Η έξοδος της Ελλάδας στις Αγορές, ή μάλλον η υπερ-απορρόφηση ελληνικού κρατικού ομολόγου από τις Αγορές, κρίσιμη αφεαυτής, σημαίνει κάποια πράγματα. Δεν σημαίνει ωστόσο τα πάντα και κυρίως δεν αναπληρώνει τα πάντα.

Σημαίνει ότι

– Έχει αλλάξει, σε σχέση με τις προηγούμενες φάσεις της κρίσης, η αίσθηση των Αγορών σχετικά με τη δυνατότητα της Ελλάδας να συντηρεί τον εαυτό της, εντός Ευρωζώνης, με δάνεια ή με άλλους τρόπους: η δυνατότητα αυτή δεν αμφισβητείται πια καθόλου

– Οι Αγορές βλέπουν την Ελλάδα ως ευκαιρία, όχι (τόσο) λόγω των επιδόσεων αλλά (κυρίως) λόγω των αποδόσεων της: σε περιβάλλον ρευστότητας (χρήματος στις αγορές και ανακατατάξεων στη γεω-οικονομική σκακιέρα), οι χώρες της «περιφέρειας» υπόσχονται καλά κέρδη μέσα από το συνδυασμό ασφάλειας (από τη χρεοκοπία) και επιτοκίων (σε σχέση με τις –όχι περισσότερο ασφαλείς- χώρες του «πυρήνα»)

– Ακόμα και αν γίνεται με βασικό γνώμονα τη (δική τους) κερδοφορία και όχι τη (δική μας) σωτηρία, η υποδοχή των Αγορών δημιουργεί, με μόνη την ύπαρξή της, καλύτερες προϋποθέσεις για την (πραγματική) σωτηρία: στερεότερες βάσεις για άντληση κεφαλαίων, για εξυγίανση οικονομικών μεγεθών, άρα για ανάκαμψη

Από την άλλη, η έξοδος στις Αγορές δεν σημαίνει ότι

– Είναι ανεπίστρεπτη η πορεία προς την ανάκαμψη, αφού αυτή απαιτεί και πολλά άλλα πράγματα και ιδίως αυτενέργεια (δημιουργία πόρων και ευκαιριών από το εσωτερικό οικονομικό και πολιτικό σύστημα και όχι με τα δεκανίκια δανείων του επίσημου τομέα

– Θα ακολουθήσει αυτόματα και η βελτίωση της «πραγματικής οικονομίας», αφού αυτή έχει και διαφορετικούς ρυθμούς και διαφορετικές προϋποθέσεις επίτευξης: χρειάζεται παραγωγική βάση, καλύτερη ψυχολογία, αποτελεσματικότερο κράτος, πιο εξωστρεφή και ευφάνταστο ιδιωτικό τομέα

– Ακόμα και η έξωθεν «καλή μαρτυρία» είναι οριστικά κερδισμένη: ό,τι οι Αγορές «έβαλαν» μπορούν εύκολα να το «πάρουν πίσω» αν κάποια δεδομένα αλλάξουν και κυρίως αν δεν πραγματοποιηθούν ποιοτικά βήματα στο χώρο της οικονομίας, της πολιτικής, των μεταρρυθμίσεων, της νοοτροπίας.

Και σίγουρα η έξοδος δεν αντικαθιστά

– Την ανάγκη όχι απλώς να μπει επιτέλους μπροστά αλλά να γεμίσει ουσία το «σχέδιο ανάπτυξης» για το οποίο μιλάμε τόσα χρόνια και το οποίο η τρόικα δεν έχει ούτε τις αρμοδιότητες ούτε τις δυνάμεις να μας επιβάλει

– Τη βελτίωση λειτουργίας της Δημοκρατίας μας, που, για να υποδεχτεί μια «μεταμνημονιακή Ελλάδα», θα πρέπει να ξαναδώσει ουσία στον κοινοβουλευτισμό, στα δικαιώματα και στο σεβασμό της αξιοπρέπειες, να φέρει στο προσκήνιο νέα πρόσωπα και νέα ήθη

– Την επανασύνδεση της Ελλάδας με ένα «ευρωπαϊκό πολιτικό σχέδιο» που την άφησε πίσω λόγω κρίσης αλλά που έχει ανάγκη έκκεντρες δυνάμεις, ιδίως όταν επιστρέφουν από σκοτεινά ταξίδια, για να βρει τις ικμάδες που θα του επιτρέψουν να μείνει ζωντανό.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η έξοδος αυτής της βδομάδας δεν είναι παρά μια αρχή. Αλλά μια αρχή, πιθανώς, της νέας αρχής.