Μα, τι το ήθελες άνθρωπέ μου εκείνο το «Εγώ έξι μηνών ήμουν πολιτικός κρατούμενος στο Παρίσι» και γέλασαν και τα έδρανα, έδωσες θέμα στους γελοιογράφους, στο διαδίκτυο, στα ΜΜΕ, στις παρέες των καφενείων, και όπου ανθρώπινο σώμα και ψυχή; Η ρήση αυτή θα σε ακολουθεί για όλη σου τη ζωή, έφτιαξες και έβαλες μόνος σου τη θεατρική μάσκα τής αστειότητας. Από τη μια λες ότι τιμάς τους αγώνες τής Αριστεράς και συγχρόνως τη ρίχνεις στα πολύ… μαλακά με το να εκλαμβάνεις τη διαμονή σου στο Παρίσι κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής σου, ως «πολιτική εξορία»… Έλεος! Μας έκανες να χάσουμε (πάλι) τις λέξεις, τις έννοιες και τον σεβασμό σε αναφορές που έχουν πλέον ηθική κι αξιακή χρήση.
Δεν ξέρω αγαπητέ αν έχεις προσέξει πως τα πράγματα δεν είναι όπως στη δεκαετία του ’80, όπου συνηθιζόταν (κάκιστη συνήθεια της εποχής) η… άνεση να δηλώνει ο κάθε πικραμένος, «αντιστασιακός», έστω και αν πέρναγε έξω από το αστυνομικό τμήμα τής γειτονιάς του… Όταν πήγαινε στη Γαλλία, Ιταλία και συναντιόταν στις καφετέριες με το ελληνικό στοιχείο αντιχουντικού αγώνα (δήθεν). Ιδιαίτερα κάποιοι από εκείνους που πολιτεύονταν, φρόντιζαν να φτιάχνουν βιογραφικό κατάλληλο για την περίπτωση βάζοντας μέσα στο κείμενο οπωσδήποτε λέξεις κλειδιά: φυλακή, εξορία, εκτόπιση, βασανιστήρια και άλλες παρεμφερείς, για να συγκινηθεί ο τότε ψηφοφόρος από την επτάχρονη ταλαιπωρία που είχαν επιβάλει οι συνταγματάρχες της χούντας. Όχι πως δεν υπήρξαν πραγματικά δύσκολες συνθήκες με πραγματικά βασανιστήρια, εξορίες και φυλακές για πολύ κόσμο, κυρίως όλους εκείνους που δεν εξαργύρωσαν τη ζωή τους με ό,τι υπέστησαν… Η πρόσφατη ιστορία τα γνωρίζει αυτά.
@@@
Τι τα επαναφέρεις άνθρωπέ μου όλα ετούτα; Γιατί προκαλείς τη μοίρα σου και ελαφραίνεις τα νοήματα αυτά προκειμένου να έλθεις στα ίσα με τους πραγματικούς αντιστασιακούς των δύσκολων καιρών;
Δεν ξέρω εάν κατάλαβες, αλλά αυτά τα ηρωικά και πατριωτικά μάς έχουν τελειώσει εδώ και χρόνια. Ίσως γιατί οι λέξεις αυτές κούρασαν τον κόσμο (ναι, και οι λέξεις έχουν τις δικές τους αντοχές και εξαντλούνται όταν δεν τους γίνεται σωστή χρήση). Ίσως επειδή το τοπίο είναι επιβαρυμένο με τόσες,

