Θυμάμαι πέρσι τέτοιον καιρό λέγαμε πάλι «Να ξεκουμπιστεί το 2020»· έναν χρόνο μετά, λέμε τα ίδια λόγια για το 2021. Άσε που δεκαετίες τώρα, κάθε χρόνο την ίδια ευχή μάταια εκφράζουμε· να ξεκουμπιστεί το… Προφανώς, η αλλαγή του χρόνου, λειτουργεί σαν «σούμα» και σαν σύντομος απολογισμός τής χρονιάς.
Δεν θα απαριθμήσω τα μικρά ή μεγάλα γεγονότα τού ‘21, τα οποία είναι γνωστά· θα ήταν κουραστικό και στενάχωρο. Απλώς σκέφτομαι πως είναι δυσάρεστο να… διαολοστέλνουμε, να αναθεματίζουμε την κάθε χρονιά θυμωμένοι, αναμένοντας ξανά ένα νέο… ελπιδοφόρο «Ευτυχές το νέο έτος».
Δεν μπορώ να ξέρω τι θα προκύψει στο άμεσο, στο εγγύς ή απώτερο μέλλον και αρνούμαι να παίξω τον ρόλο τής Κασσάνδρας. Απλώς νιώθω πως, αυτή η μακρά ιστορία τού Covid-19 που μας βασανίζει ήδη επί δύο χρόνια, θα συνεχίσει να μας ταλαιπωρεί, άγνωστο πόσον καιρό ακόμα, ειδικά τώρα με την παραλλαγή omicron και την καθημερινή απώλεια δεκάδων συνανθρώπων μας, καθώς οι αριθμοί των θανάτων αυξάνονται υπερβολικά και αγγίζουν τους 100! Η εμφάνιση των αρνητών δεν λέει να κοπάσει, ενώ στέκουν αδιάφοροι μπροστά στα 20.000 θύματα και δεν γνωρίζουμε ποια διαδρομή θα ακολουθήσουν με τα σαθρά «επιχειρήματα» που προβάλλουν. Ήδη, η ζημιά που έχουν προκαλέσει, με θύματα και διασωληνωμένους, έχουν βαρύτατο εθνικό κόστος.
Θα… περπατήσουμε και το ’22 με αυτά τα βαρίδια;

Δυστυχώς, δεν είναι μόνο η πανδημία που μας ταλαιπωρεί· οι αυξήσεις, σε όλα τα αγαθά, έχουν χτυπήσει αλύπητα την κοινωνία περιορίζοντας τον πολίτη στα εντελώς απαραίτητα, στη φτωχοποίηση και στη σταδιακή αποχή από θεάματα, ακροάματα και από την επαφή του με τις τέχνες, θαρρείς και είναι περιττές και δίχως σημασία.
Συν τοις άλλοις, οι καθημερινές πράξεις έμφυλης βίας συνεισέφεραν στο ζοφερό κλίμα που έχει εγκατασταθεί στην κοινωνία μας· μια συμπεριφορά της οποίας οι αιτίες είναι βαθιά ριζωμένες στο εθνικό μας DNA…
Έτσι, οι στόχοι της «ανάπτυξης» που διατυμπανίζονται, δεν μπορούν να παίξουν τον κοινωφελή ρόλο που οραματιζόμαστε. Ας το πάρουμε απόφαση πως το μέλλον κερδίζεται-κατακτιέται- με παράλληλες δράσεις, με συνδυασμό Πολιτισμού-Πολιτικής-Οικονομίας και Παιδείας.
Όσες χώρες δεν μπόρεσαν να δουλέψουν συνδυάζοντας αυτές τις τέσσερις έννοιες- αναγκαιότητες, θα σπρώχνουν πάντα βαθύτερα το κεφάλι τους στην άμμο…

Το κοινωνικό τοπίο στη χώρα μας, με τα τόσα σύνθετα θέματα που μας πονοκεφαλιάζουν, δεν χρειάζεται πιο πολύπλοκη ανάλυση. Κάθε χρόνο θα ευχόμαστε, θα ελπίζουμε και καλά θα κάνουμε· οι ευχές αυτών των γιορτινών ημερών είναι αναγκαίες και απαραίτητες· κρύβουν μέσα τους την προσμονή και την αισιοδοξία για καλύτερες μέρες… Για την συλλογική τόνωση της ψυχολογίας τής κοινωνίας, για τις δυνάμεις και τις αντοχές μας.
Ναι, έχουμε ανάγκη τα ζεστά λόγια, τις λέξεις, τις προσδοκίες, τα οράματα· να εκφράζουμε «την επιθυμία για ό,τι καλύτερο» στους συνανθρώπους μας, παιδιά, νέους, μεσήλικες, γέροντες, υγιείς, ασθενείς και οδοιπόρους· να εκπέμψουμε καλοσύνη και ειλικρίνεια, συντροφικότητα και εν τέλει, αρμονία.
Αυτές οι γιορτές, μέσα στην έξαρση της πανδημίας, έφεραν την ευχή «πάντα με υγεία» στο στόμα του καθενός. Τώρα, που έγινε ελπίζω λαϊκή συνείδηση πως μόνο η ιατρική Επιστήμη είναι εκείνη που οφείλει να καθορίζει τα φάρμακα και τους τρόπους ίασης και προστασίας όλων μας και όχι των αμέτρητων τζαναμπέτηδων που λυμαίνονται τις αφελείς και ανίδεες συνειδήσεις.

Αυτή τη φορά, θεωρώ πως οι ευχές δεν θα έχουν το… τυπολατρικό τής ευγενείας· θα περιέχουν ένα πραγματικό περιεχόμενο, απαλλαγμένο από τους «καλούς τρόπους συμπεριφοράς».
Στις 31 του μηνός, θα ειπωθούν και πάλι ευχές για «Καλή χρονιά».
Ας αφεθούμε και πάλι στην επιθυμία ενός μέλλοντος με πραγμάτωση πολλών και καλών ονείρων· εξάλλου η ουτοπία είναι πάντα η μόνιμη και διαχρονική σκέψη, που προσφέρει ελπίδα.
Μας κρατάει ζωντανούς και ενεργούς πολίτες…