Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας: Η Γερμανία έχει στη διάθεσή της και σε πλήρη λειτουργία τους δυο Αγωγούς, NORD STREAM I και II. Επομένως έχει το χαμηλότερο κόστος ενέργειας στην Ευρώπη, και μπορεί να τροφοδοτεί με ρωσικό πετρέλαιο και αέριο και άλλους ενδιαφερόμενους. Σε αυτό το σενάριο, το επόμενο βήμα είναι η δημιουργία μιας «Ειδικής Σχέσης» μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, για κοινή εκμετάλλευση των «σπάνιων γαιών» και των (ανεξάντλητων) λοιπών πόρων της Ρωσίας. Στο επόμενο βήμα, η «Ειδική Σχέση» επεκτείνεται και περιλαμβάνει όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την καθοδήγηση της Γερμανίας, η οποία, αφενός, επιτυγχάνει την πραγμάτωση του πρωταρχικού εθνικού στόχου της χώρας, και αφετέρου, θα μπορεί πλέον να διαπραγματευτεί με τις ΗΠΑ και την Κίνα για την κατανομή της παγκόσμιας ισχύος στον 21ο Αιώνα. Η ολοκλήρωση του σεναρίου φέρνει την Μεγάλη Ευρώπη (από τον Ατλαντικό μέχρι το Βλαδιβοστόκ ) στην πρώτη θέση της Παγκοσμιοποίησης, και ακολουθούν Αμερική και Κίνα, μακροπρόθεσμα.
Αυτή η θεωρητική κατασκευή αγνοεί, προφανώς, ότι η PAX AMERICANA έχει αποδυναμωθεί, αλλά δεν έχει διαλυθεί ακόμα. Και ο παππούς Θουκυδίδης έχει προβλέψει ότι η ηγεμονική δύναμη θα προσπαθήσει να τσακίσει την ανερχόμενη ηγεμονική δύναμη (θα επιδιώξει το ίδιο και με την Κίνα, αλλά εκεί τα πράγματα είναι , πλέον, πιο δύσκολα). Αυτό επιτυγχάνεται με την πρόκληση του πολέμου στην Ουκρανία (και την διαγραφή της Συμφωνίας της Κωνσταντινούπολης), την αποκήρυξη της Ρωσίας από την Δύση ως εχθρική δύναμη, την ανατίναξη του NORD STREAM II, και άλλες εύλογες πολεμικές ενέργειες.
Η Γερμανία αποδέχεται τα τετελεσμένα, αναγνωρίζοντας την επικυριαρχία του Ηγεμόνα, και εισέρχεται σε φάση έντονης και μακροχρόνιας οικονομικής ύφεσης, με τριπλάσιο κόστος ενέργειας, μείωση εξαγωγικού εμπορίου, και μείωση των θηριωδών πλεονασμάτων που είχε με την θέσπιση του ευρώ το 2000, μέχρι το 2020.
Αλλά αυτό έχει ξανασυμβεί. Το πιο έγκυρο Think Tank για γεωπολιτικά θέματα στις ΗΠΑ, το STRATFOR, έγραφε στη δεκαετία του ’80 ότι η Αμερική πέρασε δυο φορές τον Ατλαντικό Ωκεανό, στον Πρώτο και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, για να αποτρέψει την πιθανότητα η Γερμανία να καθυποτάξει και ελέγξει ή να συνεργαστεί με την Ρωσία. Στη συνέχεια ιδρύθηκε το ΝΑΤΟ, για να προστατέψει την Ευρώπη από την Σοβιετική Ένωση και τον κομμουνισμό. Το Σχέδιο Μάρσαλ και οι πολύ χαμηλές αμυντικές δαπάνες της Γερμανίας την κατέστησαν, πάλι, κυρίαρχη δύναμη στην Ευρώπη. Μέχρι και η συνένωση των δυο Γερμανιών επετράπη να υλοποιηθεί. Όλα αυτά είναι θεμιτά στην γεωπολιτική, και έχουν συμβεί και αλλού, υπό την προϋπόθεση ότι δεν απειλείται η Ηγεμονική Δύναμη, που κινεί όλα τα νήματα στο παρασκήνιο. Τα παραπάνω ερμηνεύουν και τις ουσιαστικές δυσχέρειες που προέκυπταν κάθε φορά που δημιουργείτο μια ευκαιρία προς την πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οπότε φθάνουμε στο σωτήριο έτος 2025, οπότε ολοκληρώνονται δυο μεγάλα γεγονότα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Στην Ευρώπη προέκυψε ο Γερμανός Ασθενής, και όλη η ήπειρος ξέμεινε από καύσιμα, και με ένα πόλεμο που εξελίσσεται ερήμην της. Και στις ΗΠΑ, εκλέγεται ο Πρόεδρος Τράμπ, ο οποίος αναθεωρεί το δόγμα εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στον 20ο Αιώνα, και προωθεί μια «συναλλακτική» εξωτερική πολιτική, η οποία αγνοεί το ΝΑΤΟ και την Ευρώπη.
