Μόλις έναν χρόνο μετά την έναρξη της εφαρμογής της πρόσφατης μεταρρύθμισης της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, δηλαδή της ΚΑΠ της περιόδου 2023-2027, αγρότες σε όλες σχεδόν τις πρωτεύουσες της ΕΕ και σε πολυάριθμες περιοχές της ευρωπαϊκής υπαίθρου (πλην Αυστρίας, Δανίας, Φινλανδίας και Σουηδίας, τη στιγμή που γράφεται το παρόν άρθρο), καθώς και στην έδρα των κοινοτικών οργάνων στις Βρυξέλλες, ξεχύθηκαν στους δρόμους.

Το έκαναν προκειμένου να εκφράσουν την αγανάκτησή τους απέναντι στα δυσθεώρητα κόστη της παραγωγής, στην έλλειψη αποτελεσματικών εθνικών πολιτικών στήριξης του τομέα, στον άνισο ανταγωνισμό για τα ευρωπαϊκά γεωργικά προϊόντα από τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου της ΕΕ, στην απελευθέρωση των εισαγωγών από την Ουκρανία κ.ά. Πέρα από τις εθνικού χαρακτήρα ιδιαιτερότητες αλλά και τη διαφορετική προτεραιοποίηση των ζητημάτων που αναδεικνύονται στις επιμέρους διεκδικήσεις, οι εξεγερμένοι αγρότες ανά την ΕΕ φαίνεται ότι μοιράζονται ορισμένους κοινούς προβληματισμούς μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η εναντίωσή τους στην ίδια την ΚΑΠ.

Πού οφείλεται αυτό το νέο κύμα οργής των Ευρωπαίων και Ελλήνων αγροτών εναντίον της ΚΑΠ –και όχι μόνο; Ποια είναι τα πρώτα κρίσιμα συμπεράσματα που θα πρέπει να συγκρατήσουμε ενώ μάλιστα πλησιάζουμε προς το κρίσιμο ορόσημο των ευρωπαϊκών εκλογών;

Το παρόν άρθρο επιχειρεί μία πρώτη, ψύχραιμη, αποτίμηση του αγροτικού ζητήματος, ειδικά σε σχέση με τις εξελίξεις που αφορούν τον σχεδιασμό και την εφαρμογή της Kοινής Αγροτικής Πολιτικής. Ωστόσο, δεδομένου ότι τόσο οι κινητοποιήσεις όσο και το θεσμικό και πολιτικό κουβάρι των εξελίξεων εξακολουθούν να βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη, οι επόμενοι μήνες θα είναι κρίσιμοι ώστε να διαφανούν με μεγαλύτερη σαφήνεια οι στρατηγικές και πολιτικές κατευθύνεις για τον τομέα τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο.

Συνέχεια στη  διαΝΕΟσις

Πηγή: www.dianeosis.org