Δ??εν υπάρχει αμφιβολία ότι ο τόνος για τη χασμωδία που χαρακτηρίζει τις τελευταίες εβδομάδες τον κυβερνητικό λόγο, ήλθε από πάνω. Δηλαδή από την ηγεσία. Εγινε αισθητός πριν από τις ευρωεκλογές, ενισχύθηκε δεόντως με τον ανασχηματισμό και διάφορες ενέργειες, όπως η απομάκρυνση του Χ. Θεοχάρη από τη γενική γραμματεία εσόδων και εκδηλώθηκε με τις καθημερινές δηλώσεις διαφόρων στελεχών της κυβέρνησης, στη συνέχεια. Φυσικό ήταν να προκληθεί έντονη ανησυχία, έως δυσφορία, στους δανειστές, που δεν παρέλειψαν να την εκδηλώσουν παντοιοτρόπως και με κάθε ευκαιρία.
Οι πιο πρόσφατες ενδείξεις είναι ότι η κυβέρνηση πήρε το μήνυμα, κρίνοντας από τα «ναι» και τις υποσχέσεις που έδωσε περί τήρησης των συμφωνηθέντων και υπογεγραμμένων ο Γκίκας Χαρδούβελης στο Γιούρογκρουπ. Αλλωστε, ο άνθρωπος επιλέχθηκε ως υπουργός Οικονομικών για να εκφράσει το σοβαρό πρόσωπο του κυβερνητικού Ιανού που προέκυψε από τον ανασχηματισμό. Φαίνεται επίσης ότι τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης αντιλήφθηκαν ότι χάνουν τον έλεγχο της κατάστασης. Οι πληροφορίες λένε ότι οι Α. Σαμαράς και Ευ. Βενιζέλος προσπαθούν τώρα να «μαζέψουν» τα πράγματα, καθώς η κυβερνητική ορχήστρα μετουσιωνόταν πολύ γρήγορα σε ορχήστρα αναρχοαυτόνομων, όπου ο καθένας έπαιζε τον δικό του σκοπό.
Θα διαπιστωθεί σύντομα αν θα τα καταφέρουν. Αλλά ενώ στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά, αναταραχή επικρατεί και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον δεν θέλει τον Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ πρόεδρο της Κομισιόν, προφανώς γιατί είναι πολύ ευρωπαϊστής για τα γούστα του. Αντιρρήσεις όμως εκφράζει για το πρόσωπό του και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντζι, επειδή θέλει να αλλάξει η πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας και λιτότητας που έχει επιβάλει η Αγκελα Μέρκελ, καγκελάριος της Γερμανίας και αρχηγός του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος. Το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα είναι ο βασικός εταίρος της κυβέρνησης του Βερολίνου και ταυτόχρονα αποτελεί τον βασικό κορμό του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο εκπροσωπεί ο Ζ.-Κ. Γιουνκέρ και γι’ αυτό υποστηρίζεται από την Αγκελα Μέρκελ.
Το μπέρδεμα έχει και συνέχεια γιατί στη βάρκα των υποστηρικτών του Ζ.-Κ. Γιουνκέρ βρίσκεται και ο δικός μας Αλ. Τσίπρας για λόγους αρχής (επειδή ο Ζ.-Κ. Γιουνκέρ είναι ο υποψήφιος της μεγαλύτερης ομάδας του Ευρωκοινοβουλίου) ο οποίος κατά τα άλλα καταφέρεται συνεχώς εναντίον της Αγκελα Μέρκελ. Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, πρόεδρος των Σοσιαλδημοκρατών και αντικαγκελάριος στην κυβέρνηση συνεργασίας με τους Χριστιανοδημοκράτες στη Γερμανία, τάχθηκε υπέρ της χαλάρωσης του συμφώνου σταθερότητας, δηλαδή συντάχθηκε με τον Μ. Ρέντζι.
Πρόκειται για ένα μύλο, ή παζλ κομψότερα, άνευ προηγουμένου στην Ευρώπη, που δεν ξέρουμε πού και πώς θα καταλήξει. Το «παιχνίδι» μάλιστα γίνεται πιο πολύπλοκο, αν προστεθούν και άλλες παράμετροι, όπως η δεινή θέση του Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας, ο σχηματισμός κοινής ομάδας ευρωσκεπτικιστών στο Ευρωκοινοβούλιο αποτελούμενης κυρίως από τους ευρωβουλευτές του Βρετανού Νάιτζελ Φαράντζ και του Ιταλού Πέπε Γκρίλο, οι προσπάθειες που κάνει από τη δική της πλευρά η Μαρίν Λεπέν να σχηματίσει ομάδα ακροδεξιών ευρωσκεπτικιστών. Ηδη διαθέτει τους απαιτούμενους αριθμούς, αλλά όχι ακόμη τη διεθνή ποικιλία, που απαιτούν οι κανονισμοί.
Στο μεταξύ, ενώ είναι άγνωστο πού θα καταλήξει η κρίση της Ουκρανίας, όπου βέβαια αχνοφαίνεται κάποια διάθεση συμβιβασμού από Κίεβο και Μόσχα, με τη μεσολάβηση Βερολίνου και Παρισιού, αλλά όχι και από τους ρωσόφωνους του Ντονμπάς, το χάος στο Ιράκ πήρε νέες διαστάσεις αιφνιδιάζοντας σε μεγάλο βαθμό τη Δύση. Η Αγκελα Μέρκελ δεν έχασε την ευκαιρία να θυμίσει ότι όσα γίνονται εκεί είναι τα αποτελέσματα της ανόητης στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ, επί Μπους του νεότερου, ίσως για να επισημάνει ότι αντίστοιχα είναι τα αποτελέσματα της αμερικανικής πολιτικής στη Συρία, τη Λιβύη, ή και την Ουκρανία. Προφανώς για να δείξει για άλλη μία φορά ότι η Γερμανία διαφωνεί σε πολλές περιπτώσεις με την πολιτική της Ουάσιγκτον, ή για να υποδηλώσει, όπως έχει κάνει επανειλημμένα στο παρελθόν, ότι πολλές από τις κρίσεις, πολιτικές ή οικονομικές, έχουν αφετηρία την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Αρα, ρευστό το πολιτικό κλίμα στη Ελλάδα, πολύπλοκη η κατάσταση στην Ευρώπη, συνεχίζεται η αντιπαράθεση Γερμανίας και Αγγλοσαξόνων και η τιμή του πετρελαίου ανεβαίνει…