Η κακή σημερινή εξέλιξη στην γείτονα, απειλούσε από καιρό το σκηνικό, αλλά δε θέλαμε να το καταλάβουμε…
Η ασύδοτη συμπεριφορά του σουλτάνου, που προετοίμαζε πολύ καιρό τώρα, αυτό που αντιμετωπίζουμε σήμερα, ως αποπομπή επί της ουσίας του Νταβούτογλου σε μιαν επίδειξη απόλυτης κυριαρχίας….
Ήταν φανερό και το γράφαμε, σε όλους τους τόνους, πως ο μεν Ερντογάν αρνείται, φανατικά, κάθε έννοια Ευρωπαϊκού προσανατολισμού και σε αυτό συγκρούεται, με τον Αχμέτ Νταβούτογλου , ο οποίος είναι τελείως διαφορετική ράτσα πολιτικού, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με όλα αυτά, που γνωρίζουμε τα τελευταία χρόνια περί την πολιτική, εντόπια και αλλοδαπή.
Το πόσο διαφοροποιημένη είναι όλα αυτά τα χρόνια η στάση και η πολιτική αντίληψη του Νταβούτογλου, από αυτήν του σουλτάνου, γίνεται φανερή καιρό τώρα.
Ίσως δε και από την πρώτη στιγμή, μετά την αποτυχημένη απόπειρα επίδειξης έντονου και επιθετικού ηγεμονισμού, στο Μαγρέμπ και όλη τη ζώνη της φενάκης, που ονόμασε η κυρία Κλίντον, Αραβική Άνοιξη.
Ο Νταβούτογλου εμπνευστής της στρατηγικής αυτής, ως Υπουργός εξωτερικών, δημοσίως παραδέχτηκε το τραγικό σφάλμα των επιλογών και μάλιστα είπε ότι χρειάζεται επανόρθωση του σφάλματος και αλλαγή πλεύσης, για τις σχέσεις με τις χώρες αυτές.
Ήταν η πρώτη στιγμή σύγκρουσης, με τον Ερντογάν .
Γράφαμε πριν από δυο μήνες, για τη μεγάλη μάχη που έδινε στις Συνόδους Κορυφής ο Νταβούτογλου, για να πάρει , το άνοιγμα έστω και ενός κεφαλαίου, για τις συνομιλίες Ευρώπης-Τουρκίας.
Είχαμε σημειώσει δε τότε, ότι στη συνάντηση της 8ης Μαρτίου στη Σμύρνη, ήταν από τα βασικά αιτήματα, προς τον Έλληνα πρωθυπουργό, εκ μέρους του Νταβούτογλου, που τελικά βρήκε υποστήριξη από τον Γάλλο Πρόεδρο.
Το ότι επέμενε με τέτοιο σθένος και εμμονή, στον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Τουρκίας, σε όλη αυτή την φάση των διαπραγματεύσεων, ήταν στοιχείο που θα έπρεπε να μας προβληματίζει όταν συζητάμε για τα θέματα των Ευρωτουρκικών σχέσεων.
Αλλά σε ποιόν να το πεις για να το καταλάβει;;; Όταν αντιλαμβάνεσαι τον άθλιο τρόπο με τον οποίο το ΥΠΕΞ χειρίζεται τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Ποτέ δεν λάβαμε υπόψη παραδείγματος χάριν το γεγονός, ότι ο Ερντογάν είχε συμμαχήσει και συνέπλεε με το ΡΚΚ, ενώ ο Νταβούτογλου έδινε μάχες, για να ανοίξει τον διάλογο με το HDP, το δημοκρατικό κόμμα της Τουρκίας, το οποίο χάριν συντομίας, ευκολίας και δεν ξέρω εγώ τι, ακόμη και σοβαροί άνθρωποι και ευαίσθητοι, ευκολύνονται να το ονομάζουν κουρδικό.
Επίσης χωρίς θρησκευτικό φανατισμό, ο Νταβουτόγλου άνοιξε διάλογο με τους Αλεβίτες, αναγνωρίζοντας την ανάγκη να υπάρξει συνταγματική κατοχύρωση και της δικής τους θέσης στην Τούρκικη κοινωνία.