τεράστιες δόσεις αντίστασης, «αριστεροφροσύνης», «δημοκρατικότητας» και διαρκώς επαναλαμβανόμενης αφηρημένης λαϊκής δικαιοσύνης σε όλα τα επίπεδα, λέξεις και προεκτάσεις «σήματα» κεντροαριστερών κυβερνήσεων. Πάντως, παραδέξου κι εσύ ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πως τα σήματα και τα συνθήματα μέσα από τις λέξεις, κούρασαν τους πολίτες και πως θα πρέπει κι εσείς που τάζετε πως θα φτιάξετε «έναν καλύτερο-δικαιότερο κόσμο», θα πρέπει πριν απ’ όλα, να φτιάξετε ένα καλύτερο λεξικό που δεν μπορεί να είναι εκείνο το παλαιό και φθαρμένο μέσα από την απερίσκεπτη χρήση του. Εξ’ άλλου, όλοι συμφωνούν πως η γλώσσα είναι καθρέφτης της κάθε εποχής…
Αν μου επιτρέπεις αγαπητέ, κάνε τον κόπο να παρατηρήσεις τον λόγο (τις λέξεις που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί συνάδελφοι και ανταγωνιστές σου) και θα παρατηρήσεις πως διαφέρουν όσο και οι πολιτικές τους. Δεν είναι τυχαίες αυτές οι συμπτώσεις. Θυμήσου: είσαι κι εσύ πολίτης μιας χώρας της οποίας η γλώσσα είναι ακόμα ζωντανή, ενεργή και συνεχίζει να σηματοδοτεί έννοιες με παρελθόν και ισχυρά ιστορική μνήμη. Πώς έτσι εσύ, ένας νέος και υποσχόμενος πολιτικός που ομιλεί μπροστά στη χώρα, η οποία έχει ανάγκη από ριζικές αλλαγές, από ριζοσπαστικές πολιτικές, από ανατροπές και μεταρρυθμίσεις, έχεις αφήσει στην άκρη τη σημασία των λέξεων και των συμβόλων. Ο πολιτικός πολιτισμός (!) που ενίοτε επικαλείσαι κι εσύ στα λογύδριά σου, θα είχε αντίκρισμα μόνο αν χρησιμοποιούσες τις φράσεις και τις λέξεις με περιεχόμενο και σε χρόνο ρεαλιστικό και σύγχρονο. Όχι με οξειδωμένα υλικά σε στιλ «Ήμουν πολιτικός κρατούμενος τους πρώτους έξη μήνες τής ζωής μου»!!! Μ’ αυτό τον τρόπο, αλλοιώνεις την έννοια του «εξόριστου» και του πολιτικού κρατούμενου.
@@@
Θυμάσαι μήπως όλους εκείνους τους ταλαίπωρους των εξοριών τι δράμα πέρασαν; Γι’ αυτό και η παράταξη η δική σου (τα χρόνια πριν τη γέννησή σου) έφτιαξε Μακρόνησο, Γυάρο, Κάρπαθο, Λέρο, Ακροναυπλία, Ικαρία, Τρίκερι, Χανιά, Κέρκυρα, Αϊ Στράτη, Αίγινα, Μυτιλήνη, ερείπια τώρα των κολαστηρίων τής Μεταξικής Δικτατορίας, του Εμφυλίου και της Χούντας. Για γύρνα πίσω τον χρόνο και θυμήσου… Στάσου για λίγο στη λέξη μόνο: Εξορία! Την άκουγα από τις διηγήσεις τής γενιάς των γονιών μου και ανατρίχιαζα στο άκουσμά της. Εκεί πέρναγαν από όλες τις «απαραίτητες διαδικασίες». Ξύλο, βασανιστήρια, φάλαγγες, ατιμώσεις, βιασμοί, ό,τι πιο απάνθρωπο μπορούσε να φανταστεί ανθρώπινος νους, προκειμένου να σπάσει το ηθικό τού πολιτικού αντιπάλου… Πώς μπόρεσες λοιπόν άνθρωπέ μου να ξεστομίσεις τέτοια φράση; Ποιος συμβουλάτοράς σου πρότεινε κάτι τέτοιο; Μήπως-λέω μήπως- θα πρέπει να τον απολύσεις πάραυτα; Δεν μου πέφτει λόγος βέβαια, αλλά μόλις σε άκουσα εκεί στη Βουλή και μετά το γέλιο τής αρκούδας που έπεσε από τους συναδέλφους σου, αναρωτήθηκες «γιατί γελάτε;». Τότε ήταν που είπα στον εαυτό μου: «Άβυσσος η ψυχή τού ανθρώπου»

@@@
Και γιατί την ξεστόμισες αυτή τη φωτοβολίδα μεσοκαλοκαιριάτικα και μας έδωσες «θέμα»; Για να σε δοξάσουν οι περί της αυλής σου, ή για να έχεις

περισσότερη αντανάκλαση στο πόπολο; Πώς δηλαδή μπορεί να λειτουργήσει θετικά για σένα μια τέτοια «υπενθύμιση» περί της αγωνιστικής σου ανδρείας από γεννησιμιού σου. Για διάβασε και άκου το: «Αντιστασιακός-εξόριστος σε ηλικία έξη μηνών στο Παρίσι»!!!
Πώς το ακούς; Εγώ, ομολογώ, γελοίο. Εάν τώρα εσύ βρίσκεις πως η φράση σου έχει ειδικό βάρος, θα πω το λατινικό de gustibus et coloribus non est disputandum (στα γούστα και στα χρώματα δεν χωράει συζήτηση). Εάν αυτή η γκάφα «πιάνει» στους οπαδούς σου, υπάρχει επιτακτική ανάγκη να αλλάξεις… οπαδούς! Ελπίζω πως θα έχεις ξανασκεφτεί τέτοιο λεκτικό ατόπημα το οποίο έχει προέκταση και στην πολιτική σου εργαλειοθήκη. Ένας αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει να διαθέτει ανακλαστικά κατάλληλα ώστε να μην επιτρέπει την γελοιότητα να εισχωρεί και να επικρατεί εις βάρος του.
Η χώρα, αγαπητέ πρόεδρε, δεν αντέχει περισσότερη κατρακύλα. Ήδη το πολιτικό ανθρώπινο δυναμικό της, έχει σημειώσει χαμηλότατα ποσοστά πνευματικής αξίας. Τώρα, εσύ ο ίδιος, την κατρακύλα αυτή τη βοηθάς με τις απαράδεκτες και απερίσκεπτες χρήσεις λέξεων και συμβόλων.
Α! να μην το ξεχάσω. Συγνώμη για τον ενικό. Εξ’ άλλου, πάντα πρέπει να συμπαραστεκόμαστε σε έναν άνθρωπο που είχε τόσο τραυματικές εμπειρίες στο ξεκίνημα της ζωής του…