Διανύοντας τον 7ο χρόνο της κρίσης με ορατά τα σημάδια της οικονομικής κατάρρευσης σε κάθε επιχείρηση και σε κάθε νοικοκυριό…, τον 7ο χρόνο της κοινωνικής αποσάθρωσης με την απόλυτη φτώχεια και τον επιδεικτικό πλούτο να βρίσκονται μερικά οικοδομικά τετράγωνα μακριά σε κάθε πόλη…, τον 7ο χρόνο χωρίς ακόμα να μπορούμε να υποπτευθούμε πόσο ακόμα… ανακάλυψε η πολιτική ηγεσία που μας έβαλε στην κρίση και μας έφερε ως εδώ… την ανάγκη ενός «εθνικού σχεδίου» για την οικονομία…

Είναι και αυτό μια νίκη για όλους εμάς που το απαιτούσαμε ως τη μόνη διέξοδο έναντι της πλήρους αποτυχίας του ελληνικού κρατικοδίαιτου πελατειακού καπιταλιστικού μορφώματος και του εθνικού ξεπεσμού να μας καθοδηγούν οι «ξένοι» στα βήματα για το μέλλον μας. Μόνο που για μία ακόμα φορά, ο κυβερνητικός σχηματισμός χρησιμοποιεί ένα εθνικό πρόσταγμα ως επικοινωνιακή φούσκα. Το εθνικό σχέδιο (τους) αφορά το αυτονόητο και αναπόδραστο της υπαρξιακής εξέλιξης από μια εσωστρεφή-καταναλωτική οικονομία σε μια παραγωγική-εξωστρεφή. Και εκεί, θα μας παρουσιάσουν ποσοτικά δεδομένα προσαρμογής, ξεχνώντας τις ποιοτικές παραμέτρους που προσδιορίζουν τον τρόπο επίτευξης των ποσοτικών στόχων.

Ξεχνώντας ότι κάθε χώρα κατακτά τη θέση της στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας βασιζόμενη σε ένα διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης με διαφορετικά ποιοτικά και όχι απλώς ποσοτικά χαρακτηριστικά. Στις ΗΠΑ βασίζονται στην οικονομία των ανταγωνιστικών αγορών για να κατανείμουν τους πόρους της οικονομίας. Στη βόρεια Ευρώπη η έμφαση δίνεται στους θεσμούς κοινωνικού διαλόγου που αποφασίζουν για τις κατευθύνσεις χρήσης και εξειδίκευσης των πόρων όσο και την κατανομή του πλούτου. Στην Τουρκία και το Μεξικό το μοντέλο είναι ιεραρχικό, με διάταξη επιχειρηματικών συμφερόντων να καθοδηγεί τις οικονομίες, τις κοινωνίες και την πολιτική.

Συνεπώς, το ζητούμενο του εθνικού σχεδίου (μας) δεν είναι να κατακτήσει το αυτονόητο της εξωστρέφειας και της βελτίωσης των ποσοτικών δεικτών, αλλά να μας μεταβάλει σε μια ευρωπαϊκού τύπου οικονομία ανοικτών ανταγωνιστικών αγορών με συλλογικούς θεσμούς κοινωνικού διαλόγου, εγκαταλείποντας επιτέλους την ολιγαρχική διάταξη της οικονομίας και της πολιτικής, το μοντέλο ιεραρχικών επιχειρηματικών συμφερόντων στο οποίο βυθιζόμαστε ολοένα. Το εθνικό σχέδιο (μας) αφορά στις ποιοτικές παραμέτρους που περιγράφουν δομές, θεσμούς και διαδικασίες μέσω των οποίων επιτυγχάνονται οι ποσοτικοί στόχοι. Αφορά το πώς και με ποιους. Το εθνικό σχέδιο (τους) αφορά σε «ποσότητες»…, το άλλοθι αναπαραγωγής του κατεστημένου.