Το «δεν ήξερες, δεν ρώταγες», μπορεί να το χρησιμοποιουμε συνήθως για πλάκα, στη δικηγορία, όμως, όπως και στη δημοσιογραφία, ισχύει το αντίθετο:

- Μη ρωτάς αν δεν ξέρεις την απάντηση!

Κι αυτό ακριβώς αποτελεί και την απάντηση στους Χαρίτσηδες και λοιπούς δημοσιογραφικούς εκπροσώπους του Συριζα, που επί ημέρες διαρρήγνυαν τα ιμάτια τους γιατί δεν θα γινόταν, όπως και δεν έγινε τελικά, κοινή συνέντευξη του Ελληνα πρωθυπουργού με τον Αμερικανό Πρόεδρο...

Χάθηκε, γράφει στα Νέα ο εκπρόσωπος Τύπου του Συριζα, Αλέξης Χαρίτσης, "η ευκαιρία να δεσμευτεί ο Πρόεδρος Τραμπ στην στήριξη των βασικών θέσεων της χώρας μας απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα"!

Σοβαρα, τώρα; Θεωρεί ο κ. Χαρίτσης και δι αυτού ο αρχηγός του και συνονόματος Αλέξης Τσίπρας και σύμπας ο λοιπός συριζα, οτι υπήρχε κάποια έστω πιθανότητα να στήριζε ο Τραμπ, ο όποιος Αμερικανός Πρόεδρος εν τέλει," τις βασικές θέσεις της χώρας μας απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα"; Να καταδίκαζε, με λίγα λόγια, την Τουρκία αποδεχόμενος τις ελληνικές θέσεις;

Κι αν, στην καλύτερη περίπτωση για μας, ο Τραμπ δεν ξεπερνούσε απλώς κάποια ερώτηση "περί τουρκικής προκλητικότητας", με την πάγια αμερικανική θέση, για τις διαφορές που πρέπει να επιλύονται με ειρηνικά μέσα και διάλογο, αλλά άρχιζε να εξυμνεί τη σημασία και το ρόλο της Τουρκίας που τόσο την έχει ανάγκη ιδιαίτερα τώρα έναντι του Ιράν, ποία θα ήταν θέση του Έλληνα πρωθυπουργού, του όποιου Ελληνα πρωθυπουργού;

Θα παρακολουθούσε ακούνητος και αμίλητος, όπως ο Παυλόπουλος όταν άκουγε τον Ερντογάν, καθισμένο δίπλα του, να αμφισβητεί τις διεθνείς συνθήκες στις οποίες στηρίζει η Ελλάδα τις πάγιες θέσεις της;

Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Σύριζα, με αυτά και άλλα της ίδιας τάξης συνθήματα, έβαλε ευθέως κατά του πρωθυπουργού,  κατηγορώντας τον για "υποχωρητικότητα" και "εγκατάλειψη" των πάγιων ελληνικών θέσεων, πριν καν ο πρωθυπουργός πατήσει το πόδι του στις ΗΠΑ, υπονομεύοντας έτσι την επίσκεψή του εκεί και τις συνομιλίες του με τον Πρόεδρο Τραμπ.

Και αυτά, τη στιγμή που τόσο ο Τσίπρας στη συνέντευξή του στο Βήμα όσο και ο εκπρόσωπός του στα Νέα, ισχυρίζονται ότι "δεν κάνουν λαϊκιστική, μικροκομματική πολιτική με ανεύθυνη εκμετάλλευση των εθνικών θεμάτων" και ζητούν μάλιστα "σύγκλιση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών, για μια αξιόπιστη εθνική στρατηγική" - η οποία προφανώς θεωρούν ότι δεν υπάρχει! Ή ότι υπήρχε επί κυβερνήσεως Συριζα-ΑνΕλ και επί ΝΔ δεν υπάρχει! Την κατάργησε κι αυτήν ο Μητσοτάκης!

Και σύμφωνα με την αντίληψη του Σύριζα, την ανάγκη συνεννόησης για τα εθνικά θέματα την υπηρετούν οι κατηγορίες, ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός "πάει στην Αμερική για τουρισμό", ότι "απεμπολεί διαπραγματευτικά μας όπλα" και "εγκαταλείπει πάγιες ελληνικές θέσεις"!

Μόνο ότι είναι "εθνικός μειοδότης" δεν είπαν, κατά την πάγια ορολογία τους, την οποία απλώς τώρα περιγράφουν, στα πλαίσια του "νέου προσώπου" που θέλουν να εμφανίσουν.

Αλλά το πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται ο Τσίπρας και το κόμμα του την "εθνική συνεννόηση" προκύπτει σαφώς απο την εντελώς αυθαίρετη σύνδεσή της με την επανεκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας!

Είπε συγκεκριμένα ο αρχηγός του Συριζα στη συνέντευξη του στο Βήμα της Κυριακής:

- " Να επισπεύσει (ο κ. Μητσοτάκης) την επανεκλογή Παυλόπουλου με μεγάλη πλειοψηφία και αμέσως μετά (!) να ζητήσει τη σύγκλιση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών υπό τον επανεκλεγέντα Πρόεδρο για να συμφωνήσουμε πάνω στις βασικές γραμμές της εθνικής στρατηγικής απέναντι στην Τουρκία"!

