Όταν την επομένη του δημοψηφίσματος του 2015 ο Τσίπρας ανάτρεψε το αποτέλεσμα και έκανε ακριβώς το αντίθετο, όλοι θυμόμαστε ότι από κείνο το αντιευρωπαϊκό χορευταράδικο 62%, δεν ακούστηκε ούτε ένα κιχ διαμαρτυρίας.

Γιατί το μόνο που ενδιέφερε κάθε έναν από εκείνον τον διακομματικό ΑΥΡΙΑΝΗ-κό όχλο συμφερόντων  ήταν το δικό του πορτοφόλι και μόνο!

Γιατί η πολιτική μωρία τους επέβαλλε να πιστέψουν ότι τα πορτοφόλια τους θα γέμιζαν ευρώ, αν η χώρα έφευγε από το ευρώ!

Ούτε ιδεολογία, ούτε συναισθήματα εκκινούσαν τις επιλογές τους.

Ο Τσίπρας κατάλαβε έγκαιρα, ότι αν πήγαινε μέχρι τέλους το σχέδιο αποχώρησης από την ΕΕ που ετοίμαζε με τον Βαρουφάκη και τον Δραγασάκη, οι συνέπειές του θα μεταμόρφωναν όλον εκείνο τον όχλο συμφερόντων σε αγελαία μάζα εναντίον τους.

Όπου τα πράγματα δεν θα τα κινούσε πια η «μετριοπαθής» ιδιοτέλεια του πορτοφολιού αλλά η φανατισμένη ανιδιοτέλεια του παράλογου και της ολοκληρωτικής, της ανεξέλεγκτης βίας.

Αποδείχθηκε ότι η ιδιοτέλεια του πορτοφολιού αρκούσε για να συναντηθούν στην πάνω και κάτω πλατεία και μετά στην συγκυβέρνηση, ο ακροδεξιός εθνολαϊκισμός  και ο νεοσταλινικός εθνομηδενισμός.

 Μένει να δούμε αν η εξωτερική πολιτική σχετικά με την ΑΟΖ θα γίνει το νέο πεδίο συνάντησής τους με υλικά την εθνοκαπηλεία, τον ιστορικό ρεβανσισμό και την «τουρκοφαγία».

 Μετά την Ελληνοϊταλική συμφωνία για την ΑΟΖ η κυβέρνηση επιταχύνει τις προσπάθειές της για υπογραφή αντίστοιχης συμφωνίας με την Αίγυπτο.

«Αναλυτές» από τον χώρο της «τουρκοφαγίας» ήδη δημαγωγούν στα πρωϊνάδικα, ζητώντας να είναι οι συνομιλίες μία, περίπου, πολεμικού τύπου απάντηση στον Ερντογάν, κάτι σαν στρατιωτικοπολιτικό ρουά-ματ στην Τουρκία, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή η ρητορική απομακρύνει την πιθανότητα συμφωνίας, επειδή η Αίγυπτος δεν θέλει να έχει οποιαδήποτε ανάμιξη στις Ελληνοτουρκικές διαφορές με το μέρος μιας από τις δύο χώρες.

?Ένα από τα επίμαχα σημεία για συμφωνία με την Αίγυπτο είναι η υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου που όσο η Ελλάδα επιμένει να την περιλαμβάνει στην χάραξη της δικής της ΑΟΖ, απομονώνει πρακτικά την ΑΟΖ της Τουρκίας σε ένα μικρό και απολύτως αδιάφορο, ενεργειακά και οικονομικά, θαλάσσιο τμήμα της ανατολικής άκρης της Μεσογείου.

Ανεξάρτητα λοιπόν από την παράλογη, επιθετική, «αυτοκρατορική» πολιτική του Ερντογάν, πόσο δίκαιο και ρεαλιστικό είναι αυτό, ως πολιτική επιλογή, για μία δημοκρατική και ειρηνική χώρα όπως η Ελλάδα;

Πόσο διεθνές δίκαιο και πόσον εθνικό ρεαλισμό μπορούν να εκπέμψουν προς όλες τις γειτονικές χώρες αλλά και προς την διεθνή κοινότητα, των οποίων χρειαζόμαστε την συμπαράσταση οι συνομιλίες Ελλάδας –Αιγύπτου αν σημαινόμενό τους γίνει η απομόνωση της Τουρκίας όπως προτείνουν οι «μαινόμενοι πατριώτες»;

Και πόσο είναι πιθανό να δεχτεί η Αίγυπτος ρήξη των σχέσεών  της με την Τουρκία λαμβάνοντας μέρος σε τέτοιες συνομιλίες;

Επί δεκαετίες, μία εθνολαϊκιστική ρητορική εγκλωβίζει τη δημόσια σφαίρα και την εξωτερική μας πολιτική στην ακινησία, οδηγώντας την είτε σε «εθνικά υπερήφανες» συνθηματολογίες τύπου «βυθίσατε το ΧΟΡΑ», είτε σε μετατροπή της εξωτερικής πολιτικής σε εργαλείο δημαγωγίας για εσωτερική κατανάλωση.

Από πέντε ετών έμαθα για τον Νικηταρά τον τουρκοφάγο αλλά χρειάστηκε να φτάσω τα εβδομήντα, για να μάθω ότι υπάρχει δυνατότητα αντιμετάθεσης των ορίων μιας νησιωτικής υφαλοκρηπίδας σε άλλο μέρος, προκειμένου να λύνονται διεθνείς διαφορές σε ζητήματα ΑΟΖ με ειρηνική διαπραγμάτευση και αμοιβαίο συμφέρον, δηλαδή με τον μοναδικό βιώσιμο τρόπο.

Καθαρές κουβέντες λοιπόν:

Όποια κοινωνία εθίζεται σε λογικές Βόρειας Κορέας θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες  του εθισμού της στον απομονωτισμό και την εχθροπάθεια, στην πραγματικότητα του 21ου αιώνα.

Αντίθετα, όποια κοινωνία είναι αφοσιωμένη στις αρχές της καλής γειτονίας, επιλέγει την  «επίθεση ειρήνης, δημοκρατίας και λογικής» ως εξωτερική της πολιτική.

Μόνο στο πλαίσιο της συνολικής ειρηνικής διευθέτησης του προβλήματος των ΑΟΖ μπορούν να αποδώσουν καρπούς οι ΕλληνοΑιγυπτιακές συνομιλίες και υπό την προϋπόθεση ότι η Τουρκία θα λάβει από αυτές άμεσα το μήνυμα ότι ούτε η Ελλάδα, ούτε η Αίγυπτος επιθυμούν την  απομόνωσή της.

Αυτήν την πραγματικά πατριωτική πολιτική χρειαζόμαστε από την κυβέρνηση και αυτή και μόνο μπορεί να φέρει τέτοια αποτελέσματα, ώστε να βοηθά και την Τουρκία να περπατήσει σε δρόμους λογικής και διεθνούς δικαίου.

Και τότε στην εξωτερική μας πολιτική δεν θα έχουν χώρο οι κραυγές κι οι ψίθυροι ούτε των ακροδεξιών εθνολαϊκιστών, ούτε των νεοσταλινικών εθνομηδενιστών.

Κι αν θέλουν οπωσδήποτε να συναντηθούν κάπου, ας πάνε ρε αδερφέ στο γραφείο συνοικεσίων στην Κουμουνδούρου.

Εκεί που έγινε ο αρραβώνας.