Φοιτητής της Νομικής λοιπόν και δούλευα παράλληλα στο περιοδικό “Τρόφιμα και ποτά”. Μη φανταστείτε τίποτα δημοσιογραφίες, εξωτερικές δουλειές έκανα,“μπακαλόγατος” όπως λέγαμε παλιότερα όταν υπήρχαν μπακάλικα.

Με πιάνει μιά μέρα ο σοφός εκδότης, ο Κυριάκος Κορόβηλας, αρχισυντάκτης της Καθημερινής.

“Δημήτρη γίνεται η διεθνής έκθεση κρασιών στο Μονπελιέ της Γαλλίας. Ο οινολόγος μας αδυνατεί να πάει. Εσύ στα γαλλικά κάτι καταφέρνεις, στυλάτος είσαι, θα πας να παραστήσεις τον ειδικό οινοδημοσιογράφο.

Πάρε κι ένα χιλιάρικο να αγοράσεις ένα ωραίο σακάκι.”

“Μα κύριε Κορόβηλα, ιδέα δεν έχω από κρασιά.”

“Μην ανησυχείς. Παρουσίαση είναι. Θα δοκιμάζεις, λιγόλογος, διστακτικός, προβληματισμένος και θα χρησιμοποιείς διάφορες σχετικοποιές εκφράσεις. “ Pas mal, ενδιαφέρον, μμμμμ, ίσως, γιατί όχι, έχει ένα χαρακτήρα δε λέω…”. “Θα μαζέψεις το διαφημιστικό υλικό και τα υπόλοιπα θα τα γράψουμε εμείς…”

Πήγα. Ουδείς με πήρε είδηση. Γύρισα κουβαλώντας δεκάδες ετικέτες, ετικέτες όχι μπουκάλια, με διάφορα εντυπωσιακά και φημισμένα Chateau, Bordeaux και λοιπά.

Ήταν η περίοδος που τελειώναμε με τα φοιτητικά επαναστατικά οράματα, αντικαθιστούσαμε τα αμπέχωνα με μοδάτα επώνυμα και τις ταβέρνες με τα ψαγμένα στέκια. Μάζευα τα μεταμελημένα συντρόφια και κολλούσα στα φθηνά μπουκάλια της εποχής, μιά φανταχτερή ετικέτα. Σατώ ντε Μπουργκινιόν! “Αυτό είναι κρασί” αναφωνούσαν εκστασιασμένοι.

Διά του πειράματος λοιπόν κατέληξα. -Όταν μιλάς με ειδήμονες, μη μιλάς πολύ, κι αν χρειαστεί πρόταξε ένα “ίσως”, γιατί θα σε πάρουνε χαμπάρι. -Όταν απευθύνεσαι σε ασχέτους κάνε το αντίθετο. Δείξε σιγουριά, βαθιά γνώση που δε σηκώνει αμφισβήτηση. Χρησιμοποίησε όρους εντυπωσιακούς, βαρύγδουπους. Θα το χάψουν”

Η ετικέτα έχει δύναμη. Τα τελευταία χρόνια οι δύο πιό δυνατές ήταν η “αντιμνημονιακή” και η “αντισυστημική” ετικέτα. Ο εύπιστος λαός, εντυπωσιασμένος, υπέκυψε στη γοητεία της πρώτης και οδήγησε τους επιτήδειους ρήτορες στην εξουσία. Μέχρι να γευτεί το περιεχόμενο. Η δεύτερη ετικέτα, η “αντισυστημική” δείχνει να έχει πέραση στους μικρούς σχηματισμούς που αναφύονται εκ δεξιών και εξ ευωνύμων των συστημικών κομμάτων. Εκεί συνωστίζονται όλοι οι ειδήμονες των οραμάτων.

Ο ένας υπόσχεται “μετακαπιταλιστική Δημοκρατία” και καταγγέλει την “Τεχνοφεουδαρχία” ( ποιός θ’ αντισταθεί στην λαγνεία των όρων), η άλλη υπόσχεται αποζημιώσεις γιά τις αχρείαστες πολεμικές δαπάνες δεκαετιών από τις βιομηχανίες όπλων, ο υπερπατριώτης τρίτος θέλει να υπερασπίσει τη χώρα αλλά αποκαλύπτει ότι τα F35 έχουν προβληματάκια κι ο άλλος επικοινωνεί σιωπηλά με το υπερπέραν μέσω του Άγιου Παΐσιου αναμένοντας ίσως τον θεόσταλτο ηγέτη του ξανθού γένους, υπάρχουν προφητείες. Όλοι, όπως κι ο ξεδοντιασμένος Κασιδιάρης που στηρίζει το κόμμα “Σπαρτιάτες”, άλλο και τούτο, θεωρούν ότι τους τρέμει και γι αυτό τους κυνηγά το Σύστημα.

Το Σύστημα δεν έχει πρόσωπο. Είναι σκοτεινό. Ονοματίζεται μόνο σε αόριστο τρίτο πληθυντικό. “Αυτοί, εκείνοι, έ δεν ξέρεις ποιοί;” Βυσσοδομούν εναντίον των λαών χαμογελώντας σαρδόνια. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω τα συστήματα που εφάρμοσαν όσοι αντισυστημικοί κατάκτησαν την εξουσία. Αλλά αυτά τα έχει περιγράψει ο Όργουελ προ πολλού. “Κοιτάξτε πίσω από τις ετικέτες” έλεγε.

Δεν τον άκουσαν όλοι.