Περίπατος στο πάρκο αγκαζέ, η γυναίκα μου μ’ αφήνει για να μεταφέρει μια σακούλα ατάκτως ερριμένη  στον κάδο αποκομιδής.

Της λέω, είσαι με τα καλά σου, μαζεύεις τα σκουπίδια των άλλων, μου λέει, τα σκουπίδια των άλλων γίνονται δικά μας, της λέω, άσε τις υπερβολές υπάρχει δημοτική υπηρεσία, μου λεει, εμείς είμαστε ο δήμος και ο καθένας είναι υπεύθυνος για την πόλη και το λέει κι ο Περικλής.

Κι επειδή το λέει ο Περικλής τι έγινε, της λέω, δεν είναι σωστό επειδή το λέει ο Περικλής, μου λέει, αλλά όταν κάτι είναι σωστό καλύτερα να το λέει ο Περικλής παρά εσύ γιατί το σωστό γίνεται διαχρονικό  και πειστικό και να διαβάσεις τον Επιτάφιο και μ’ αγριοκοιτάζει και λέω εντάξει, φτάνει, παραδίνομαι, έχεις δίκιο.

Βέβαια η γυναίκα μου είναι Γαλλίδα και δεν ξέρω αν όλοι οι Γάλλοι σκέφτονται έτσι,

πάντως εμείς οι Έλληνες ένα θέμα με την Πολιτεία το ‘χουμε.

Εμείς από ‘δω, η πολιτεία απέναντι.

Φαίνεται στο που θα πετάξουμε τα σκουπίδια κι αν θα παρκάρουμε στις διαβάσεις για άτομα με αναπηρία.

Στο πως εκπληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας προς το  κράτος, πως σεβόμαστε την δημόσια περιουσία, πως τιμούμε την έννοια «δημόσιος υπάλληλος» που από λειτούργημα κατάντησε χλευαστικός χαρακτηρισμός, πως αντιδρούμε στην αξιολόγηση όλων μας.

Και  βέβαια, ποιους, πως και γιατί ψηφίζουμε.

Αυτά και πολλά άλλα συναφή  αφορούν στην «ευθύνη του πολίτη».

Από τη άλλη, οι εκπρόσωποι μας, εξ επαγγέλματος ή συγκυρίας πολιτικοί,  φέρουν το βάρος της  «πολιτική ευθύνης» απέναντι σε εμάς, τους πολίτες και πελάτες.

Κανονικά αυτό θα σήμαινε την δική τους αγωνιώδη προσπάθεια ώστε να ανταποκριθούν στο  υψηλό καθήκον.

Την επιδίωξη της κριτικής αποτίμησης του έργου τους.

Την συνεχή αυτοαξιολόγηση τους.

Μόνο που η κακοπαθημένη αυτή «πολιτική ευθύνη» έχει αποκτήσει το αντίθετο νόημα.

Είσαι περιφερειάρχης, υπουργός, πρωθυπουργός, κάτι σπουδαίο τέλος πάντων, και  τα κάνεις θάλασσα.

Αν το πράγμα δεν κοστίζει, λές mea culpa, δικαιούμαι ένα λάθος ρε παιδιά και συνεχίζω.

Αν πρόκειται για την καθυστέρηση των εγκαινίων του μετρό, την αθέτηση κάποιας  υπόσχεσης, ή την αναγνώριση θεμάτων πλην της υφαλοκρηπίδας με τους κακούς γείτονες ή το κρέμασμα των αντιπάλων σου στα μανταλάκια, εντάξει.

Αν όμως η παράλειψη, η αβλεψία, η έλλειψη ελέγχου οδηγεί σε μια τραγωδία στη βάρδια σου…

Έ, τότε παίρνεις την «πολιτική ευθύνη». Η οποία λειτουργεί ως η κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

Γιατί η ανάληψη τέτοιας ευθύνης έχει νοημα όταν συνοδεύεται από παραίτηση, αποχώρηση από τον δημόσιο  βίο, μόνιμη παραμονή σε τόπο εξιλέωσης, σε μοναστήρι ή αμισθί κοινωφελή εργασία  για μια δεκαετία. Αν δεν υπάρχουν και ποινικές ευθύνες δηλαδή.

Αλλά μπα…

Παίρνεις την «πολιτική ευθύνη» και συνεχίζεις ή παραιτείσαι και ξεπαραιτείσαι κατεβαίνοντας στις εκλογές, αναβαπτιζόμενος από τους «υπεύθυνους πολίτες».

Τους οποίους εσυ ή κάποιος αντίστοιχος βόλεψε σε θέσεις ευθύνης, αξίζουν δεν αξίζουν, και δεν τους κουνάει κανείς.

Δε φταις εσύ, ούτε κι εμείς. Μάλλον θα φταίει ο Χατζηπετρής.

Η «ευθύνη του πολίτη» στέλνει θερμό χαιρετισμό στην «πολιτική ευθύνη».

Αλληλοσυγχαίρονται και η ζωη τραβάει την ανηφόρα.

Μια ξεχασμένη σακούλα στο πάρκο, ο αδιάφορος πολίτης, ο ψηφοφόρος οπαδός, ο βολεψάκιας υπάλληλος, ο νυσταγμένος σταθμάρχης, ο πέρα βρέχει υπουργός, οι μικρές κακοτεχνίες της ζωής μας, οι παλιές κι οι επερχόμενες τραγωδίες, ένα τρένο.

Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