Ακόμη και ένα τόσο πολιτικό φαινόμενο όπως η αποχή προσπάθησαν ορισμένοι να το αποπολιτικοποιήσουν δίνοντας έμφαση στις «παραλίες» που δήθεν προτίμησαν οι πολίτες. Ανοησίες αλλά όχι ανόητων. Γιατί στόχος όλων αυτών είναι ν’ αποκρύψουν πως με την πολιτική υπάρχει πρόβλημα. ΜΕΓΑΛΟ. Για να πάει κάποιος να ψηφίσει, για να οργανωθεί σ’ ένα κόμμα, ακόμη απλά και για να καθίσει να μιλήσει για την πολιτική, αυτή χρειάζεται αφενός να του προξενεί ενδιαφέρον και αφετέρου να πείθει πως μπορεί να λύσει τα προβλήματά του. Για το 60% τίποτα από τα δυο δεν συμβαίνει. Και γι’ αυτό δεν φταίνε οι παραλίες.
Ας δούμε όμως και τι έγινε με το άλλο 40%. Εδώ έχουμε μεγάλο ηττημένο. Και αυτός είναι η ΝΔ και ο πρωθυπουργός. Η ΝΔ έπαθε ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σε λίγα χρόνια έχουμε τη συντριβή δυο άχαστων. Ο άχαστος Α’ Αλέξης Τσίπρας έχασε 11,5% από το 2019 στο 2023. Ο άχαστος Β’ Κυριάκος Μητσοτάκης έχασε 12,5% σ’ ένα χρόνο. Αυτό όμως είναι οι δημοκρατία, ανόητοι και έξυπνοι. Ο κύριος Μητσοτάκης παγιδεύτηκε στην αλαζονεία του αναμφισβήτητου ηγεμόνα. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της αλαζονείας ήταν η απάντησή του σ’ αυτή τη γυναίκα που του έλεγε πως με τα 500 ευρώ της σύνταξης και το νοίκι που πληρώνει, δεν βγαίνει. Κι αυτός τη ρωτούσε τι κάνει γι’ αυτήν η εκκλησία. Ο πρωθυπουργός, όχι ο περιπτεράς της γειτονιάς, να ρωτά μια ανήμπορη ηλικιωμένη γυναίκα, τι κάνει γι’ αυτήν η εκκλησία! Αυτό δεν ήταν αλαζονεία, ύβρις ήταν. Αυτή είναι η λογική του «διχτύου ασφαλείας», το οποίο μάλιστα ορισμένοι νεήλυδες στη σοσιαλδημοκρατία θεωρούν και ως σοσιαλδημοκρατική ιδέα αντί του «δαπανηρού» Κράτους Πρόνοιας. Κι όμως αυτή η μεγάλη ηττημένη ΝΔ εξακολουθεί να είναι σίγουρο φαβορί για τις ερχόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές. Αυτό δείχνει πως το μείον 3 του κυρίου Κασσελάκη και το συν 1 του κυρίου Ανδρουλάκη, είναι πολύ χειρότερα αποτελέσματα απ’ όσο δείχνουν, αφού ούτε και τώρα απειλούν οι δυο τους τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη. Οι αλχημείες του Κασσελάκη για το μείον 23 που έγινε μείον 13 και οι κομματικοί πατριωτισμοί του Ανδρουλάκη για τις συνεχείς ανόδους δεν μπορούν να αποκρύψουν πως κι οι δυο βασιλιάδες είναι τσίτσιδοι.
Οι εκλογείς τιμώρησαν τον νάρκισσο Κασσελάκη, ο οποίος θεώρησε πως το κόμμα είναι αυτός και το πρόγραμμα του κόμματός του είναι το βιογραφικό του. Παρόλο που υπήρχαν πολλοί αναλυτές- την ίδια άποψη είχα και εγώ- που υποστήριζαν πως υπάρχει κοινό για μια τέτοια τραμπική, όσον αφορά την επικοινωνία, όχι τις ακροδεξιές θέσεις που δεν είχε, αφήγηση, όπως αυτή του Κασσελάκη, οι πολίτες αντιστάθηκαν και τον τιμώρησαν. Μείναμε έκθαμβοι, όχι όμως για το πάνω από το 20% που πήρε, αλλά για τ’ ότι παρά την προβολή των πρωινάδικων- ή ίσως και λόγω αυτής της προβολής- αυτός υπέστη βαριά ήττα. Γιατί βαριά ήττα είναι να χάνεις τρεις μονάδες, ενώ έχεις καλλιεργήσει την εντύπωση πως είσαι το νέο που έρχεται ακάθεκτο. Το μέλλον του, αν συνεχίσει σε ναρκισσιστικά μονοπάτια, δεν είναι δυσοίωνο, είναι ανύπαρκτο. Αλλά ο νάρκισσος δεν μπορεί να ακολουθεί μη ναρκισσιστικούς δρόμους.
