Οι εξελίξεις στο Μακεδονικό έδωσαν για μια ακόμα φορά την αφορμή για ένα κρας τεστ αντοχής των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στον λαϊκισμό. Και ταυτόχρονα χάραξαν ξανά την, ξεχασμένη για κάποιους, κόκκινη διαχωριστική-διακομματική γραμμή ανάμεσα στους προοδευτικούς μεταρρυθμιστές και τους συντηρητικούς λαϊκιστές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που πίστευε, με τη γνωστή του αλαζονεία της εξουσίας, ότι ο έλεγχος της πλατείας είναι αποκλειστικά δικό του προνόμιο, προσγειώθηκε ανώμαλα και περιμένει τώρα μια προσχηματική Σκοπιανή σωτηρία. Η νέα Νέα Δημοκρατία μάζεψε τα λογικά της στελέχη και παρέδωσε την εικόνα της στους Σαμαραδώνιδες των συλλαλητηρίων. Οι ακροδεξιοί – εντός και εκτός κυβέρνησης – έκαναν τη δουλειά που ξέρουν, όπως άλλωστε και οι αριστεροί επαναστάτες για διαφορετικούς φυσικά λόγους.
Το Κίνημα Αλλαγής κράτησε την πιο ισορροπημένη σχετικά στάση, χωρίς να αποφύγει κι αυτό τις (όχι πάντα) παράπλευρες απώλειες. Η αποφασιστική στάση του Πολιτικού του Συμβουλίου, αλλά και ιστορικών στελεχών του χώρου, αποτέλεσε σημείο αναφοράς και έδωσε ανάσα στον κόσμο της σοσιαλδημοκρατίας και του κέντρου, ακόμα και σε όσους είχαν πιστέψει στη νεοδημοκρατκή μεταμόρφωση. Τώρα είναι η ευκαιρία για μια μεγάλη πολιτική προοδετική δύναμη που θα σηκώσει το βάρος της αναγέννησης της χώρας.
Ο τόπος δεν χρειάζεται άλλους φοβισμένους και ισορροπιστές ηγέτες που καθοδηγούνται από τον «κυρίαρχο λαό» των κάθε λογής λαϊκιστών, αλλά ηγέτες πρωτοπόρους, ικανούς να συγκρουστούν και να οδηγήσουν τη χώρα σε μια νέα πορεία εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης.