Με τη χώρα σε παράκρουση, με την «πρώτη φορά Αριστερά» έτοιμη να ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου, αναρωτιέται κανείς τι μπορεί να περιμένει ακόμη από τον κ. Τσίπρα και τους συντρόφους του. Οσοι και όσες είχαμε ζήσει ή γνωρίσει από κοντά τις παθογένειες που κυριαρχούν στην Αριστερά, δεν τρέφαμε και πολλές ψευδαισθήσεις για το πού μπορεί να οδηγήσει η κατάληψη της εξουσίας από ένα μόρφωμα γεμάτο αντιθέσεις και παρωχημένες ιδεοληψίες. Αλλά η πραγματικότητα αποδείχθηκε δυστυχώς πολύ πιο οδυνηρή από τους χειρότερους φόβους…
Ακόμη και όσοι πίστεψαν ότι επιτέλους η Αριστερά έχει μια ιστορική ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι μια δύναμη προόδου και ανανέωσης, απέναντι σε ένα διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό κατεστημένο πολιτικό σύστημα, δεν μπορεί μετά την εμπειρία αυτών των πέντε μηνών να μην κάνουν επώδυνους συνειρμούς που παραπέμπουν στις πιο τραυματικές στιγμές της σύγχρονης Ιστορίας μας. Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά δυστυχώς η Ιστορία δείχνει ότι όποτε η Αριστερά βρέθηκε στο κατώφλι της εξουσίας, η ανικανότητα της ηγεσίας της και η απώλεια επαφής με την πραγματικότητα οδήγησαν σε εγκληματικά λάθη.
Προφανώς οι συνθήκες δεν είναι ίδιες, οι ιστορικές αναλογίες και συγκυρίες διαφορετικές, το 2015 δεν είναι 1945, αλλά οι αντιλήψεις, οι νοοτροπίες, οι ιδεολογικές αγκυλώσεις εξακολουθούν να ισχύουν. Αγνοια των διεθνών συσχετισμών, συμμαχίες χωρίς αντίκρισμα, ανεκπλήρωτες προσδοκίες στη λαϊκή αγωνιστικότητα σε συνδυασμό με μια ρεβανσιστική και εκδικητική νοοτροπία απέναντι σε όσους δεν συμπλέουν μαζί τους ήταν και είναι τα διαχρονικά χαρακτηριστικά που έχουν διαποτίσει τις ηγεσίες της Αριστεράς και όχι μόνο.
Το πώς εννοούν τη δημοκρατία, τον διάλογο και την αντίθετη άποψη φάνηκε από τον τρόπο που αντιμετώπισαν τη συγκέντρωση όσων υποστήριζαν την παραμονή μας στην Ευρώπη. Λαός για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνο αυτός που συμφωνεί μαζί τους. Οι υπόλοιποι είναι τσιράκια της Μέρκελ και του Σόιμπλε, μεγαλοαστοί του Κολωνακίου και της Εκάλης, υποχείρια του Σαμαρά και πάει λέγοντας… Ο απόλυτος μανιχαϊσμός: Από τη μια η ενσάρκωση του καλού – οι δικοί μας – από την άλλη η μετενσάρκωση του κακού…
Με απίστευτη ευκολία και επιπολαιότητα κατασκευάζουν παντού εχθρούς, επιμένουν με μια συμπλεγματική νοοτροπία να διχάζουν την κοινωνία, προσδοκώντας να κερδίσουν τι; Χάνουν έναν-έναν όσους συμμάχους είχαν, εξοργίζουν τους συνομιλητές τους και επιμένουν την ώρα που όλα καταρρέουν γύρω τους να παριστάνουν τους Ρομπέν των δασών που θα αλλάξουν την Ευρώπη, αδιαφορώντας αν ταυτόχρονα οδηγήσουν τη χώρα στην άβυσσο.
Ο χρόνος τελειώνει, η υπομονή των δανειστών εξαντλείται, η οικονομία και οι τράπεζες καταρρέουν και αυτοί επιμένουν να παίζουν τον ίδιο παράλογο σκοπό της αντίστασης στον… νεοφιλελευθερισμό και της πολιτικής διαπραγμάτευσης. Ο κ. Τσίπρας έχει σήμερα και αύριο μια τελευταία ευκαιρία να αντιληφθεί τον αδιέξοδο δρόμο που ακολούθησε ως τώρα. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι έχει συνείδηση των ιστορικών ευθυνών του…