Αν αυτό δεν αποτελεί τον ορισμό της μικροπολιτικής εκμετάλλευσης ενός καθαρά θεσμικού θέματος με ένα εθνικό πρόβλημα, τότε οι λέξεις δεν έχουν κανένα νόημα.

Δηλαδή,  κατά τον κ. Τίπρα, για να υπάρξει "εθνική συνεννόηση" πρέπει πρώτα να επανεκλεγεί ο κ. Παυλόπουλος; Αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να την εκφράσει και να την υπηρετήσει;

Αν εκλεγεί κάποιος άλλος ή κάποια άλλη, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία "πάνω στις βασικές γραμμές της εθνικής στρατηγικής απέναντι στην Τουρκία";

Μήπως γιατί τότε δεν θα συμφωνήσει ο κ. Τσίπρας που εμφανώς εξαρτά την συμφωνία του από την επανεκλογή Παυλόπουλου;

Και από πού κι ως πού όμως συνδέονται αυτά τα δύο;

* Η μεν εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί μια αυστηρά προβλεπόμενη από το Σύνταγμα διαδικασία, όπως άλλωστε προβλέπονται αυστηρά από το ίδιο και οι αρμοδιότητες του Προέδρου και οι οποίες παραμένουν ίδιες, ανεξάρτητα απο τα πρόσωπα που εναλλάσσονται στην Προεδρία,

* Η δε "εθνική συνεννόηση" αποτελεί αντικείμενο διερεύνησης μεταξύ των κομμάτων για το αν υπάρχει, αν μπορεί να υπάρξει, σε ποιά θέματα και σε ποιό βαθμό.

Κι επιτέλους, οι ελληνικές θέσεις έναντι της Τουρκίας έχουν διαμορφωθεί από το 1974 έως σήμερα πάνω σε μια ευρύτατη πολιτική συναίνεση έτσι ώστε να αποτελούν τη βάση μιας ήδη υπάρχουσας εθνικής συνεννόησης και η οποία τακτικά επιβεβαιώνεται στα πλαίσια του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής, του προβλεπόμενου δηλαδή από το Σύνταγμα (άρθρο 82 παρ.4) διακομματικού συμβουλευτικού οργάνου της κυβέρνησης.

Εκείνο που κατά καιρούς αλλάζει είναι η οξύτητα με την οποία η Τουρκία προβάλει σε κάθε ευκαιρία τις αξιώσεις της και ο τόνος με τον οποίο απαντούν κυβέρνηση και κόμματα στις τουρκικές προκλήσεις.

Ποιά σκοπιμότητα επιτέλους εξυπηρετεί η σύνδεση, όχι μόνο της εκλογής νέου Προέδρου, αλλά ειδικά της επανεκλογής Παυλόπουλου, με την "εθνική συνεννόηση" έναντι της Τουρκίας;

Η μόνη εμφανής, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, είναι:

- Η εμμονή του Τσίπρα να δημιουργήσει ρήγματα στη Νέα Δημοκρατία και προβλήματα στον Μητσοτάκη, όπως πχ επιχειρήθηκε με τη συμφωνία των Πρεσπών, στην οποία ακόμη και τώρα προσφεύγει ο Τσίπρας και όπως επιχειρείται με την εμμονή στην επανεκλογή Παυλόπουλου, ακόμη και με την εμπλοκή της εθνικής συνεννόησης, την οποία με τρόπο αδιανόητο την βάζει κι αυτήν στο τραπεζι μιας θεσμικά και εθνικά απαράδεκτης διαπραγμάτευσης.

Ίσως υπάρχει κι ένας ακόμη λόγος που να εξηγεί αυτή την εμμονή:

* Η ανάγκη του Τσίπρα να υπάρχει ως "παίκτης πρώτης ομάδας"  στη νέα πολιτική πραγματικότητα που διαμόρφωσαν οι αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες του Κυριάκου Μητσοτάκη και οι οποίες δεν τον καθιστούν πλέον αναγκαίο παράγοντα στη διαμόρφωση αυτής της νέας πολιτικής πραγματικότητας, πέραν βέβαια του θεσμικού ρόλου του, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Μόνο που και αυτόν τον τυπικό εν τέλει ρόλο ο ίδιος ο Τσίπρας τον υποβαθμίζει, καθώς αναλώνεται κάθε φορά σε μάχες οπισθοφυλακής, πότε με την Θάνου και τον Ρασπούτιν,  άλλοτε με τις επιθέσεις κατά του Σημίτη και την επίκληση των Ιμίων και του Οτσαλάν και τώρα με τον Παυλόπουλο, την επανεκλογή του οποίου έχει αναγάγει σε ύψιστο θέμα εθνικής σημασίας!

Κι έχει να τελειώσει κι αυτή την έρμη "διεύρυνση" του συριζα με ό,τι παλαιοπασοκικό έχει απομείνει...

Πού να τα προκάνει και όλα ένας άνθρωπος και περιορισμένων δυνατοτήτων μάλιστα...