Γεννήθηκα το χίλια εννιακόσια εξήντα. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου έζησα εκτός Ελλάδας, σε χώρες όπου η ευνομία, ο σεβασμός στο περιβάλλον, η κοινωνική αλληλεγγύη, η εκπαίδευση και η υγεία, είναι τα θεμέλια που πάνω τους έχουν χτιστεί οι σχέσεις των πολιτών μεταξύ τους και με το κράτος τους.
Τριαντάρης και βάλε, γύρισα οριστικά στη χώρα μου και από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αν ήθελα να μείνω, θα έπρεπε… να δικτυωθώ.
Και δικτυώθηκα.
Κάτι οι οικογενειακές γνωριμίες, κάτι η συναδελφική αλληλεγγύη, κάτι πάρε δώσε με την κυβερνητική (τότε) νομενκλατούρα, βολεύτηκα μια χαρά στο δημόσιο.
Δεν έχει σημασία σε ποιον τομέα δουλεύω.
Είναι όλοι ίδιοι.
Μέτρια λεφτά, πολύ λίγη δουλειά, κανένας έλεγχος, πολύς ελεύθερος χρόνος για χαλάρωση, διασκέδαση και μπίζνες. Η χώρα μας είναι η ωραιότερη χώρα του πλανήτη, φτάνει να έχεις ελεύθερο χρόνο να την απολαύσεις. Εγώ αυτό έκανα και πέρασα τα επόμενα δεκαπέντε μου χρόνια ζωή και κότα.
Οι δυτικοευρωπαϊκές βαρυχειμωνιές και τα υπερατλαντικά χιόνια, ξεχάστηκαν από τα δροσερά καλοκαιρινά μελτεμάκια και τα χειμερινά ατμοσφαιρικά μπαράκια.
Και μετά ήρθε η κρίση.
Από το πουθενά.
Ή, για να είμαι ειλικρινής… Αλλά καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Θα σας εξομολογηθώ κάτι, αλλά να μείνει μεταξύ μας.
Το 1985 ήμουν μεταπτυχιακός φοιτητής στη χώρα που ζούσαμε τότε και θυμάμαι πως στο μάθημα «οικονομικά της ευημερίας», ο καθηγητής μας έδειξε ένα διάγραμμα για το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας μέχρι τότε, μιλώντας μας για τους κινδύνους που μπορεί να προκύψουν αν οι κυβερνήσεις δεν πάρουν μέτρα.
Το διάγραμμα σήμερα, συμπληρωμένο με την εξέλιξη του δημόσιου χρέους μας τα χρόνια που πέρασαν μετά το 1985, όπως το παρουσίασα στους φοιτητές μου, είναι το παρακάτω:
.
Χρέος ως Ποσοστό του ΑΕΠ
.
.
.
.
Εδώ λοιπόν φαίνεται ότι οι κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, κατάφεραν μέσα σε είκοσι χρόνια να εκτοξεύσουν το χρέος μας από το 25% του ΑΕΠ στο… 105%.
Θα καταλάβατε βέβαια ότι διδάσκω. Αυτό που θέλω να μείνει μεταξύ μας είναι ότι τότε δεν είπα τίποτα, δεν θέλησα να εκτεθώ, γιατί όλοι σας είχατε μία φόρα να ζήσετε, να καλοπεράσετε, να χορτάσετε ό,τι στερηθήκατε τόσα χρόνια με εμφύλιους, εξορίες, χούντες, φυλακίσεις, ΕΑΤ/ΕΣΑ, Πολυτεχνεία. Εδώ, εγώ που δεν γνώρισα τίποτα από όλα αυτά, με το που ήρθα, παραδόθηκα χαλαρά στο πνεύμα του παιχνιδιού της ομαλότητας και της ευημερίας. Άσε που αν έλεγες και τίποτα, γινόσουνα για τους κυβερνητικούς το μαύρο πρόβατο και με τέτοια κομματοκρατία στο Πανεπιστήμιο φοβόμουνα για τη θέση μου και την εξέλιξή μου, να σας πω την αλήθεια…
Τέλος πάντων.
