(Στερεότυπες φράσεις της εποχής…)
(Β μέρος)

Συνεχίζω το δεύτερο μέρος σχετικά με τις στερεότυπες φράσεις, οι οποίες ακούγονται και επαναλαμβάνονται ωσάν να είναι θέσφατα, για να δηλώσουν ένα «γεγονός» το οποίο είναι σώνει και καλά «αναμφισβήτητο», κατά γενική ομολογία! Πολλές φορές μάλιστα βάζουν μπροστά στην κάθε φράση «όπως λέει κι ο λαός»…
Όμως· ο λαός, όσο και αν ομονοεί σε ένα ποσοστό με το κάθε απόφθεγμα, δεν αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα, ούτε το όλον...
Θα κάνω και πάλι το… παιχνίδι γραφής. Επαναλαμβάνω: Σε κάθε στερεότυπη φράση με εισαγωγικά, θα αντιτάξω τις διαφωνίες μου μέσα σε παρένθεση και ελπίζω πως θα βρει σύμφωνους πολλούς από τους αναγνώστες/αναγνώστριες. Αν όχι, τι να κάνουμε…
Ξεκινάμε λοιπόν:

«Η κρίση του ελληνικού τραγουδιού.»
(Ένα τέτοιο απόφθεγμα μου θυμίζει τη λεγόμενη κρίση του Πολιτισμού, των διανοούμενων, του Θεάτρου, του Κινηματογράφου κλπ. Τι λέτε ρε παιδιά; Ψάξτε το λίγο παραπάνω και όχι βιαστικά και πρόχειρα.
Η κρίση είναι των μέσων που εκμεταλλεύονται το ελληνικό τραγούδι [Ε.Τ.], [δισκογραφικές εταιρίες-δισκάδικα-διανομή προϊόντος] το οποίο συνεχίζει να παράγεται με δυσκολία πλέον. Αυτό το είδος τής Τέχνης λειτουργεί πλέον διαδικτυακά, αλλά οι παραγωγές του γίνονται ιδίοις εξόδοις, συνήθως από τον ίδιο τον δημιουργό, διαδικασία πολύ δύσκολη. Αυτό δεν σημαίνει πως βρίσκεται σε «κρίση», ή «εξαφάνιση». Σήμερα, θα πρέπει να ψάξει κανείς με προσοχή ώστε να ανακαλύψει τις «υπόγειες» δισκογραφικές παραγωγές πριν υποστηρίξει ότι υπάρχει κρίση στο Ε.Τ.)

«Η Δεξιά ισοδυναμεί με τον φασισμό.»
(Ας είμαστε ψύχραιμοι. Όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, δεν γνωρίζουν [ή έχουν ξεχάσει] τα σημεία και τα… τέρατα του πιο σκοταδιστικού συστήματος· του Φασισμού! Να δεχτούμε πως η δεξιά ανέχεται κάποιες φορές ακραίες συμπεριφορές τού πολιτικού της προσωπικού, ότι πολύ συχνά συγχέει τον εθνικισμό με τον πατριωτισμό κι ακόμη, πολλά σημεία της δεξιάς διακυβέρνησης, θα θέλαμε να τα αλλάξουμε. Η σαρωτική γενίκευση όμως και το συμπέρασμα που τίθεται, είναι, προς το παρόν, αβάσιμη πέρα για πέρα στη μεσογειακή μας χώρα.)

«Ti κόμμα είναι το ΚΚΕ;»
(Το ΚΚΕ λειτούργησε παλαιότερα [στις αρχές του 20ού αιώνα], ως σημείο πολιτικού-ταξικού απελευθερωτικού προσανατολισμού και προβληματισμού. Στα χρόνια τής γερμανικής κατοχής έδρασε παραδειγματικά ως κόμμα, ηγήθηκε του απελευθερωτικού αγώνα και εκτιμήθηκε από τη διεθνή κοινότητα ως υπερασπιζόμενο την τότε σχηματιζόμενη δημοκρατία. Στο βωμό αυτού του απελευθερωτικού αγώνα πέσανε θύματα πολλοί και απλοί άνθρωποι, μέλη και στελέχη του κόμματος. Όμως, η λάθος αντίδραση και η στάση του στις προκλήσεις της εθνικιστικής δεξιάς, κατά την ομιχλώδη περίοδο που προηγήθηκε του εμφυλίου, μια κατάσταση που οδήγησε τελικά σε χιλιάδες νεκρούς και σε σκληρές διώξεις τα μέλη του και όχι μόνο, δημιούργησε σκέψεις και ποικίλα ερωτήματα. Από τη νομιμοποίησή του [23/9/1974], άρχισε να κλείνεται στον εαυτό του και να φτιάχνει τα δικά του κάστρα, ακόμα και στην δική μας εποχή τού διαδικτύου. Ο κομματικός «αυτισμός» είναι η πολιτική του. Το βλέπεις στις συγκεντρώσεις· μόνο του, καχύποπτο προς τους άλλους και να τους θεωρεί λιγότερο μαχητικούς και συνεπείς, ως προς τις σοσιαλιστικές ιδέες, για έναν καλύτερο κόσμο… Συνεχίζει την διαδρομή του μέσα στην μοναξιά τής ιδεολογικής… καθαρότητας!

«Το καταστροφικό ΠΑΣΟΚ.»
(Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα γεννήθηκε μέσα στο αμφίσημο κλίμα τής μεταχουντικής περιόδου. Αναπτύχθηκε ραγδαία ως κίνημα και κατέκτησε την εξουσία με τις εκλογές του 1981. Αναζωογόνησε την ταλαιπωρημένη από την επταετία Ελλάδα σε κάθε επίπεδο και έκλεισε τον κύκλο του [γέρασε] με την παράλληλη γήρανση του αρχηγού του. Ο «εκσυγχρονισμός» του λειτούργησε λίγο, αλλά η κούραση υπήρξε καταφανής. Τα… τρωκτικά διείσδυσαν χωρίς κανένα εμπόδιο και έγινε το μεγάλο φαγοπότι! Διασπάθιση του δημόσιου χρήματος που, μαζί και με αντίστοιχη συμπεριφορά της Ν.Δ., έπαιξε ρόλο στην πρόσφατη πτώχευσή μας. Η χώρα όμως επωφελήθηκε από την διακυβέρνησή του, και άφησε κοινωνικό έργο με πολλά θετικά σημεία. Ας τα αναλογιστούμε και ας κρίνουμε κατά πόσο ήταν «καταστροφικό» το πέρασμά του. Το εάν διατηρεί ακόμα σοσιαλδημοκρατικές ιδέες από το παρελθόν του, είναι μια άλλη συζήτηση, ολίγον δύσκολη…)

«Η πρώτη φορά Αριστερά στην εξουσία.»
(Αναρωτιέμαι: από πού προκύπτει πως υπήρξε ένα καθαρά «πρώτης φοράς αριστερό σώμα» του Σύριζα, στα τέσσερα χρόνια κυβερνητικής εξουσίας; Από την αρχή συνεργάστηκε συνειδητά με αλλοπρόσαλλες κι αντιφατικές πολιτικές δυνάμεις [ακροαριστερούς, ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και στη συνέχεια με την προβληματική στελεχική πλευρά του ΠΑΣΟΚ] που κατέκλεισαν όλο το φάσμα και δυσκόλεψαν το πεδίο δράσης κάθε αριστερού οράματος.
Επομένως, ένα τέτοιο και τόσο αλλοπρόσαλλο πολιτικό μίγμα, δεν θα μπορούσε να λογιστεί ως η «πρώτη φορά» κυβερνώσα αριστερά. Ας αναμένουμε λοιπόν για μια άλλη φορά, «οποτεδήποτε οι συνθήκες ωριμάσουν», ώσπου να καταλάβουμε κι εμείς οι γήινοι πολίτες πως, ο σχηματισμός μιας συμπαγούς Αριστεράς που θα διεκδικήσει εξουσία, πέρα από τις ιστορικές ηρωικές μνήμες της, έχει ανάγκη την ειρηνική σύνδεσή της με την πρόοδο, την κοινωνικοπολιτική εξέλιξη και τις σύγχρονες αντιλήψεις περί νέας κατάστασης πραγμάτων…)

«Το άβατο των Εξαρχείων.»
(Χρονολογείται μεγάλο διάστημα με αυτό το σύνθημα να πλανάται… Έχω πιει ανεμπόδιστα πολλούς καφέδες στην πλατεία κι έχω παρακολουθήσει αρκετές θεατρικές παραστάσεις, γύρω τριγύρω. Ναι, είναι μια ξεχωριστή συνοικία που χαρακτηρίζει το ταξικό λαϊκό μίγμα και την ελευθερία σκέψεων και πράξεων των ομάδων, των αναρχικών, των αντισυστημικών, αλλά και των μικροαστών και μεγαλοαστών. Η πλατεία της και ό,τι συμβαίνει εντός και στα πέριξ αυτής, της έχουν προσδώσει ιδιαίτερη αίγλη και αυτό την έχει καταστήσει ξεχωριστή. Εκεί κοντά έχει εγκατασταθεί και η Αστυνομία, για να αποτρέπει, ή να γίνεται κόκκινο πανί, ίσως, για πρόκληση επεισοδίων και διακίνηση ουσιών. Αυτό όμως δεν καθιστά την πλατεία αναγκαστικά «άβατο».)


