….διότι αλλιώτικα η ολιστική αντιδημοκρατική εκτροπή θα είχε, ήδη, γίνει.
Πριν λίγες μέρες ρωτήθηκε ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε συνέντευξή του : «φοβάστε εκτροπή » και απάντησε : «όχι, γιατί είμαστε εντός της ΕΕ. Βέβαια και μια επαγρύπνηση είναι ορθή».
Ο Κων/νος Καραμανλής όταν σχεδόν εξεβίαζε την τότε μικρή αριθμητικά ΕΟΚ, τον Σμίτ, τον Βαλερύ, τον Κάλλαχαν τοποθετούσε τους πολιτικούς λόγους, μπροστά από τους οικονομικούς – δίχως ασφαλώς να τους παραλείπει-….Το μέλημά του ήταν να σταθεροποιηθεί το δημοκρατικό πολίτευμα με οχυρό προοδευτικές χώρες, έναντι του φασισμού, της δικτατορίας και των γενεσιουργών αιτίων τους. Μεγάλο μέρος της Αντιπολίτευσης δέχτηκε τον προβληματισμό αυτό παρά μερικές διαφορετικές προσεγγίσεις οικονομικού, περισσότερο, χαρακτηριστικού και είπε το μεγάλο ΝΑΙ, το πρώτο. Κι εδώ μνημονεύω τυχαία τον Η. Ηλιού, τον Λ. Κύρκο, τον Γ.Μαύρο, τον Γ. Α. Μαγκάκη, τον Γ. Πεζμαζόγλου, τον Δ.Τσάτσο, τον Σάκη Καράγιωργα μα και τον Κ.Σημίτη (ειδικώς ο τελευταίος αντιτάχθηκε ουσιαστικά στην μετριοπαθή αποχή – άρνηση του Ανδρέα ) καθώς και παρά πολλούς άλλους που ανυστερόβουλα λησμονώ.
Αν σε χώρες όπως η Ελλάδα που ονειρεύτηκε το τερατώδες κυβερνητικό υβρίδιο ή η Ουγγαρία του βίαιου Βίκτορ Ορμπάν, επικρατεί ο μισητός εθνολαϊκισμός κι όχι ένας φασισμός με τα πρώιμα χαρακτηριστικά του κοινοβουλευτικού μουσολινισμού του 1930, οφείλεται πράγματι στο ουσιακό ευρωπαϊκό κεκτημένο, την ίδια την ευρωπαϊκή ιδέα τουλάχιστον στο επίπεδο της διατήρησης των ελευθεριών. Ο εθνολαϊκισμός, της ίδιας ιδεολογικής μήτρας του φασισμού, το γέννημα του διαστροφικού ατομικού και συλλογικού ασυνειδήτου είναι αυτός, που κινείται – ατυχώς – ελεύθερος και βάλλει με ανεξίτηλα ολοκληρωτικό και ομοιόμορφα αντιαισθητικό τρόπο κατά της Δικαιοσύνης και της Παιδείας, προσπαθώντας να οργανώσει εις βάθος χρόνου τους συνειδητούς μελανοχίτωνες του 4ου Τρελλού Πολιτισμού, μιας κι ο τρίτος ήταν του Μεταξά.
Αν δεχθούμε πως υπάρχει ένας ακατέργαστος ιδεολογικός ιστός καρκινοφόρος ως προς τον ολοκληρωτισμό και λυσσασμένος, που δεν μπορεί ως το τέλος να τον υλοποιήσει, ένας ιστός που απέβαλλε τον Μοντεσκιέ και τον αφορισμό του «…πως το Δίκαιο και νοείται και εφαρμόζεται», τον Λοκ και τον Χιούμ, που γράψανε πως βλέπουμε ή αισθανόμαστε αυτό που κάθε τι είναι κι όχι αναγκαστικά αυτό, που θα όφειλε να είναι κατά τον Ορθό Λόγο τότε έχω κάθε λόγο να συμφωνήσω με τον Βενιζέλο ή με με όποιους επίσης το λένε, πως χωρίς την ΕΕ σήμερα η πολιτική ουσία της Ελλάδας θα ήταν μια σύγχρονη Χούντα, μείγμα του μουσολινικού κορπορατισμού των συντεχνιών – φάτσιο, της εφόδου στους ουρανούς (των λιμών και των όπλων) του υπαρκτού σοσιαλισμού και των αστόχαστων σοφισμάτων της τεχνολογίας των διαταραγμένων Βαρουφακηδων, Λαπαβιτσαίων που επιζητούσαν τον Πούτιν, τους Χομεϊνήδες και κάποιους Μαδούρους. Με το αζημίωτο φυσικά.
Η αισθητική του Πολλάκη, του Καμμένου, του ίδιου του Π/Θ εντέλει – κρυμμένη στα αστειάκια – είναι η κλασσική πολιτική φορμαλιστική επεξήγηση του θεωρητικού μουσολινισμού, που εδράζονταν σε άτοπα κοινωνιολογικά συμπεράσματα κι όχι φυσικά σε ρατσιστικά ανθρωπολογικά, όπως ο Χιτλερισμός.
Ο μουσολινισμός – που ξεκίνησε ως απελευθερωτική τάση του ήδη αρκετά ριζοσπαστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος – άλωσε λόγω και έργω όσους Θεσμούς μπορούσε και συνεργάστηκε με όσους, είτε δεν μπορούσε να συντρίψει είτε του χρησίμευαν όπως με την Βασιλεία του Β. Εμμανουήλ ή με τον Πάπα.
Οι παλιότεροι θυμηθείτε την σαδιστική αλληγορία για τους Θεσμούς επί μουσολινισμού στο ακραίο φιλμ του Π.Π.Παζολίνι «ΣΑΛΟ».
Από τις δημοσιονομικές εκτροπές, που επιθυμούσαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ , ήδη από το 13, από τις πληρωμένες άδειες τηλεοπτικής λήψης φλωρεντίνικης βερσιόν, από την ταύτιση Υπουργών και καταδικασμένων ισοβιτών του υποκόσμου, από τα ψοφοδεή αμεσοδημοκρατικά κατάλοιπα του 15, από την θεσμική ολοκληρωτική καταρράκωση της Παιδείας, από, από, από ….τόσα τα οποία ο μιθριδατισμός του χαυνωμένου εκλογικού κοινού υποδύεται πως δεν τα βλέπει, είναι σαφές πως αν δεν έχουμε κανονική Χούντα – σαν κι αυτή που δημοσίως ονειρεύονται ομού ο Πολλάκης με τον Καμμένο και φυσικά ο Μεγάλος Αδελφός – το οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό στην – έστω – ατελή ΕΕ, παλιά την έλεγαν ΕΟΚ κι ορισμένοι που μετά το μετάνοιωσαν ΕΟΚ των μονωπωλίων.
Ευλογείτε συχνά αυτή την ΕΟΚ, που παλεύει να κρατήσει τον Ποιητή ορθό, όταν ο ψάλτης του ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ αντιφωνίζει …..Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ…