Χθες τα σχόλια ήταν διθυραμβικά: «Μήνυμα στήριξης από την Ανγκελα Μέρκελ…», «Ψήφος εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία…», «Μήνυμα στήριξης από το ΔΝΤ…» κ.λπ. Προχθές, πάλι, το κλίμα ήταν πολεμικό: «Οι δανειστές ζητούν τρελά πράγματα…», «Αγεφύρωτες οι διαφορές με την τρόικα…», «Οι εταίροι χάνουν την υπομονή τους…» κ.λπ. Τι συμβαίνει άραγε; Μεταβάλλεται η διάθεση των εταίρων από τη μια μέρα στην άλλη; Μπορεί να μας απαξιώνουν τη μια μέρα και την επομένη να μας αποθεώνουν, χωρίς κανένα πρόβλημα; Τίποτα απ? όλα αυτά δεν συμβαίνει. Πρόκειται για ένα σκηνικό «εικονικής πραγματικότητας», που καλλιεργείται εντέχνως για να εξυπηρετήσει επικοινωνιακές ανάγκες της στιγμής, αλλά δεν βοηθά καθόλου την ίδια την προσπάθεια της χώρας. Η «ζημιά» δεν περιορίζεται μόνο στο εσωτερικό. «Εξάγεται» και στο εξωτερικό. Καλλιεργεί την καχυποψία στην κοινή γνώμη των βόρειων χωρών, ανατροφοδοτεί στερεοτυπικές αντιλήψεις, επισκιάζει τα επιτεύγματα, αποδυναμώνει τα επιχειρήματά μας, εντέλει υπονομεύει την ίδια τη διαπραγματευτική μας ικανότητα.
.
Είναι η απόλυτα «λάθος συνταγή» στον απόλυτα «λάθος χρόνο». Παρά την ισοπεδωτική, λαϊκιστική και αδιέξοδη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και του υπόλοιπου «αντι-μνημονιακού» μπλοκ, η Ελλάδα, μετά 3,5 χρόνια αιματηρών θυσιών -αναπόφευκτων αλλά που θα μπορούσαν να είχαν επιμεριστεί με περισσότερο δίκαιο τρόπο-, είναι κοντά στην έξοδο από το τούνελ. Είναι κοντά στην τελευταία «στροφή» της δύσκολης αυτής διαδρομής, έστω κι αν αυτό δεν εισπράττεται ακόμα από τους πολίτες. Ας δούμε πρώτα απ? όλα πώς παρουσιάζεται το «εξωτερικό περιβάλλον» – καθοριστική παράμετρος κάθε σοβαρού «εθνικού σχεδιασμού» έστω κι αν πεισματικά και συστηματικά επιμένουμε να την αγνοούμε:
.
.
- Εν εξελίξει διαπραγματεύσεις στη Γερμανία για τον σχηματισμό κυβέρνησης «μεγάλου συνασπισμού».
.
- Εναρξη προεκλογικής προετοιμασίας στις διάφορες πρωτεύουσες εν όψει ευρωεκλογών.
.
- Επικείμενη έξοδος Ιρλανδίας και Ισπανίας από τα μνημόνια, μαζί με εύσημα στην Πορτογαλία και την Κύπρο «για την πέρα του αναμενόμενου» προόδου τους…
.
.
Μέσα σ? αυτό το περιβάλλον, που έχει ορίζοντα τις ευρωεκλογές αλλά και την εκλογή νέου προέδρου της Κομισιόν, θα ληφθούν καθοριστικής σημασίας αποφάσεις για την Ελλάδα. Οι πιο άμεσες αφορούν την ολοκλήρωση της τρέχουσας αξιολόγησης και την εκταμίευση της δόσης. Μέσα σ? αυτό το περιβάλλον, για να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, υπάρχουν πράγματα που πρέπει να κάνουμε και πράγματα που πρέπει να αποφεύγουμε. Σε αυτά που πρέπει να κάνουμε συμπεριλαμβάνεται η συνεπής προσπάθεια και ο έλεγχος εφαρμογής συμφωνημένων μέτρων. Σε αυτά που πρέπει να αποφεύγουμε είναι η «διαπραγμάτευση εσωτερικού». Η διαπραγμάτευση, για να είναι επιτυχής, δεν γίνεται με μεγαλόστομες εκ των προτέρων ανακοινώσεις περί «κόκκινων γραμμών», από τηλεοπτικά παράθυρα ή «διαρροές κύκλων». Την έχουμε πληρώσει ακριβά σε ορισμένα θέματα εξωτερικής πολιτικής, όποτε λειτουργήσαμε με γνώμονα την επικοινωνιακή ικανοποίηση του εσωτερικού ακροατηρίου.
.
Σε αυτό το δύσκολο περιβάλλον, το ιδανικό θα ήταν η χώρα να εκπέμπει «προς τα έξω» την εικόνα μίας μίνιμουμ πολιτικής και κοινωνικής συνεννόησης. Ομως η αξιωματική αντιπολίτευση «δεν παίζει» σε αυτό το έργο. Η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να σηκώσει το βάρος της δύσκολης διαπραγμάτευσης, στη βάση ενός εθνικού σχεδίου, με στόχους, προτεραιότητες και, βεβαίως, «κόκκινες γραμμές». Με αυτήν τη σειρά και όχι ανάποδα. Γιατί, για να υπερασπιστεί κανείς αποτελεσματικά τις «κόκκινες γραμμές» του, πρέπει αυτές να είναι ενταγμένες σε ένα συνολικό σχέδιο. Με στόχους, προτεραιότητες και χρονοδιαγράμματα, αξιόπιστα και ρεαλιστικά.
.