Έξι ώρες έμεινε όλες κι όλες ο Πρόεδρος Ολάντ στην Αθήνα. Είναι λίγες, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι έμειναν κενές. Γιατί πέρα από τα κόκκινα χαλιά (που δεν είχε η Μέρκελ) και τις αναφορές στην Ιστορία και τους δεσμούς των δύο χωρών (που δεν τόλμησε η Μέρκελ), ο παραδοσιακός μας φίλος έκανε έξι νεύματα με σημασία:
1.Η θέση της Ελλάδας είναι στην Ευρωζώνη και θα μείνει στην Ευρωζώνη. Η κρίσιμη λέξη εδώ ήταν «κατάκτηση»: δεν ήταν εύκολο, χρειάστηκε αγώνας για να θεωρείται αυτό δεδομένο σήμερα. Κι αν η στήριξη της Γαλλίας, ήδη επί Σαρκοζί, αλλά καταλυτικά επί Ολάντ, ήταν διαρκής, ο καθοριστικός παράγοντας ήταν η αλλαγή στάσης της Γερμανίας (και πιθανότατα και η κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα).
2.Ο Γάλλος Πρόεδρος δεν είχε κάτι να πει για το συνδυασμό ύφεσης και ανεργίας που απειλεί την εύθραυστη σημερινή κατάσταση: από τακτ, γιατί ξέρει ότι είναι ζήτημα για το οποίο δεν έχει ακόμη βρεθεί λύση, αλλά και από φόβο, γιατί γνωρίζει ότι δεν απέχει πολύ η εξαγωγή του στη χώρα του. Τόνισε, ωστόσο, ότι για την έξοδο από το φαύλο κύκλο, το δίδυμο «ανάπτυξη- περισσότερη Ευρώπη» έχει στα μάτια του σαφή προτεραιότητα, από τη συνέχιση της συνταγής «λιτότητα – τιμωρία».
3.Στην «ανάπτυξη» αυτή, οι Γάλλοι έχουν επιθυμία να συμβάλλουν σε τομείς που εκείνοι θεωρούν αιχμής: ενέργεια, κατά πρώτο λόγο, συγκοινωνίες και δίκτυα, κατά δεύτερο. Όχι τράπεζες, όπου αρκετά κάηκαν, κι όχι όπλα, όπου αρκετά έδωσαν. Η φράση «Δεν ήρθα να πουλήσω όπλα», είναι περισσότερο από μια ρητή δήλωση προθέσεων, μια απόδειξη κατανόησης των αναγκών της στιγμής.
4.Ρητά επίσης έγινε αναφορά στο δικαίωμα της Ελλάδας να αποφασίσει και να δράσει «βάσει του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας». Μετάφραση: Η ΑΟΖ είναι δική σας ευθύνη και δύναμη (και μάλλον έχετε αργήσει).
5.Υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης της συνεργασίας και των σχέσεων στον τουρισμό. Αν αναλογιστούμε ότι οι Γάλλοι (και ο ίδιος ο Φρανσουά Ολάντ) ποτέ δεν σταμάτησαν να επισκέπτονται τη χώρα μας, η υπόμνηση μοιάζει αρκετά θεωρητική. Γίνεται ακόμα θεωρητικότερη, αν σκεφτούμε πως, αντίθετα με τους Γερμανούς, που πράγματι δεν ήρθαν πέρσι στη χώρα μας, οι Γάλλοι δεν έχουν την κακή συνήθεια να υπακούουν στα κελεύσματα συμπεριφοράς εκ μέρους των ηγεσιών τους. Πάντως, έστω και ως δώρο δημοσίων σχέσεων στις δύο υπουργίνες τουρισμού, ο τονισμός της σημασίας μιας υπαρκτής σχέσης δεν κάνει κακό.
6.Η προσφορά γαλλικής τεχνογνωσίας στη μεταρρύθμιση της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, είναι το σημείο των δηλώσεων του Γάλλου Προέδρου που δοκιμάζεται ήδη περισσότερο στην πράξη. Ας πούμε ότι τα αποτελέσματα δεν είναι ακόμα εμφανή. Ο Ολάντ μπορεί να εμπνεύστηκε από ένα άρθρο στη χτεσινή «Μοντ» με τίτλο: «Η διοικητική μεταρρύθμιση προχωρεί». Μάλλον δεν πρόσεξε όμως ότι συγγραφέας του ήταν κάποιος κύριος Μανιτάκης… Ο σπόρος της γαλλικής βοήθειας χρειάζεται έδαφος ελληνικής πολιτικής βούλησης –που μένει να φανεί.
Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Γάλλοι, και ειδικά η σημερινή κυβέρνησή τους, είναι φίλοι της Ελλάδας –και όχι μόνο στα λόγια. Βέβαιο επίσης είναι ότι βρισκόμαστε στη φάση που θα σωθούμε ή θα χαθούμε από τον εαυτό μας -και όχι από τους φίλους μας. Η αίσθηση όμως ότι στην Ευρώπη υπάρχει και η Γαλλία, μπορεί -οφείλει- να δώσει έμπνευση στην Ελλάδα. Για παραπάνω από έξι ώρες.
.
O Κώστας Μποτόπουλος είναι συνταγματολόγος, πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς