Όποιος έχει παρακολουθήσει τις εξελίξεις βγάζει αβίαστα το συμπέρασμα ότι πέραν των τουρκικών ευθυνών οι ευθύνες Κοτζιά και Αναστασιαλδη είναι μεγάλες και προφανείς. Ο πρώτος ήξερε τι ήθελε (ναυάγιο των διαπραγματεύσεων) κυριως τι δεν ήθελε ( λύση με βάση την ΔΔΟ) και πως θα το πετύχει. Ο δεύτερος άλλαξε στρατηγική την πιο κρίσιμη στιγμή και θυσίασε ότι είχε πετύχει στον βωμό των προεδρικών εκλογών.

Ο Κοτζιάς φυσικά δεν είναι μόνος του. Έχει πίσω του ένα διακομματικό λόμπι απορριπτικών , υπερπατριωτών και εθνικιστών καλά δικτυομένο σε πολιτικό, οικονομικό και δημοσιογραφικό επίπεδο. Το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί βομβαρδίζει με τα γνωστά στερεότυπα την κοινή γνώμη και » τρομοκρατεί» εκείνους από το πολιτικό προσωπικό της χώρας που θα επιθυμούσαν να αποκλίνουν από την πεπατημένη. Ο Κοτζιάς δεν στερείται ικανοτήτων. Απλώς με αυτές μπορεί να υπηρετήσει διαμετρικά αντίθετες πολιτικές. Την πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου του οποίου υπήρξε στενός συνεργάτης και αυτήν που υλοποιεί σήμερα. Με πρωθυπουργό τον αδαή και ευθυνόφοβο στα θέματα εξωτερικής πολιτικής Τσίπρα, -που θύμιζε Καραμανλή την περίοδο του Σχεδίου Ανάν- κατέλαβε όλο τον χώρο και οδήγησε την διαπραγμάτευση στα βράχια . Όσο ο Αναστασιάδης προχωρούσε ο Κοτζιάς του έθετε συνεχή εμπόδια με πιο χαρακτηριστική περίπτωση την διαπραγμάτευση στο Μοντ Πελεράν. Δημιουργούσε συνεχώς κλίμα έντασης με τον ειδικό απεσταλμένο του ΓΓ του ΟΗΕ Έιντε. Ήταν ο αγαπημένος των καιροφυλακτούντων απορριπτικών σε Κύπρο και Ελλάδα . Οι συγκρούσεις του με τον Αναστασιάδη και οι οργισμένες παραστάσεις του τελευταίου προς τον Τσίπρα ήταν σύνηθες φαινόμενο. Όταν βέβαια ο Αναστασιάδης προσχώρησε στην πολιτική του είχε εύκολο έργο.Όλες οι πληροφορίες τον φέρουν την κρίσιμη στιγμή που στο τραπέζι ήταν το θέμα της σταδιακής αποχώρησης των στρατευμάτων κατοχής και των παρεμβατικών δικαιωμάτων, να επιμένει στην διατύπωση immediately. Για όποιον έχει στοιχειώδη αίσθηση του κυπριακού είναι σαφές ότι immediately σημαίνει ποτέ .

Ο Αναστασιάδης έφτασε στην βρύση και εκεί έσπασε την στάμνα. Είχε μαζί του σε μια πρωτοφανή συμπαράταξη το ΑΚΕΛ. Είχε συνομιλητή τον Ακιντζί. Και είχε απέναντι του τους εθνικιστές του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου , την εκκλησία της Κύπρου και οικονομικά συμφέροντα που αντιτίθενται στην λύση για ιδιοτελείς λόγους. Δεν άντεξε στην επίθεση όλων αυτών που έχουν ισχυρές προσβάσεις στο εσωτερικό του κόμματος του και με το βλέμμα στραμμένο στην προεδρική κάλπη έστρεψε την πλάτη του στην λύση. Και εν μιά νυκτί τα στελέχη του Δημοκρατικού Συναγερμού στρέφουν κατά του ΑΚΕΛ τα ίδια » επιχειρήματα» με τα οποία τους καταδίωκαν οι εθνικιστές. Τώρα πια δεν είναι αυτοί οι μειοδότες και υποχωρητικοί στις τουρκικές απαιτήσεις. Είναι η Αριστερά. Και εφόσον έσπασε η άτυπη συμφωνία των δύο βασικών πολιτικών δυνάμεων για την διαχείριση του Κυπριακού δεν υπάρχει έδαφος ουτε πλειοψηφία για λύση. Καλή τύχη. λοιπόν, όπως είπε και ο Γκουτιέρες.