Πριν υπάρξει συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους, έδιναν μία και μόνη εντολή στον κ. Τσίπρα: Να πάει στις Βρυξέλλες και να επιστρέψει με συμφωνία. Αφού την έφερε και όλοι μαζί την ψήφισαν στη Βουλή, του ζητούσαν να σχηματίσει κυβέρνηση μαζί τους για να την εφαρμόσουν από κοινού. Αλλά όταν είδαν ότι μένουν στην αντιπολίτευση, αίφνης ανακάλυψαν ότι αυτή η συμφωνία, που την ψήφισαν και ήθελαν μαζί να την εφαρμόσουν, είναι «απαράδεκτα κακή». Η υποκρισία της αντιπολίτευσης γίνεται άκρως επικίνδυνη. Στο κυβερνητικό μπλοκ, η υποκρισία αλλάζει πρόσημο. Υπάρχουν υπουργοί που βρίσκονται στη θέση τους για έναν και μόνο λόγο, να αγωνιστούν για να δικαιωθούν οι προσδοκίες της κοινωνίας. Αλλά τον τόνο δίνουν άλλοι. Τα «αριστερά» μοιρολόγια, οι αναμεταδότες αμήχανης μελαγχολίας, οι νοσταλγοί καμένων ιδεολογημάτων, οι πολλαπλασιαστές της ματαιότητας της προσπάθειας, οι «ξύπνιοι» που σκαρφίζονται ισοδύναμα διά πάσα νόσο νομίζοντας (όπως κι άλλοι παλαιότερα…) ότι θα ξεγελάσουν τους «κουτόφραγκους».
Προφανώς, η συμφωνία είναι πολύ δύσκολη – αυτό δεν αλλάζει, όσα «αριστερά» πρόσημα κι αν της βάζεις. Αλλά το δίλημμα δεν είναι αν θα την εφαρμόσουμε ή όχι. Η επιτυχής αξιολόγηση, η κεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η άρση των capital controls, η έναρξη της συζήτησης για το χρέος είναι κεντρικά σημεία στον οδικό χάρτη μιας υποχρεωτικής διαδρομής. Δεν υπάρχει εναλλακτική – αυτή η παραδοχή είναι η βάση για κάθε σοβαρή πολιτική πρόταση. Η χώρα δίνει ένα κρίσιμο, 6μηνο τεστ εμπιστοσύνης. Για να το περάσει και να μπορέσει το 2016 να βγει στις αγορές, πρέπει να αντέξει η κοινωνία. Υποψιάζεται τις δυσκολίες. Δεν θα μπορέσει να τις αντέξει αν δεν δει φως, ότι οι θυσίες δεν πάνε στράφι. Η μάχη κατά της διαφθοράς είναι κεντρικό στοιχείο – αν δεν ευτελιστεί σε θέαμα αντί για άρτο. Η αξιοκρατία στον δημόσιο τομέα, δεύτερο – αν, κάποτε, πάψει το Δημόσιο να προσφέρεται ως λάφυρο για τα «δικά μας» ή/και άρτι υιοθετημένα παιδιά. Το τρίτο είναι η άμεση έναρξη ανάκαμψης, με δημιουργία θέσεων εργασίας. Αυτό είναι το κλειδί.
Οι μεταρρυθμίσεις που προβλέπει η συμφωνία με τους δανειστές –έλεγε πρόσφατα ο Rodrik– θα αυξήσουν το παραγωγικό δυναμικό της χώρας μακροπρόθεσμα ενώ χρειαζόμαστε ταχεία μεγέθυνση. Προϋπόθεση για την επίτευξή της είναι στοχευμένες δράσεις, που θα επιτρέψουν να παραχθεί πλούτος και να προσελκυσθούν ξένα ιδιωτικά κεφάλαια – που υπερίπτανται της Ελλάδας αναζητώντας κερδοφόρες τοποθετήσεις.
Ενώ βλάπτουν η συνεχής αναβλητικότητα και οι παλινδρομήσεις. Παράδειγμα, οι αποκρατικοποιήσεις που έχουν αποφασιστεί: Τελικά, τις θέλουμε ή θα προτιμούσαμε να φύγουν οι ενδιαφερόμενοι ξένοι επενδυτές;.. Μία απόφαση είναι. Η κυβέρνηση πρέπει να πάρει τις αποφάσεις της και γρήγορα να τις εφαρμόσει, σπάζοντας την παράδοση όλα να γίνονται αργόσυρτα και βασανιστικά. Είναι στοιχειώδες να εφαρμοστεί η συμφωνία – όχι ενοχικά, δεν ωφελεί η άρνηση της κυριότητάς της. Αλλά, για να την αντέξει η κοινωνία, χρειάζεται δείγματα αναπτυξιακής γραφής: Να αρχίσει η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας εδώ και τώρα. Ετσι θα αναγεννηθεί η ελπίδα – όχι με ατάκες. Αν πρόκειται να περικοπεί η σύνταξη, ε, τουλάχιστον, ας μην ξοδεύεται ες αεί για την επιβίωση του άνεργου εγγονιού! Ας ανοίγουν ευκαιρίες απασχόλησης!..