Ονόμαζαν πριν από πολλές δεκαετίες την ΕΣΗΕΑ «πνευματικό σωματείο». Και ως ένα σημείο,  έτσι ήταν, με μέλη ή διοικούντες τον Κονδυλάκη, τον Παλαμά, τον Ξενόπουλο, τον Ζ. Παπαντωνίου, τον Βάρναλη, τον Κορδάτο, τον Φ. Πολίτη, τον Μυριβήλη και άλλους πολλούς του ίδιου χώρου. Κάποιοι ακόμα, μεγαλόστομα, χρησιμοποιούν τον ίδιο χαρακτηρισμό. Δικαίωμά τους, αλλά για τους ψύχραιμους η ΕΣΗΕΑ φυσιολογικά εξελίχθηκε σε συνδικαλιστική ένωση, με μέλη επαγγελματίες που εργάζονται στα ΜΜΕ και βεβαίως λίγους αξιόλογους συγγραφείς και διανοούμενους. Έτσι, λοιπόν, αυτοί που διοικούν την Ένωση, κρίνονται σαν συνδικαλιστές, δίχως τον μανδύα του «πνευματικού ανθρώπου». Αυτό έλειπε.

Έχοντας παρακολουθήσει την πορεία των συνδικαλιστών της ΕΣΗΕΑ από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, μπορώ να υποστηρίξω πως ήταν ελάχιστα τα διαλείμματα που δεν νοθεύτηκε η συνδικαλιστική πρακτική με τις κομματικές καντρίλιες. Κυρίως όταν η πλειοψηφία ήταν, ας το πω ευγενικά, δεξιάς αποχρώσεως.

Τότε οικοδομήθηκε ο «συνδικαλισμός της ασπιρίνης». Η καλά στημένη προπαγάνδα διέδιδε σε αριστερά και δεξιά αυτιά, κυρίως συνταξιούχων, πως «αν έλθουν οι αριστεροί στη διοίκηση το Ταμείο μας θα καταστραφεί, δεν θα έχουμε ούτε ασπιρίνη…» Και η «αδρανής μάζα» των συνταξιούχων τσιμπούσε το δόλωμα.

Αυτά σε σχέση με τη διεκδίκηση της πλειοψηφίας του Δ.Σ. Διότι στο πεδίο των επαγγελματικών διεκδικήσεων, οι κινητοποιήσεις ήταν, σε γενικές γραμμές, ψύχραιμες και καλά οργανωμένες. Ίσως και γιατί είχε προηγηθεί η ανεπανάληπτη κινητοποίηση του 1975, που κατέληξε στην έκδοση της Αδέσμευτης Γνώμης, με συμμετοχή δημοσιογράφων κάθε ιδεολογικής και κομματικής απόχρωσης. Μια εφημερίδα που δεν ήταν βεβαίως σαν αυτό το γιαλαντζί συνώνυμο κομματικό φυλλάδιο που τύπωσαν άρον άρον Σαββίδης και Τρίμης, αλλά ένα φύλλο εξαιρετικό και πλήρες, που κατατρόμαξε τους εργοδότες, οι οποίοι την άλλη μέρα έκαναν δεκτά τα αιτήματά μας.

Με τούτα και μ’ εκείνα ερχόμαστε στις μέρες μας. Και θα πω με όση ψυχραιμία μπορώ: Ποτέ μα ποτέ δεν υπήρξε συνδικαλιστική ηγεσία με τέτοια ανερμάτιστη, ανέμπνευστη και ατελέσφορη πολιτική διεκδικήσεων, όσο αυτή της απερχόμενης με τον πρόεδρο Τρίμη και με την ευγενική αρωγή της ΠΟΕΣΥ του Σαββίδη. Ίσως γιατί ποτέ δεν υπήρξε διοίκηση με παντελή έλλειψη συνδικαλιστικής συνείδησης, υπάκουη απόλυτα σε κομματικά κελεύσματα. Σε καιρούς που το παγκόσμιο τοπίο των ΜΜΕ έχει γίνει περίπλοκο και οι δημοσιογραφικές ενώσεις όλης της Ευρώπης ψάχνουν εναγωνίως με δυναμισμό, αλλά και με ψυχραιμία και φαντασία, δρόμους σωτηρίας για τους δημοσιογράφους, η θητεία των Τρίμη-Σαββίδη γνωρίζει μόνο μία λέξη: Απεργία! Ούτε θυμάμαι πια επί πόσους μήνες χρησιμοποιεί ακατάπαυστα, με διάφορα τερτίπια, στάσεις εργασίας, αλλά και το έσχατο συνδικαλιστικό μέσο της απεργίας επί δικαίων και αδίκων, δημοτικών, δημόσιων και ιδιωτικών ΜΜΕ. Νομίζω πώς δεν υπάρχει, παγκοσμίως, παρόμοιο προηγούμενο. Το δικαίωμα στην απεργία είναι όπλο, αλλά όποιος το χρησιμοποιεί άκαιρα και άσκοπα, πυροβολεί τα πόδια του.

