Μπορεί κανείς να είναι πιο αισιόδοξος ότι αυτή τη Δευτέρα η «δύστοκος» Ευρωζώνη θα κάνει πιο ολοκληρωμένη κίνηση και θα έρθει στη χώρα μας η πιο καθοριστική (μέχρι την επόμενη) χρηματοδότηση. Είναι άλλωστε και ένα ενδοευρωπαϊκό και διατλαντικό παιγνίδι που δεν μπορούσαμε ( και καλά κάναμε) να αναμειχθούμε. Η τακτική διαπραγμάτευσης που τελικά ακολούθησε η κυβέρνηση (και παρά τις καθυστερήσεις) ήταν σωστή. Ανέλαβε το δικό της μερίδιο εθνικής ευθύνης και (χωρίς μικρομεγαλισμούς) άφησε στην Γερμανία και όχι μόνο την υπόθεση που δεν είναι πλέον ελληνική.
Έξω ελπίζουμε υπάρχει ένα μικρό φως. Έτσι λένε τα μηνύματα.
Το ερώτημα επανέρχεται στην αφετηρία του. Μέσα τι γίνεται;
Παρά τις προσπάθειες να αποφύγει το πικρό ποτήρι ο Α. Μανιτάκης έκανε διάνα. Χτύπησε στον πυρήνα.
Οι σχέσεις των τοπικών αρχόντων και των εργαζομένων στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι η επιτομή του μεταπολιτευτικού συστήματος
Θα μπορούσαμε σχηματικά να πούμε ότι ο τόσο αναγκαίος εκδημοκρατισμός που χαρακτήρισε την μεταπολιτευτική περίοδο δυστυχώς, ενώ αγκάλιασε το σύνολο της κοινωνίας και κοινωνικά στρώματα που ζούσαν στο διαρκές περιθώριο, έγινε χωρίς πρόγραμμα και κανόνες. Ενίσχυσε αποφασιστικά τα δικαιώματα αλλά δεν δημιούργησε νοοτροπία υποχρεώσεων στους πολίτες.
Υπήρξε, επίσης, μια πρώτη φάση εκδημοκρατισμού, με την πτώση της δικτατορίας την οποία έμπρακτα αξιοποίησε η φοιτητική νεολαία και η παραδοσιακή Αριστερά. Το αποτέλεσμα κατέληξε να είναι η διαρκής κατάσταση ανομίας των Πανεπιστημίων .
Στη συνέχεια το κυρίως κόμμα της μεταπολίτευσης, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και ο ηγέτης του Α. Παπανδρέου, «έφερε» το δικό του εκδημοκρατισμό στο σύνολο της κοινωνίας. Απελευθέρωσε τεράστιες δυνάμεις αλλά πάντα με την λογική των δικαιωμάτων χωρίς υποχρεώσεις. Πυλώνες του τα κόμματα, ο (κρατικός) συνδικαλισμός και η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η νόθα αποκέντρωση. Η απελευθέρωση του συνόλου της κοινωνίας και ιδιαίτερα των τοπικών διαδικασιών βαθμιαία κατέληξε στο σύγχρονο πελατειακό κράτος.
Στην Αυτοδιοίκηση διοικούντες, τοπικοί άρχοντες και συνδικαλιστικά στελέχη και διοικούμενοι υπάλληλοι έχουν τις πιο στενές και προσωπικές σχέσεις σε ένα σύστημα εναλλαγής ρόλων: Δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, συνδικαλιστές και στελέχη της διοίκησης εναλλάσσονται σε όλους τους ρόλους ανάλογα με τις γενικές πολιτικές και τοπικές συγκυρίες χρησιμοποιώντας την τοπική αγορά ψηφοφόρων.
Αν η κυβέρνηση αντέξει ίσως μπορεί αυτή η αναμέτρηση να αποτελέσει την συμβολική ιδρυτική πράξη ενός ώριμου εκδημοκρατισμού, δηλαδή με δικαιώματα και υποχρεώσεις, της διοίκησης και της χώρας. Τα πράγματα είναι δύσκολα γιατί η ρωγμή στο χώρο αυτό θα έχει μεγαλύτερη σημασία από τα κέρδη που αποκομίζει η κοινωνία μας μετά τις επιτυχημένες , έστω εξ ανάγκης ηλεκτρονικές, ψηφοφορίες στα Πανεπιστήμια.
Θα αντέξει ;
Υ.Γ. Μέχρι πρόπερσι την δύστηνο μοίρα της Θεσσαλονίκης την όριζε το τρίγωνο της ιδιότυπης βορειοελλαδικής καθυστέρησης Ψωμιάδη , Παπαγιωργόπουλου, Άνθιμου. Πριν δυο χρόνια η πόλη έσπασε αυτό το τρίγωνο εκλέγοντας τον πιο ρηξικέλευθο δήμαρχο της τελευταίας περιόδου, τον Γιάννη Μπουτάρη. Βοήθησε και η απόσυρση, τουλάχιστον τυπικά, του Ψωμιάδη .
Αλλά η Θεσσαλονίκη και πάλι κακοπαθαίνει. Ο Γιάννης Μπουτάρης έχει να αντιμετωπίσει εκτός των συνήθων του περιβάλλοντος της Θεσσαλονίκης το, με αριστερό υποτίθεται πρόσημο, καθηγητικό κατεστημένο το οποίο έχει μετατρέψει το άλλοτε πιο δημοκρατικό Πανεπιστήμιο της χώρας σε υποκατάστατο αντιδημοκρατικών πρακτικών, του τύπου των εκπεσόντων. Δεν είναι κρίμα;