Τα αποτελέσματα των γαλλικών εθνικών εκλογών άφησαν σε πολλούς αντιφατικά συναισθήματα. Από τη μια προκαλούν μεγάλη ανησυχία για την πιθανότητα να προκύψει μια ακυβέρνητη Γαλλία σε μια περίοδο που η Ενωμένη Ευρώπη την έχει μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ. Αν και το γαλλικό σύστημα διακυβέρνησης είναι προεδρικό, αυτό δεν σημαίνει πως είναι αδιάφορο ότι η Άκρα Δεξιά δεκαπλασίασε τη δύναμη της. Ενώ για πρώτη φορά δεν εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο η Αριστερά της λογικής και των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, αλλά μια λυκοσυμμαχία αριστεριστών, αντιευρωπαϊστών, αποτυχημένων σοσιαλιστών- οικολόγων και λαοπλάνων δημαγωγών. Από την άλλη γεννούν κίνητρα για να αλλάξουν πολλά.

Αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, Κοινοβούλιο με ισχυρή ακροδεξιά, χωρίς  δημοκρατική αλλά με μια «έξαλλη» Αριστερά, ιδού τα δυσάρεστα. Οι γαλλικές εκλογές έδωσαν όμως και ένα μάθημα σ’ όλους όσοι κραδαίνουν το φάντασμα του Κέντρου για να κρύψουν τις ταξικές διαφορές. Κανείς δεν κερδίζει τις εκλογές ισχυρίζονται αυτοί, χωρίς να κερδίσει το Κέντρο. Το αντίθετο συμβαίνει. Κανείς δεν κερδίζει τις εκλογές μόνο με το Κέντρο ή πιο σωστά κερδίζοντας τους κεντρώους, αλλά χάνοντας τους δεξιούς ή τους αριστερούς, ανάλογα με το κόμμα. Ακόμη και σήμερα η πλειοψηφία των πολιτών, παρά την επιχείρηση επιβολής του α-Πολιτικού Κέντρου, δηλώνει πως ανήκει στην Αριστερά ή τη Δεξιά και όχι στο Κέντρο. Στα καθ’ ημάς Δεξιοί/κεντροδεξιοί δηλώνει το 25,6%, αριστεροί/κεντροαριστεροί το 36% και κεντρώοι το 19,4% των πολιτών (GPO-ΤΑ ΝΕΑ). Όταν όμως οι πολίτες βλέπουν πως όλα συγκλίνουν στο «Κέντρο», αδιαφορούν για τον νικητή, εξ ου και η μεγάλη αποχή. Η πολιτική Μακρόν του trickle down economy (φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις του μεγάλου πλούτου) αποσκοπούσε στη στήριξη των πλουσίων για να υπάρξει  δήθεν περισσότερος πλούτος να διαχυθεί και στα λιγότερο ευνοημένα στρώματα. Αυτή η πολιτική δημιούργησε νέες ανισότητες και έσπρωξε ακόμη και τα μεσαία στρώματα στα άκρα. Ακόμη και οι κεντρώοι δεν ψήφησαν «Κέντρο» αλλά την ακροδεξιά ή μια Αριστερά που ντροπιάζει την Αριστερά με κάθε τρόπο και σε κάθε ενέργεια της.

Πίσω από την εστίαση πολλών (κομμουνιστογενείς αριστεροί οι περισσότεροι) στο Κέντρο υπάρχει μια επιχείρηση να πειστούν οι πολίτες πως σήμερα τα προβλήματα είναι «κοινά» κι επομένως δεν υπάρχει θέση για «παλιομοδίτικους» διαχωρισμούς τύπου Αριστερά-Δεξιά. Να πειστούν δηλαδή πως τα προβλήματα εκείνου με τα 1000 ευρώ μισθό και εκείνου με τα εκατομμύρια εισοδήματος και περιουσίας είναι κοινά, το νεοφιλελεύθερο δίχτυ ασφαλείας είναι το ίδιο με το σοσιαλδημοκρατικό Κράτος Πρόνοιας, η επίπεδη φορολογία ίδια με την προοδευτική, οι ατομικές συμβάσεις ίδιες με τις  συλλογικές. Έτσι οι πολίτες εγκαταλείπουν όλους όσοι τους λένε πως τα προβλήματα είναι κοινά για εκείνους που όπως ο οπορτουνιστής (τυχοδιώκτης) Μελανσόν τους υπόσχονται επίγειους παραδείσους. Αν όμως μάθημα των γαλλικών εκλογών γίνει πως χρειάζεται να επανεφεύρουμε με σύγχρονους όρους τη διάκριση Σοσιαλδημοκρατία ως κόμμα της Αριστεράς-μετριοπαθή Δεξιά, τότε αυτές αφήνουν χαραμάδα αισιοδοξίας. Nέο Μπαντ Γκόντεσμπεργκ, Επινέ ή big bang ενόψει;

Πηγή: www.tanea.gr