Έτσι προέκυψε η μεγαλύτερη κρίση στην εξωτερική πολιτική της Ευρώπης στην μεταπολεμική περίοδο. Με αποτέλεσμα τα Συντηρητικά κόμματα να αναπολούν τις παλιές δόξες της συνεργασίας με τις ΗΠΑ, και τα ανερχόμενα Ακροδεξιά κόμματα να αντιγράφουν τις πολιτικές του Τράμπ. Ενώ η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία είναι ακόμα κολλημένη στη Τρίτη Λεωφόρο προς τον νεοφιλελευθερισμό.
Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται η Έκθεση Ντράγκι. Πρόκειται για μια νέα μακροπρόθεσμη στρατηγική όπου το διακύβευμα είναι αν η ΕΕ θα αντιμετωπίσει επιτυχώς τις «υπαρξιακές προκλήσεις» στον νέο συγκρουσιακό κόσμο, ή θα μπει σε παρατεταμένη και αγωνιώδη ιστορική παρακμή. Ο Ντράγκι δείχνει ότι η κατηφόρα έχει αρχίσει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια στη διάρκεια των οποίων η Ευρώπη χάνει συνεχώς έδαφος έναντι της Αμερικής και της Κίνας, σε όλους σχεδόν τους τομείς, περιλαμβανομένου του εισοδήματος του μέσου πολίτη. Η Έκθεση δεν είναι μόνο ένα τεχνοκρατικό κείμενο, αλλά και ένα βαθιά πολιτικό, προγραμματικό μανιφέστο με σαφείς ιδεολογικές προϋποθέσεις. Είναι το νέο Μανιφέστο της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας.
Η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία καλείται να αναλάβει αγώνα για την ιδεολογική ηγεμονία κερδίζοντας όχι μόνο τις ψήφους, αλλά τον νου και το συναίσθημα των ευρωπαίων πολιτών στην προοπτική ενός οράματος για την Ευρώπη, καθώς και για την θέση κάθε έθνους μέσα σε αυτή.
Η Έκθεση προσυπογράφει το τέλος της νεοφιλελεύθερης θεώρησης και ο παρεμβατικός ρόλος του Δημόσιου Τομέα γίνεται ουσιαστικός. Ο ρόλος του κράτους δεν είναι απλώς ρυθμιστικός, δεν θεσπίζει οριζόντιους κανόνες και κίνητρα καλώντας επιχειρήσεις και κοινωνικές ομάδες να ανταποκριθούν. Αντιθέτως, παρεμβαίνει κάθετα και στοχευμένα ως φορέας μιας πολυδιάστατης βιομηχανικής και ενεργειακής πολιτικής που συντονίζει σε συγκεκριμένους αναπτυξιακούς στόχους επενδύσεις, φορολογία, καινοτομία, θεσμικές ρυθμίσεις, ώστε να ενισχυθεί η ευρωπαϊκή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα. Η πιο θεαματική επιβεβαίωση της νέας αντίληψης είναι η πρόταση για έκδοση νέων ευρωομόλογων 800 δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως, ώστε οι επενδύσεις να αυξηθούν κατά 4,5 ποσοστιαίες μονάδες του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, και να προσεγγίσουν τα επίπεδα των ΗΠΑ και της Κίνας. Η ασφάλεια, η άμυνα, η πολεμική βιομηχανία είναι αναγκαίος και κατεπείγον πυλώνας της ενοποίησης. Το ουσιαστικό όραμα της Έκθεσης Ντράγκι είναι η ολοκλήρωση της οικονομικής ένωσης και η δημιουργία της Ομοσπονδίας της Ευρώπης.
Το κρίσιμο ιστορικό ερώτημα είναι τι πιθανότητες έχει να υλοποιηθεί το όραμα του Ντράγκι για την Ευρώπη. Η εκτίμηση είναι ότι η υπαρξιακή κρίση που διέρχεται η Ευρώπη, και η εξευτελιστική μεταχείριση που υφίσταται από τον Πρόεδρο Τράμπ, θα οδηγήσουν σε μια ιστορική αλλαγή, όπως αυτή περιγράφεται στην Έκθεση Ντράγκι. Η ήπειρος των μεγάλων αυτοκρατοριών της ιστορίας δεν θα αυτοκτονήσει σε γεωπολιτικό επίπεδο. Το σενάριο της αργής και αγωνιώδους παρακμής του ευρωπαϊκού δημοκρατικού κοινωνικού μοντέλου δεν εξυπηρετεί κανέναν, πλην των φανατικών του νεοφιλελευθερισμού.
Στη νέα ιστορική φάση της Ευρώπης θα αναβιώσει το όραμα της Ευρώπης, από τον Ατλαντικό, όχι μόνο μέχρι τα Ουράλια -- που είχαν διακηρύξει ο Ντε Γκωλ, ο Βίλλυ Μπράντ, ο Φρανσουά Μιττεράν, και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ -- αλλά και μέχρι το Βλαδιβοστόκ, που είχε διακηρύξει ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Αυτή πρέπει να είναι και η πολιτική στόχευση των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας και της Ελληνικής Κυβέρνησης.