αποφάσεων, αφετέρου θέτει υπό τη βάσανο της πολιτικής κριτικής τα δεδηλωμένα ιδεώδη που καταλήγουν σε τεχνοκρατικές εκλογικεύσεις, οπότε με τη σειρά τους, η οποιαδήποτε απώλεια ή απομάκρυνση από τις ιδρυτικές αρχές οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, στην αντιμετώπιση της κρίσης των συμμετεχόντων μελών στην Ένωση ως πολιτικά επιφαινόμενα.
Οι σκέψεις αυτές, όσο διανύονται βήματα στη πορεία της προεκλογικής εκστρατείας, μιλώντας με αρκετό κόσμο στις καθημερινές επαφές, με οδηγούν στο να σκεφτώ πάλι ποιο είναι το επίδικο των Ευρωεκλογών, απ΄την στιγμή που όλες οι κομματικές δυνάμεις συμπεριλαμβάνουν στα επιχειρήματα προς τους πολίτες την πολιτική ενοποίηση της Ε.Ε. .
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι η απεικόνιση του Ιανού.
Δεν έχει περάσει αρκετός καιρός απ΄όταν ο κος. Τσίπρας από βήματος του συνεδρίου για το μέλλον της ΕΕ της Ευρωομάδας της Αριστεράς καλούσε για μάχη ενάντια στη λιτότητα και τον νεοφιλελευθερισμό αλλά και ενάντια στην ακροδεξιά και το εθνικιστικό μίσος, ενώ στον αντίποδα, στο εσωτερικό της Ελλάδας, κρατά το κηρύκειο φιλελεύθερων πολιτικών. Προφανώς φαίνεται πιο εύκολο για την πολιτική ρητορική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να προσκαλεί σε πολιτική μάχη με την επίκληση της θέλησης των πιο πολλών ανθρώπων, οικειοποιούμενος τα συνθήματα της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας.
Η Νέα Δημοκρατία η οποία κινείται μεταξύ μερικής ή σιωπηρής αποδοχής του Όρμπαν, τελικά φαίνεται να βρίσκεται σε πλήρη ευθυγράμμιση με την Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και στην Γερμανική ηγεσία του. Η συντηρητική πολιτική των πολλών τάσεων που ταλανίζει την Νέα Δημοκρατία, η οποία παραπαίει μεταξύ νεοφιλελευθέρου και φιλελεύθερου κόμματος, τρέχοντας συναγωνιζόμενη με τον εαυτό της, φέρει φαρδιά πλατιά την ταμπέλα της Γερμανικής πολιτικής στην Ελλάδα. Η ταύτιση της πολιτική ενοποίησης ομοιάζει με την “καλύτερη Γερμανική Ευρώπη”.
Παρ’ολ’αυτά ο μίτος για την ανανοηματοδότηση της πολιτικής Ευρώπης δεν αφορά τον σκοτεινό περίπατο σε κάποιο επικίνδυνο λαβύρινθο.
Η πολιτική για τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές είναι η αντιμετώπιση των προβλημάτων στην ολότητα τους. Τουλάχιστον αυτό κατέδειξε το μανιφέστο της Μαδρίτης και η κοινή αποδοχή των επτά αξόνων πολιτικής ως αναγκαιότητα για την σύναψη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου για την Ευρώπη.
Συνοπτικά οι άξονες της πολιτικής αφορούν μία Ευρώπη ισότητας και δικαιοσύνης, αλληλεγγύης, βιώσιμης που προστατεύει το περιβάλλον, ελεύθερης και δημοκρατικής, φεμινιστικής με ίσα δικαιώματα για όλους, προοδευτικής με σχέδιο για τους νέους, δυνατής και ενωμένης που προωθεί ένα καλύτερο κόσμο.
Η ανανοηματοδότηση της πολιτικής Ευρώπης αποτελεί διπλή πρόκληση στην προσπάθεια που καταβάλει η δημοκρατική προοδευτική παράταξη απέναντι στον λαϊκισμό και στον φασισμό. Οι γνήσιες δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας μπορούν να διαμορφώσουν το αντίπαλο δέος.