Η ελληνική πολιτική «ιδιομορφία» δεν περιορίζεται στην αντιμετώπιση των εσωτερικών προβλημάτων της χώρας. Το τελευταίο διάστημα έχει επεκταθεί, σκόπιμα ή αναγκαστικά, και στα μεγάλα ανοιχτά εθνικά θέματα. Η ιδιομορφία στην περίπτωση αυτή συνίσταται στο ότι ακόμα και τα κρίσιμα αυτά για τον γεωπολιτικό ρόλο της Ελλάδας σε μια φλεγόμενη περιοχή του πλανήτη θέματα μπαίνουν από τις πολιτικές δυνάμεις συνειδητά στην υπηρεσία μικροκομματικών συμφερόντων και επιδιώξεων.
Η κυβερνητική πλειοψηφία, διχασμένη πολιτικά και ιδεολογικά, βλέπει στα εθνικά θέματα τη διέξοδο που νομίζει ότι θα τη βοηθήσει να αποδράσει από τα ασφυκτικά αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγήσει με την πολιτική της την οικονομία και την κοινωνία. Η έλλειψη της χάραξης μιας εθνικής πολιτικής, η διαπραγματευτική προχειρότητα και η λαϊκίστικη αντιμετώπιση σύνθετων προβλημάτων (η συνέντευξη του υπουργού εξωτερικών στον Άλφα είναι χαρακτηριστική) οδηγούν τη χώρα σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Η αξιωματική αντιπολίτευση μοιάζει να προκρίνει – και στη φάση αυτή – ως προτεραιότητά της την κατάκτηση της εξουσίας. Θεωρεί ότι όποιος αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης και ζητάει την συμμετοχή του, μέσω των θεσμοθετημένων σωμάτων, στην χάραξη εθνικής πολιτικής, τείνει στην ουσία χείρα βοηθείας στον ΣΥΡΙΖΑ. Λες και η συγκυρία θα αναμείνει την αλλαγή σκυτάλης στη διακυβέρνηση του τόπου, λες και ο Ζάεφ θα παραμείνει, ιδιαίτερα μετά από μια αποτυχία, πρωθυπουργός των Σκοπίων, λες και ο Ερντογάν περιμένει τον Κυριάκο για να μας «επιστρέψει» τα Ίμια ή να επιτρέψει στα ιταλικά και αμερικάνικα τρυπάνια να αρχίσουν τις γεωτρήσεις.
Τα εθνικά θέματα που αντιμετωπίζει η χώρα είναι πολύ σοβαρά για να αφήσουμε την διαχείρισή τους στην ανευθυνότητα και τον λαϊκισμό της κυβέρνησης ακολουθώντας την αξιωματική αντιπολίτευση στην επικίνδυνη λογική του «γαία πυρί μειχθήτω».