Η μεγάλη όμως διαμάχη, ξεκίνησε από το καλοκαίρι, όπου μετά τα αποτελέσματα των εκλογών του Ιουνίου, ο Νταβούτογλου ζητούσε μιαν ευρύτατη πλειοψηφία, που θα κυβερνούσε με πρόγραμμα τετραετίας, επειδή πίστευε πως για το καινούριο σχέδιο συντάγματος απαιτούνταν η ευρύτατη δυνατή συναίνεση του τουρκικού λαού…
Έχοντας πάντα στο μυαλό του, να υπερκεράσει με τον τρόπο αυτό, την εμμονή του Ερντογάν, για Προεδρική Δημοκρατία και ενίσχυση, μέσω του νέου συντάγματος, των αρμοδιοτήτων που δίνονταν, μέχρι αυτή την στιγμή, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Γιατί ήταν σαφές, από την πρώτη στιγμή πως ο Νταβούτογλου, δεν υπήρχε πιθανότητα καμιά, να συναινέσει στις ορέξεις του Ερντογάν, για υπερεξουσίες και στην ουσία πλήρη ακύρωση του πολιτικού στάτους που ισχύει μέχρι τώρα, στην cumhurriyet, που ετοιμάζεται το 2023, να γιορτάσει τα 100 της χρόνια.
Τώρα, διάφοροι αναλυτές , κυρίως Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, αντιλαμβάνονται την μεγάλη διαφορά στις πολιτικές αντιλήψεις των δύο πολιτικών. Και μιλάν για λάθος αρχικές εκτιμήσεις και αναγνώσεις, που όμως μετά την απομάκρυνση από το ταμείο δεν συγχωρούνται.
Αυτή τη στιγμή ο Ερντογάν, δεν διαθέτει ακόμη τις πλειοψηφίες που χρειάζεται, για να οδηγήσει την Τουρκία στην μεγάλη περιπέτεια αλλαγής, του πολιτικού στάτους. Κι όμως, αυτό εξυφαίνεται, εδώ και καιρό και κανείς δεν αναλαμβάνει το ρίσκο, να αντιμετωπίσει την λαίλαπα που έρχεται.
Μιλάμε για έναν εμφύλιο, ο οποίος ξεπέρασε κάθε όριο και μπήκε μέσα στις μεγάλες πόλεις, ήδη , γιατί ο Ερντογάν χρειάζεται μερικές ψήφους, στη βουλή, από το εθνικιστικό MHP , από όπου είχε ξεσκαλώσει, ένα άνου, το γιό του παλιού ηγέτη Τουρκές και δεν φαίνεται να ξεσηκώνει άλλους.
Και είναι τόσο αδίστακτος, που ενώ είχε κλείσει συμφωνίες μέχρι και με τον Οτσαλάν αυτοπροσώπως, για να τον στήριζε στην προσπάθειά του αυτή, σήμερα εντείνει τον πόλεμο, με κάθε τρόπο, προκαλώντας τις φράξιες, των ανεγκέφαλων, δήθεν αριστερών , που με κάθε τρόπο φαίνεται, να διευκολύνουν το έργο του, σπέρνοντας το θάνατο και τον όλεθρο…
Όταν λοιπόν, συντηρείται και εντείνεται ένας εμφύλιος, για λίγες ψήφους που οδηγούν τον Ερντογάν στη θέωση, αντιλαμβανόμαστε, πια ότι δεν υπάρχει τίποτε που να σταματά τον Τούρκο ηγέτη, στον στραβό δρόμο που έχει πάρει.
Και η κυρία Μέρκελ, βρήκε την ώρα, να παίξει τα παιχνίδια ηγεμονίας, στην περιοχή, που θα έπρεπε να αναπτύξει εδώ και πολύ καιρό, όταν ουδείς τόλμαγε να πλησιάσει και καλύψει με κάποιον τρόπο, στοιχειώδη, την τρύπα που άφησαν οι Αμερικανοί, αποχωρώντας από την περιοχή.
Την ατολμία της Ευρώπης λοιπόν, και όταν λέμε Ευρώπη εννοούμε Γερμανία, πληρώνουμε αυτή τη στιγμή και κινδυνεύει η ευρύτερη περιοχή, με εξελίξεις απρόβλεπτες και απολύτως επικίνδυνες…