Η σοσιαλδημοκρατία, όταν κλήθηκε να ασκήσει εξουσία εγκαθίδρυσε κράτος πρόνοιας και μια μορφή κοινωνικής αλληλεγγύης, επικράτησε της επαναστατικής τάσης. Τα σημερινά φαινόμενα φτώχειας και κοινωνικής περιθωριοποίησης, που εμφανίζονται θα έπρεπε να είναι οι λόγοι, που η σοσιαλδημοκρατία θα έπρεπε να ανανεώσει το πρόγραμμα της, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει καθώς οι κοινωνικές δυνάμεις, που επηρεάζονται από αυτές τις ανισότητες δεν έχουν τη συνοχή της παλιάς εργατικής τάξης.
Κάπου εδώ εντοπίζεται το μέγιστο πρόβλημα της σοσιαλδημοκρατίας αλλά ευρύτερα τηςΑριστεράς. Η εργατική τάξη, μετά τη βιομηχανική επανάσταση αποτελούσε τη μεγάλη εκλογική δεξαμενή, κάτι το οποίο σήμερα δεν ισχύει καθώς αυτές οι λαϊκές τάξεις δεν έχουν πλέον την οικονομική, πολιτική, κοινωνιολογική και πολιτισμική ισχύ.
Αυτό σεσυνδυασμό με τους μηχανισμούςτης φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και την ισχυροποίηση της Ε.Ε. απομάκρυναν τη σοσιαλδημοκρατία από τις λαϊκές τάξεις. Η σοσιαλδημοκρατία, όντας κυβερνώσα δύναμη βρέθηκε μπροστά το δίλημμα, ή δεν ακολουθώ την ευρωπαϊκή ενοποίηση με άμεσο κίνδυνο να βρεθώ επί μακρόν στη μεριά της αντιπολιτευτικής τάσης ή να ακολουθήσω – υιοθετήσω την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Προφανώς διατήρησε την ευρωπαϊκή επιλογή, βάζοντας υποθήκη την πολιτική της προοπτική. Η Ευρώπη είναι μια συμπαγής, οικονομική δύναμη που θα συνεχίζει να είναι ο ρυθμιστής των όρων οικονομικής πολιτικής. Άρα το ζήτημα είναι αν μια χώρα μπορεί από μόνη της εκτός Ε.Ε. να ασκήσει μια άλλη πολιτική. Πρόκειται για τον ορισμό της αριστερής αυταπάτης, ότι δηλαδή μια ευρωπαϊκή χώρα, από μόνη της θα μπορούσε να ακολουθήσει διαφορετικές πολιτικές, μη λαμβάνοντας υπόψιν το σκληρό και πιο δυνατό πλαίσιο.
Όλο αυτό σκηνικό είχε μια αρκετά σκληρή συνέπεια και για τη σοσιαλδημοκρατία αλλά και την Αριστερά. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε. κατέστησαν την αριστερή κατεύθυνση ανέφικτη, παγιδεύοντας τη σοσιαλδημοκρατία και οδηγώντας τη ριζοσπαστική Αριστερά να είναι μια στείρα αντιπολιτευτική φωνή καθώς, και την εξουσία να έπαιρνε στα χέρια της, θα ήταν δύσκολο να υλοποιήσει το πολιτικό της πρόγραμμα εντός του συγκεκριμένου πλαισίου.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και αριστερά βρίσκονται σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Η προτελευταία ευκαιρία ωστόσο που προσέφερε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, η κρίση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου του καπιταλισμού, χάθηκε για τους σοσιαλδημοκράτες, σε ένα έτσι και αλλιώς ασφυκτικό πλαίσιο που υπάρχει μέχρι και σήμερα. Έτσι λοιπόν τώρα, οφείλει να γίνει ξανά κοινωνικοοικονομική Αριστερά, και να ξανά αποκτήσει ένα βαθύ ιδεολογικό πρόσημο, μην ξεχνώντας τις βασικές τις αρχές, πάντα εναρμονισμένη και στο σημερινό πλαίσιο.
Η Αριστερά, σοσιαλδημοκρατική ή ριζοσπαστική δεν μπορεί παρά να είναι ευρωπαϊκή, πολεμώντας μέσω της εξέλιξής της, την οξύμωρη αυτή σχέση.