Στον «νικητή» ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μπορεί ο μηχανισμός να βαυκαλίζεται με τ’ ότι αυτή ήταν η τρίτη εκλογική αναμέτρηση που αυτό ανεβαίνει. Αυτό όμως δεν κρύβει από τους εναπομείναντες ψηφοφόρους του κόμματος πως με αυτούς τους ρυθμούς θ’ ανέλθει στην εξουσία το 2050 (sic)!!. Ορόσημο που έχω βάλει και στο βιβλίο μου για το μέλλον των δημοκρατιών. Έχω πολλές φορές υποστηρίξει πως το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ πληρώνει τ’ ότι για τους κάτω από τα 50 ταυτίζεται- κακώς- με τη διαφθορά και τα μνημόνια. Εξακολουθώ να πιστεύω το ίδιο. Μόνο που τώρα αισθάνομαι ελεύθερος να προσθέσω και κάτι ακόμη. Έχει και τεράστιο έλλειμα ηγεσίας. Και μη μου πείτε πως δεν υπάρχει εναλλακτικό πρόσωπο. Γιατί δεν είναι εκεί το ζήτημα. Το ζήτημα είναι, αν υπάρχει εναλλακτική αφήγηση σ’ αυτή του Μητσοτάκη. Και αυτή είναι ο τρόπος με τον οποίο αμφισβητήθηκε η ηγεμονία Μπακογιάννη στο δήμο Αθηναίων. Την αλαζονεία Μπακογιάννη ήρθε να σταματήσει η αφήγηση Δούκα για την Αθήνα. Μείγμα που έφερε την πρώτη ήττα του μητσοτακικού συνασπισμού εξουσίας.
Η Νέα Αριστερά ηττήθηκε. Δεν υπάρχει χώρος για κόμμα που επικαλείται μόνο την Αριστερά και όχι «και την Αριστερά». Παρά το συγκινητικό αγώνα που έδωσαν τα στελέχη της, η άρνησή της να ψελλίσει έστω και δυο λόγια για τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, συνεργασία που καταργούσε κάθε έννοια παλιάς και νέας Αριστεράς, η άρνηση της επίσης να κάνει έστω και μια δειλή έκκληση στους σοσιαλδημοκράτες οδήγησε σ’ αυτό το αποτέλεσμα, το οποίο είναι – δυστυχώς- μη αναστρέψιμο. Αν όμως τα αξιόλογα στελέχη της, όπως ο Αλέξης Χαρίτσης, επιλέξουν να συμμετάσχουν σε μια κοινή προσπάθεια ανασύνταξης της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, μακριά από αντιδεξιά απολιτικά σύνδρομα, τότε θα έχουν ακόμη να προσφέρουν σοβαρό έργο.
Να μη ξεχάσουμε όμως και το ΚΚΕ, το οποίο συνήθως έχει ασυλία. Στην Ελλάδα έχουμε το πρωτοφανές «προνόμιο» ενός Κομμουνιστικού Κόμματος που το ψηφίζει σχεδόν ένας στους δέκα Έλληνες. Ένα κόμμα όμως που δεν είναι απλά κομμουνιστικό, αλλά είναι και το μόνο ευρωπαϊκό σταλινικό κόμμα. Το μόνο κόμμα που θεωρεί πως ο σταλινικός ζόφος, ήταν μια φωτεινή περίοδος.
Τέλος κάτι και για την «άνοδο» της ακροδεξιάς. Μόνο η οκνηρία της σκέψης και της ανάλυσης βλέπει άνοδο, εκεί όπου τα μαθηματικά αθροίζουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση στα ίδια ποσοστά. Απλά η ανάλυση που δεν θέλει να εμβαθύνει στα αποτελέσματα, βρίσκει εύκολο καταφύγιο στον κίνδυνο της «ανόδου της ακροδεξιάς» που αποκρύπτει όλους τους άλλους κινδύνους. Και μεταξύ αυτών τον μεγαλύτερο κίνδυνο, ο οποίος συνίσταται στο ό,τι οι δυο πόλοι της παλιάς ευημερίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο έχουν ενσωματώσει μέσα τους την ακροδεξιά ρητορική.
Τίθεται επομένως επί τάπητος το ζήτημα όχι της μηχανιστικής συνένωσης του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, ούτε της πρόσκλησης που κάνουν οι δυο ηγέτες να τους ακολουθήσουν οι ψηφοφόροι του αντίπαλου κόμματος. Πομφόλυγες δηλαδή. Τίθεται το ζήτημα της καθολικής αναδημιουργίας του χώρου. Ίσως γι’ αυτό να μπορούν να πουν πιο συγκεκριμένα πράγματα και οι παρουσιαστές του βιβλίου μου στις 19 Ιουνίου στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων.
Πηγή: www.dnews.gr