«Ψηλά από τα σκαλοπάτια, ψάχνω το ατελιέ που τίποτα πια δεν έχει μείνει, μες το καινούργιο της διάκοσμο η Μονμάρτη μου φαίνεται θλιμένη και τα σύννεφα πεθαμένα.

La boheme, που πάει να πει είμαστε 20 χρονών, la boheme, δεν τρώγαμε παρά μια μέρα στις δύο»…

Τότε που τα πρώτα επαναστατικά μηνύματα μπερδευόντουσαν με τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα σε μια ζωή που έμοιαζε με όνειρο στο μυαλό και στις καρδιές μας. Ιδιαίτερα για όσους είχαν τη τύχη να ζήσουν κάποια φοιτητικά χρόνια σ’ εκείνο το Παρίσι της κουλτούρας, ανεμίζοντας τις σημαίες του Μάη που τόσο άδοξα κατέληξαν σε ανεκπλήρωτα πεντάχρονα σοσιαλιστικά πλάνα.

Αυτά τα χρόνια σφράγισε με τα τραγούδια και τη φωνή του ο Σαρλ Αζναβούρ συντροφεύοντάς μας για ολόκληρες δεκαετίες. Αυτά τα τραγούδια θα συνεχίσουμε να ακούμε και να σιγοψιθυρίζουμε.

«La boheme, που πάει να πει είμαστε ευτυχισμένοι»