Είναι χιλιοειπωμένα, αλλά ας τα ξαναπούμε:

Στη Ρουμανία, είχαμε πριν λίγο καιρό μαζική φυγή γιατρών από το Εθνικό Σύστημα Υγείας προς άλλες χώρες της Ε.Ε. Η αντίδραση του Ρουμανικού κράτους ήταν ο άμεσος διπλασιασμός των μισθών. Το κύμα φυγής ανακόπηκε σε μεγάλο βαθμό.

Στην Κύπρο, γιατροί με το βαθμό του Επιμελητή από τον Ελληνικό Σύστημα Υγείας, αμείβονται με μισθούς τουλάχιστον τριπλάσιους από τους ελληνικούς.

Το ελληνικό Υπουργείο Υγείας, επέλεξε τη λύση της αύξησης των πράγματι απαράδεκτων αμοιβών των γιατρών του ΕΣΥ, με την παραχώρηση σ’ αυτούς του δικαιώματος να εργάζονται σε ιδιωτικές κλινικές ή να κάνουν ιδιωτικό ιατρείο, δύο φορές την εβδομάδα.

Άρα, σε μία χώρα όπου στο σύνολο των δαπανών υγείας, το 40% χρηματοδοτείται απευθείας από την τσέπη των πολιτών, αυτό λογικά αναμένεται να αυξηθεί.

Σε μια περίοδο οικονομικών δυσκολιών για τους πολίτες, δεν το λες και καλή εξέλιξη.

Θυμίζω ότι κάπου στο έτος 2.000, δόθηκε η ίδια δυνατότητα στους Πανεπιστημιακούς γιατρούς, να κάνουν δηλαδή ιδιωτικό ιατρείο ή να εργάζονται σε ιδιωτικές κλινικές, δύο φορές την εβδομάδα.

Το αποτέλεσμα το ξέρουμε. Ασχολούνται κατά βάση στα ιδιωτικά τους ιατρεία ή στις ιδιωτικές κλινικές.

Το ερώτημα είναι πότε ασκούν διδακτικό έργο, νοσηλευτικό έργο και ερευνητικό έργο; Αφελής ερώτηση.

Κάποιοι επισημαίνουν, ότι στα νοσοκομεία ενδεχομένως να δημιουργηθούν σοβαρές αντιπαλότητες μεταξύ εκείνων των γιατρών που έχουν δυνατότητα να ανοίξουν ιδιωτικά ιατρεία ή να εργαστούν σε ιδιωτικές κλινικές και σ’ αυτούς που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να εργαστούν στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό θα διαλύσει τη μαγική λέξη, την τόσο απαραίτητη για τη λειτουργία ενός νοσοκομείου, τη «συνέργεια».

Κάποιοι επίσης, υπενθυμίζουν ότι επειδή όλοι οι γιατροί δεν είναι ίδιοι, μερικοί θα οδηγούν με τον τρόπο τους τούς ασθενείς στα ιδιωτικά τους ιατρεία, αφού δεν θα τους εξηγούν αναλυτικά τι έχουν ή θα δείχνουν σχετική αδιαφορία.

Για όσους ξεχνάνε, τα φαινόμενα αυτά ήταν πολύ συχνά από γιατρούς που εργάζονταν στο ΙΚΑ, αλλά είχαν και ιδιωτικά ιατρεία. Εκείνη την εποχή, δεν ήταν τυχαίο ότι πολλοί γιατροί επιδίωκαν με κάθε τρόπο να προσληφθούν από το ΙΚΑ, για να αποκτήσουν και να μεγαλώσουν την πελατεία στο ιδιωτικό τους ιατρείο.

Κάποιοι φίλοι γιατροί, που υπηρέτησαν με αφοσίωση το ΕΣΥ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, εκφράζουν την ανησυχία τους ότι αυτή η εξέλιξη ίσως οδηγήσει στην προ-ΕΣΥ κατάσταση. Εύχομαι να κάνουν λάθος.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτή η επιλογή της κυβέρνησης, δεν εντάσσεται σε κάποιο πρόγραμμα της τόσο αναγκαίας μεταρρύθμισης για το ΕΣΥ.

Ένα Σύστημα που πρέπει να προσαρμοστεί στις σύγχρονες επιδημιολογικές ανάγκες, με βασικό προσανατολισμό την αντιμετώπιση των χρονίων νοσημάτων από τα οποία πάσχει, σε κάποιο βαθμό το 40% των πολιτών και που η αντιμετώπισή τους απορροφά το 70-80% των δαπανών υγείας.

Αυτό προϋποθέτει την βαθύτατη αλλαγή οργάνωσης των κλινικών των νοσοκομείων, που με τη σειρά της θα οδηγήσει σε σημαντική εξοικονόμηση πόρων που θα μπορούσαν να διατεθούν για τη βελτίωση των αποδοχών των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού.

Όπως επίσης και τη συγχώνευση ή καλύτερη οργάνωση των Νοσοκομείων, όπου δεν δικαιολογείται σε πολλές περιοχές της χώρας η απασχόληση γιατρών ίδιας ειδικότητας σε νοσκομεία που απέχουν λίγα χιλιόμετρα μεταξύ τους.

Και φυσικά την καλύτερη οργάνωση του συστήματος για την παροχή ειδικότητας κλπ.

Προϋπόθεση όλων αυτών, ένα πλήρες σύστημα διαρκούς αξιολόγησης των υπηρετούντων στο ΕΣΥ, με βάση πρότυπα που εφαρμόζονται στα πλέον προηγμένα συστήματα υγείας της Ευρώπης.

Αλλά αυτά προϋποθέτουν με τη σειρά τους, ότι θέλεις πραγματικά να κάνεις μια σοβαρή και σε βάθος μεταρρύθμιση.

Από ανάρτηση στο Facebook