Το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ, “ψηφίζουμε και φεύγουν”, υιοθετεί η κυβέρνηση στην αντίστροφη εκδοχή του, “ψηφίζουμε και δεν φεύγουν”. Πρώτα το ΠΑΣΟΚ και μετά η ΝΔ καλούν τους πολίτες να πάρουν τις αποφάσεις τους για τις ευρωεκλογές γνωρίζοντας ότι το αποτέλεσμα που θα βγάλει η κάλπη θα καθορίσει την ημερομηνία των πρόωρων εκλογών.
Το ξεκίνησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος δηλώνοντας ότι από τις εκλογικές επιδόσεις της Ελιάς εξαρτάται η κυβερνητική σταθερότητα. Το έκανε πιο συγκεκριμένο ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Π. Κουκουλόπουλος διευκρινίζοντας ότι ένα αρνητικό αποτέλεσμα για την Ελιά θα προκαλέσει την έξοδο του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση. Και έδωσε τον γαλάζιο τόνο ο Αδωνις Γεωργιάδης καλώντας τους πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί να ψηφίσουν Ελιά εφόσον θέλουν ευρώ και να μην παριστάνουν τους μοδάτους, όπως χαρακτηριστικά είπε, ακολουθώντας πρακτική “αλλού τρως, αλλού πίνεις…”.
Ολα αυτά είναι προσβλητικά. Μας λένε ότι δεν πρόκειται για ευρωεκλογές αλλά για δημοψήφισμα με ερώτημα το αν θα συνεχίσει ή θα πέσει η κυβέρνηση. Μας λένε επίσης ότι όποιος πολίτης επιθυμεί πολιτική και οικονομική σταθερότητα, τελικά την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, θα πρέπει στις 25 Μαίου να ψηφίσει ΝΔ ή Ελιά για να μην ανοίξει ένας νέος κύκλος αστάθειας με απρόβλεπτες επιπτώσεις. Μας λένε ότι εμείς θα φταίμε εάν η χώρα τρεκλίσει προς τις πρόωρες εθνικές εκλογές και ανακοπεί η προσπάθεια για άρση της οικονομικής αβεβαιότητας. Μας λένε, δηλαδή, ό,τι έλεγαν και στις εθνικές εκλογές του 2012. Ποιες ευρωεκλογές; Στο βάθος υπάρχει το νόμισμα.
Το πλέον αντιαισθητικό είναι ότι δεν καταθέτουν τις δυνάμεις τους για να εξασφαλίσουν μια θετική ψήφο, την ψήφο της ελπίδας, να πείσουν ότι η ΝΔ ή η Ελιά είναι η καλύτερη επιλογή και γιατί – τα δίνουν όλα για να αναδείξουν τους κινδύνους που εγκυμονεί ο άλλος δρόμος, δηλαδή απειλούν.
Ολες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τάση για μεγάλη αποχή και αντικομματική διάθεση, τίποτα δεν φανερώνει ότι η κοινωνία ετοιμάζεται να ψηφίσει για να φύγουν ή για να μείνουν. Αλλά είτε το θέλουμε είτε όχι μας συμβαίνει κάτι που υπερβαίνει τις προθέσεις μας και τις δυνατότητές μας. Το εκλογικό δίλημμα έρχεται από πάνω και είναι σκληρό: Ευρώ η δραχμή. Ομαλότητα ή ανωμαλία. Σταθερότητα ή περιπέτεια. Συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ή χάος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που άνοιξε το δρόμο για τη μετατροπή των ευρωεκλογών σε δημοψήφισμα κινδυνεύει να περάσει κάτω από τον πήχυ. Και η κυβέρνηση κινδυνεύει επίσης με άλλο τρόπο και για άλλο λόγο. Γιατί μέχρι τώρα έχουν ειπωθεί πολλά προεκλογικά ψέματα (από το “λεφτά υπάρχουν” μέχρι την “επαναδιαπραγμάτευση-αναθεώρηση του μνημονίου” που δεν έγινε) με αποτέλεσμα το κοινό να είναι πια δύσπιστο και απρόθυμο ακόμη και να φοβηθεί. Επίσης, γιατί έχει τα όριά της η στρατηγική της διαρκούς μετάθεσης ευθύνης. Δεν μπορεί να πείθει κανείς όλους για πάντα ότι φέρουν μια ευθύνη που στην πραγματικότητα δεν τους αναλογεί.
Δεν φταίει η κοινωνική βάση της Κεντροαριστεράς που καταγράφεται με τόσο χαμηλά ποσοστά η Ελιά στις δημοσκοπήσεις. Και όσοι μαλώνουν προκαταβολικά τους πολίτες, να προσέξουν τι θα ψηφίσουν, για να μη φύγουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση την επόμενη μέρα, θα πρέπει πρώτα να απαντήσουν γιατί χρειάζεται να κατασκευάσουν αυτό το δίλημμα: Γιατί δεν τραβάει η Ελιά; Μέχρι πρόσφατα υπήρχε το δόγμα “το ΠΑΣΟΚ θα ανέβει μαζί με τη χώρα”. Τώρα η χώρα, όπως οι ίδιοι λένε, ανεβαίνει. Γιατί δεν ανεβαίνει το ΠΑΣΟΚ;
Δεν είναι οι μόνοι που μας φορτώνουν το πρόβλημα που οι ίδιοι έφτιαξαν. Η ανάληψη ευθύνης είναι μια ιδιότητα που πολύ σπάνια εμφανίζεται στα μέρη μας. Ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου έχει κλείσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν και ψάχνει τη δικαίωσή του στο παρόν και το μέλλον, ο προκάτοχός του Κ. Καραμανλής συμπεριφέρεται σαν έχει κατακτήσει ήδη τη δική του, πρώην κορυφαίοι υπουργοί των κυβερνήσεων με το γνωστό έργο αυτοπροβάλλονται ως οι πρωταγωνιστές της λύσης του εθνικού προβλήματος, οι αρχιτέκτονες της χρεοκοπίας είναι πάντα εδώ, λαλίστατοι και αμετανόητοι.
Κανείς δεν φταίει για τίποτα. Κανείς δεν ζητάει συγνώμη, κανείς δεν αποσύρεται, κανείς δεν εγκαταλείπει το παιχνίδι, κανείς δεν χαμηλώνει το βλέμμα, κανείς δεν σιωπά. Πηγαίνουν στις ευρωεκλογές αγριεύοντας, κουνώντας το δάχτυλο και εκφοβίζοντας. Δικές τους ευθύνες δεν αναγνωρίζουν, τον καθρέφτη ρωτούν “ποιός είναι ο ομορφότερος” και παίρνουν την απάντηση που θέλουν – εσύ θα φταις.