Τα πράγματα χειροτέρεψαν.
Στους φοιτητές μου, το 2008 αν θυμάμαι καλά, καθώς μαθαίναμε για την αμερικανική κατασκευαστική φούσκα που έσκασε και γέμισε δηλητήριο όλες τις ευρωπαϊκές τράπεζες, έδειχνα το παρακάτω διάγραμμα όπου φαινόταν ότι η ζημιά είχε ήδη γίνει.
.
Λήξεις Ομολογιακών Εκδόσεων (δις €)
.
.
.
Φαινόταν τόσο καθαρά!
.
.
Από τον Μάρτη του 2011 και μετά είχαμε να πληρώσουμε τα μαλλιοκέφαλά μας σε τριετή, πενταετή και δεκαετή ομόλογα. Πού να βρεθούνε τόσα λεφτά; Ήταν ποτέ δυνατόν τα spreads να μην σκαρφαλώσουν στον ουρανό; Αλλά πάλι δεν είπα τίποτα, παρ’ όλο που η κυβέρνηση φάνηκε να ανησυχεί πραγματικά.
.
Η αλήθεια είναι ότι αυτοί με είχαν στο μάτι, γιατί στην προηγούμενη κυβέρνηση είχα κοντραριστεί με έναν δικό τους και του πήρα τη θέση. Ε, δεν ήθελα να εκτεθώ παραπάνω, βγάζοντας στη φόρα τα μαγειρέματα που κάνανε τότε στο «Οικονομικών» για να κρύψουν την κατάσταση.
Είχα αρχίσει πια να έχω παρτίδες με τους αριστερούς, αλλά τους ανανεωτικούς, όχι τους σταλινικούς, και εύκολα έγινα και στέλεχος του κόμματος. Ένα σωρό συνάδελφοι ήταν ήδη μέλη και έτσι υπολόγιζα ότι δεν θα είμαι και δακτυλοδεικτούμενος, άσε που η παλιά μου δικτύωση αργοπέθαινε μαζί με το κόμμα που τη στήριζε και το είχα πάρει μυρωδιά, οπότε έπρεπε να βρω άλλα κονέ. Δεν ξέρω πώς, αλλά οι ανανεωτικοί λύνανε και δένανε στο Πανεπιστήμιο. Τι είχα να χάσω;
Έδειχνα στους φοιτητές ακόμη ένα διάγραμμα για να καταλάβουν πόσα ατέλειωτα χρέη θα είχαν να ξεπληρώσουν με τους φόρους τους. Δάνεια που τα κυβερνητικά κόμματα δημιούργησαν και εδώ που τα λέμε (αλλά να μείνει κι αυτό μεταξύ μας), η αριστερά, σταλινικοί και ανανεωτές, αντί να βάλουνε τη φωνή, γυρεύανε πιο πολλές παροχές. Και να διαδηλώσεις και να αποκλεισμοί δρόμων και να κλείσιμο λιμανιών.
.
Συνολικές κατά Έτος Λήξεις Ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου
.
.
.
Φαινόταν καθαρά ότι μέχρι το 2040, ένας αληθινός Γολγοθάς χρεών θα ακολουθούσε την πλαστή ευημερία που στήσαμε όλοι μαζί.
Αλλά τώρα πια, πώς να τα πεις αυτά στον κόσμο, όταν τον είχες γεμίσει με διεκδικήσεις που οι άλλοι πρόθυμα ικανοποιούσαν, αφού δεν πλήρωναν από την τσέπη τους;
Πήρα λοιπόν την απόφαση μου.
ΣΥΡΙΖΑ ….είπα.
Και κατέβηκα στο Σύνταγμα και πήρα μέρος στο πάνελ των αγανακτισμένων οικονομολόγων.
Το χειροκρότημα πήγαινε σύννεφο.
Μπορούσα να μη βγω βουλευτής;
Δεν ξέρω βέβαια τι να κάνω έτσι και στις άλλες εκλογές βγούμε πρώτο κόμμα. Λέω ν’ αναθερμάνω κάποιες παραμελημένες πανεπιστημιακές γνωριμίες εις τας Ευρώπας.
.