Στις προχθεσινές εκλογές της ΕΣΗΕΑ, ένας κρίσιμος αριθμός μελών της που είχε ψηφίσει τον συνδυασμό Τρίμη, του γύρισε την πλάτη. Όχι τόσο, πιστεύω, γιατί είναι «του ΣΥΡΙΖΑ», αλλά γιατί είδε τον κίνδυνο για την επιβίωση των δημοσιογράφων να μεγαλώνει εξ αιτίας των πρακτικών της συγκεκριμένης παράταξης. Οι προειδοποιητικές βολές είχαν ακουστεί τις τελευταίες ημέρες της απεργίας, όταν μεγάλες περιφερειακές Ενώσεις Συντακτών αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με την ζημιογόνα τακτική της ΠΟΕΣΥ του Σαββίδη και έδωσαν εντολή στα μέλη τους να εργαστούν, διότι καμία ΕΣΗΕΑ, καμία ΠΟΕΣΥ και κανένας Σαββίδης δεν θα νοιαστεί αν κλείσουν εφημερίδες της περιφέρειας, που επιβιώνουν με την ψυχή στο στόμα.

Και τώρα; Θα προκύψει μια νέα διοίκηση που καλείται από -σχεδόν- όλους τους συναδέλφους να χαράξει μια νέα πορεία, να οδηγήσει την Ένωση σε μια νέα εποχή. Θα τα καταφέρει; Να επαναλάβω μια ρήση του Ζοζέ Σαραμάγκου, όταν τον ρώτησαν αν είναι απαισιόδοξος: «Απαισιόδοξος είναι ένας αισιόδοξος καλά πληροφορημένος…» Γνωρίζω τις ίντριγκες που θα υπάρξουν από πολλές πλευρές. Γνωρίζω τα παιχνίδια μεταξύ των παρατάξεων για την εκλογή του προεδρείου. Γνωρίζω πως πολλοί «ηττημένοι» θα τρώνε τα νύχια τους από οργή, έτοιμοι για όλα. Απέναντι σ? αυτά, πολλοί θα ήταν αυτοί που θα πρότειναν σαν διέξοδο ελπίδας:

-Νηφαλιότητα, διάθεση για ανιδιοτελή συνεργασία και αποφυγή δημιουργίας «μετώπων».

– Προεργασία για αλλαγή του καταστατικού. Να πάψουν να ψηφίζουν και βεβαίως να εκλέγονται οι συνταξιούχοι σε ΔΣ, Πειθαρχικό κλπ. (Προχθές την ώρα που ψήφιζα, εγώ ένας συνταξιούχος, θα έπρεπε να δώσω εξουσιοδότηση στη νέα διοίκηση για απεργίες!! Δεν είναι ντροπή;)

– Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου να μισθοδοτούνται από την ΕΣΗΕΑ, ώστε να μην εισπράττουν μισθό από τους εργοδότες τους δίχως να εργάζονται. Δεν υπονοώ τίποτα, απλώς θυμήθηκα την γυναίκα του Καίσαρα… (Κάποιοι είχαμε κάνει πριν από χρόνια αυτήν την πρόταση σε γενική συνέλευση και εισπράξαμε λόγια που δεν γράφονται.)

-Και το σημαντικότερο: Στο διάβολο το κομματικό καπέλο, που μπορεί να ευνόησε ευκαιριακά κάποιους θεσιθήρες, αλλά απαξίωσε στην ελληνική κοινωνία την Ένωση και κατ’ επέκταση το επάγγελμα. Δεν θα είναι μεγαλοστομία αν κάποιος πει ότι «τώρα είναι η τελευταία ευκαιρία». Διότι αν συνεχιστεί ο κατήφορος, μετά από λίγο καιρό θα ακουστεί η θανατηφόρα φράση «Ε, και τι έγινε; Μία από τα ίδια…»