Στο ίδιο έργο θεατές, για μια ακόμη φορά. Η συνήθης διαπραγματευτική τακτική των τελευταίων δύο χρόνων επανέρχεται δριμύτερη, επαναφέροντας στο – εσωτερικό και εξωτερικό – προσκήνιο τα εφιαλτικά σενάρια του Grexit και της δραχμής που οδηγούν στην πτώχευση και την καταστροφή της χώρας.

Ταυτόχρονα, από ορισμένες πλευρές του προοδευτικού χώρου αναβιώνουν τα σενάρια μιάς «εθνικής συνεννόησης», ως της ενδεδειγμένης πρότασης για τη σωτηρία της χώρας. Πρόκειται ουσιαστικά, για έναν διαφορετικό τρόπο έκφρασης της θεωρίας των «ίσων αποστάσεων» που αδρανοποιεί πρακτικά τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις και μεταθέτει σε άλλους τις ευθύνες τους.

Την καθοριστική αυτή για το μέλλον στιγμή, η χώρα χρειάζεται την συνεννόηση των δυνάμεων που καταδικάζουν έμπρακτα τον λαϊκισμό και παραμένουν αταλάντευτα προσηλωμένες στην Ευρωπαϊκή ενοποίηση στη βάση ενός πολύ συγκεκριμένου σχεδίου θεσμικών και δομικών αλλαγών. Κανένας καιρο(δημο)σκοπικός σχεδιασμός δεν πρέπει να ακυρώσει αυτή την προοπτική.