Κάθε κράτος είναι σκόπιμο να έχει ένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο. Ένα σχέδιο που δίνει ελπίδα ότι η τύχη είναι στα χέρια των ηγετών του παρά σε εξωτερικούς παράγοντες. Ένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο λαμβάνοντας υπόψη ιδιαιτερότητες και περιορισμούς αναδεικνύει τις ενέργειες και θέτει προτεραιότητες ως προς τις δράσεις που μπορούν να γίνουν σε μακρόπνοο ορίζοντα και θα φέρουν θετικά αποτελέσματα με μέγιστη εκμετάλλευση της δυναμικής και των πλεονεκτημάτων μίας χώρας.
Η οικονομική και κοινωνική επιτροπή της Ελλάδας παρουσίασε στις 14 Φεβρουαρίου ένα ολοκληρωμένο αναπτυξιακό σχέδιο με βάση τον συγκερασμό διαφορετικών προσεγγίσεων και απόψεων φορέων και εμπειρογνωμόνων. Φυσικά παρόμοιες μελέτες έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς και από άλλους φορείς. Βέβαια το θέμα ήταν και παραμένει η δέσμευση στην υλοποίηση σε μακροχρόνιο ορίζοντα. Κυβέρνηση, πολιτικές δυνάμεις και κόμματα οφείλουν να δείχνουν σεβασμό στην τήρηση κάπου σχεδίου και σε όσα συμφώνησαν οι παραγωγικοί και κοινωνικοί φορείς για τον σχεδιασμό και την εφαρμογή των αναγκαίων αλλαγών για την χώρα. Μάλλον ουτοπικό να συμβεί…
Τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και οι διαφορετικές σχολές σκέψης πολλές φορές δεν επιτρέπουν την συνέπεια σε ένα στρατηγικό σχέδιο το οποίο μπορεί να έχει επιτευχθεί με συναίνεση αλλά αυτή η συναίνεση να είναι φενακισμένη. Με τις αλλαγές των κομμάτων που πρωταγωνιστούν και των κυβερνόντων μία ολοκληρωμένη και συνεχώς εμπλουτισμένη σειρά δράσεων και μέτρων μοιάζει αδύνατη. Γιατί είναι οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες, ο τυχοδιωκτισμός, οι διαφορετικές αντιλήψεις και η στάση εξωτερικών δυνάμεων που όχι μόνο δεν αφήνουν την οικοδόμηση του νέου πάνω σε υπάρχοντα υγιή κομμάτια αλλά κατεδαφίζουν και αυτά.
Ένα ακόμα θέμα στο εθνικό στρατηγικό σχέδιο που μπορεί να εκπονείται είναι η συγκριμενοποίηση ή μη των προτάσεων και των στόχων. Αμφότερα τα σενάρια εγκυμονούν κινδύνους καθώς αφενός η μεγάλη ανάλυση και η διατύπωση ξεκάθαρων και ποσοτικών υπο-στόχων μπορεί να μη είναι σύμφωνη με τη φιλοσοφία και τις δυνατότητες του οργανισμού που πρόκειται να τους υλοποιήσει και από την άλλη η γενικές διαπιστώσεις και οι δημιουργικά ασαφείς ιδέες μπορεί να παραπέμπουν σε μία έκθεση ιδεών.
Χρειαζόμαστε ποιο πολύ από ποτέ ένα στρατηγικό σχέδιο, ρεαλιστικό και συνετό, που μπορεί να μας κάνει να ελπίζουμε πώς εμείς πέρα από τους ξένους εταίρους έχουμε μία εικόνα για το πού θέλουμε να πάμε και πώς φιλοδοξούμε να είμαστε. Η πραγματική ελπίδα δεν μπορεί να έρθει από προγράμματα Θεσσαλονίκης αλλά από συναινετικά σχέδια στα οποία θα υπάρχει δέσμευση και σεβασμός από όποιον αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Παρόλα τα προβλήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω σχετικά με τα σχέδια η ώριμη προσέγγιση από όλες τις δυνάμεις και η αντίληψη της αναγκαιότητας μπορεί να υποσχεθεί καλύτερες μέρες.