Η χώρα μπήκε ξανά στον αστερισμό των καταιγίδων. Η αιτία επικεντρώνεται στην ασυμφωνία των μέσων για την επίτευξη ενός κοινά αποδεκτού σκοπού.

Από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος εκφράζεται η επιθυμία εξυγίανσης των κρατικών δομών με δύο τάσεις: η μια θεωρεί ότι η κρίση πρέπει να ενεργοποιήσει σύντομες και αποτελεσματικές διαδικασίες και η άλλη ενισχύει αργόσυρτες πρακτικές, γιατί βλέπει την κρίση ως μια ευκαιρία να αναστηθούν τα όνειρα μιας άλλης κοινωνίας σε μια άλλη Ευρώπη. Οι πρώτοι επιστρατεύουν το επιχείρημα της αποτελεσματικότητας και οι δεύτεροι το επιχείρημα των (ατέρμονων) δημοκρατικών διαδικασιών. Με τους δεύτερους δεν θα ήταν δύσκολο να συμφωνήσει κανείς αν ο διάλογος στη δημοκρατία μας είχε κύρος. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια οι συντεχνίες ακυρώνουν το μεγαλύτερο όπλο της δημοκρατίας, το διάλογο.

Οι πράξεις μας, και κυρίως των πολιτικών μας, είναι η έκφραση αυτού που είμαστε, των σκέψεών μας, της ευαισθησίας μας, της ιστορίας μας.

Θα δεχτούμε ότι η επιθυμία όλων μας είναι μια ευημερούσα πατρίδα. Αλλά, πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα εξωτερικά εμπόδια πραγμάτωσής της είναι πολλά. Το σημαντικό δεν είναι να ξέρουμε πώς να αλλάξουμε εμείς, αλλά πώς να αλλάξουμε το περιβάλλον μας, ώστε να μπορέσει η φύση μας να εκφραστεί μέσα σ’ αυτό. Ίσως πρέπει να βρούμε ένα νέο περιβάλλον που να ταιριάζει στη φύση μας ή να αλλάξουμε το ήδη υπάρχον.

Η πραγματική ελευθερία στο να δρούμε προϋποθέτει τη γνώση της αναγκαιότητας, είτε αυτή είναι εσωτερική-η επιθυμία μας-είτε εξωτερική-οι περιορισμοί του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος.

Είμαστε ελεύθεροι όταν ενεργούμε εν γνώσει και σκλάβοι όταν ενεργούμε εν αγνοία.

Η λύση στο πρόβλημα της ΕΡΤ, και σε κάθε πρόβλημα, δεν είναι μονοσήμαντη. Για το λόγο αυτό η αναζήτηση και η έκφραση υπευθυνότητας έχουν περιθώριο να εκφραστούν. Άλλωστε, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα με μόνη τη διαφορά ότι οι εκλογές δεν είναι στις παρούσες συνθήκες λύση.

Το μόνο που πρέπει να κυριαρχεί σε κάθε δυνατή λύση είναι το γενικό καλό, η σωτηρία της χώρας.

Η απαίτηση των πολιτών αυτής της χώρας είναι, να σιγάσουν οι πολιτικοί μας και να ενεργοποιήσουν το μυαλό τους και τη γνώση των ειδικών, σχετικά με την ιστορία των κρίσεων, και να οδηγηθούν σε λύση που να δίνει περιθώριο στην ελπίδα. Οι συνεχείς διαφωνίες έκλεισαν το δρόμο της και τη θέση της ξαναπαίρνει η αβεβαιότητα.

Το ερώτημα είναι: θέλουμε μια αδύναμη εξουσία ή μια περιορισμένη και ουσιαστική εξουσία; Την απάντηση μας την δίνει ο Πάντοα-Σκιόπα: « Η αδύναμη εξουσία είναι εκείνη που της λείπουν τα αναγκαία εργαλεία για να δράσει στο πεδίο των αρμοδιοτήτων της. Η περιορισμένη εξουσία είναι εκείνη που το πεδίο των αρμοδιοτήτων της είναι στενό. Η εξουσία πρέπει να είναι περιορισμένη, αλλά όχι αδύναμη».

Στις παρούσες συνθήκες θέλουμε μια αποτελεσματική εξουσία που να εμπνέει και να μπορεί να διαχειρίζεται τη διαφωνία…