«Το σκυλάδικο εκπροσωπεί την Ελλάδα.»
(Ναι, με τα νούμερα της ραδιοακρόασης και τηλεθέασης, αυτό το είδος διασκεδαστικού τραγουδιού κατέχει τα σκήπτρα μεταδόσεων και παρουσιάσεων. Όπου και να πας, αυτό το είδος ακούς, το οποίο σε κάνει να πιστεύεις πως είναι η μουσική που προτιμάει το πόπολο και «απαιτεί» να ακούγεται. Έτσι, αφού τα μίντια επί χρόνια παρουσιάζουν αυτόν τον… εθνικό μας ήχο, δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά να τα υπομένουμε, όσοι τα αντέχουν. Το στερεότυπο αυτό, δυστυχώς, δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω και να ορθώσω τις αντιρρήσεις και την δυσφορία μου. Ναι, υπάρχει, βασιλεύει εμπορικά και… τίποτ? άλλο.)

«Το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ;»
(Ίσως, να ήταν κι έτσι, αρκεί να διευκρινίζαμε αν αναφερόμαστε στο ελληνικό ποδόσφαιρο… Εδώ τότε, ο βασιλιάς είναι πολύ γυμνός· τόσο ώστε να φαίνονται τα μακάβρια κόκκαλά του.
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές το ελληνικό τοιούτο διανύει περίοδο ξεφτίλας, αποδεικνύοντας τις διαπλοκές τόσων χρόνων μεταξύ κράτους και ΠΑΕ των μεγαλομετόχων. Όλο το «σύστημα» των ΠΑΕ-οπαδικών οργανώσεων [βλέπε στρατό]-μιντιακό κατεστημένο-ακόμα και υπουργικό σώμα, μεγάλο μέρος τής… άμεμπτης δικαιοσύνης, έχουν συντελέσει στην κατάντια να λες ελληνικό ποδόσφαιρο και να… κρύβεσαι από ντροπή. Τι βορβορώδης «βασιλεία» είναι αυτή;)

«Ο λαός έχει μνήμη και γνώση».

(Αλήθεια, πώς επιβεβαιώνεται κάτι τέτοιο; Με ποια εργαλεία και ποιες μεθόδους, μπορούμε να το μάθουμε; Μάλλον με κανένα! Είναι ένας εύσχημος τρόπος να παινέψουμε τα γένια μας, δίχως να σκεφτούμε αν ετούτο αληθεύει.
Αν θελήσουμε πάντως, μπορούμε να καταλάβουμε το κατά πόσο η μνήμη και η γνώση ενυπάρχουν στο πνεύμα και στο… dna των συμπατριωτών. Παρατηρήστε και δείτε τις εκλογικές τάσεις, την πανευρωπαϊκή ροπή προς την ακροδεξιά, τις μαύρες μνήμες της φασιστικής περιόδου, η οποία αναβιώνει συχνά πυκνά μέσα από τα οργανωμένα τάγματα της ακροδεξιάς, από τις εκπαιδευτικές μας… μεταρρυθμίσεις, από τις πολιτισμικές μας κρατικές παροχές… Νομίζω πως η… λωτοφαγία μάς ταιριάζει περισσότερο, παρ? όλο που η χώρα, κατά περιπτώσεις, αναδεικνύει ελπιδοφόρες αναγεννήσεις όπως η μνήμη τού ρεμπέτικου, των παραδοσιακών χορών, των τεχνών, της ποίησης, κα. έστω από τις μειοψηφίες.)

Πάντως, ο κατάλογος των στερεότυπων φράσεων, είναι ατελείωτος και μπορούν να εμπλουτιστούν. Τις ακούω καθημερινά και τις σκέφτομαι.
Καλό θα ήταν να τις σκεφτόμαστε, όχι επειδή αναφέρονται από την πλειοψηφία, αλλά με αυτόν τον τρόπο, πολλά πρόσωπα και πράγματα αδικούνται και στραβώνουν.