Αυτοννοήτως όσα ακολουθούν σε μια στεγνή περιγραφή έχουν να κάνουν με τις δικές μου προσλαμβάνουσες και μόνον.
- Πόσο πιθανόν είναι να έχουμε πρόωρες εκλογές;
Είναι το πιθανότερο μιας και το τελευταίο εξαγώγιμο προς ιθαγενείς προπαγανδιστικό πυροτέχνημα, που περιλαμβάνει περίπου ταυτόχρονη λήξη αξιολόγησης, όποια χρεωστική διευθέτηση, ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση είναι αδύνατον να συμβεί. Δεν αποκλείεται άλλωστε η τόσο ασφυκτική σύμπτυξη όλων των παραπάνω , να είναι το βολικό αντιστασιακό άλλοθι εξόδου. Η οικονομία της πραγματικότητας μαραζώνει αθροιστικά και δύσκολα πλέον μπορεί να τροφοδοτείται με ψεύδη.
- Ποιο είναι τελικά το εκλογικό διακύβευμα;
Το βασικότατο είναι η ανατροπή της μονοκρατορίας της αποτυχούσης διακυβερνήσεως και η δημοκρατική αντικατάσταση από το κόμμα που θα πρωτεύσει , μόνο του ή συνδυαστικά ανάλογα, με το αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση, που θα φτιαχτεί μέλημα πρωτεύον θα έχει την σταδιακή επαναφορά σε μια υποτυπώδη κανονικότητα, που δεν υπάρχει. Κατά συνέπεια θα είναι μια διοίκηση με εθνικά χαρακτηριστικά βίαιης ανασυγκρότησης, χωρίς «καθημερνές και σχόλες».
- Αν δεχθούμε ως αληθείς και αξιόπιστες τις ενδείξεις περί μικρότερης ή μεγαλύτερης εκλογικής πρωτοκαθεδρίας της ΝΔ , τότε τι μέλλει γενέσθαι με αυτόν το χώρο, του οποίου μία από τις περίπου ταυτόσημες ονομασίες είναι αυτή του Προοδευτικού Κέντρου;
Καταρχάς πεποίθησή μου – παρά την υπόγεια κινητικότητα , που υπάρχει – είναι πως οι βασικές δυνάμεις, που θα το εκπροσωπήσουν θα είναι αυτές που και τώρα υπάρχουν , ενδεχομένως με σταθερό ισοζύγιο μετακινούμενων στελεχών από τον ένα φορέα στον άλλο. Δεν εκτιμώ, πως θα φτιαχτεί κάτι νεωτερικότερο – όπως συχνά ακούγεται – διότι θα προτιμηθεί η ασφάλεια του μαζί ή η αυταρέσκεια της διακριτής ενταγμένης ή ανέστιας μοναχικότητας – μοναδικότητας. Το ρίσκο το μελετημένο θα είχε γίνει, αν ήταν να γίνει, μιας και οι περισσότερες πολιτικές παράμετροι είναι από καιρό γνωστές.
- Θα αναδιαταχθεί το τοπίο της Κ/αριστεράς μετά τις εκλογές;
Πιθανολογώ πως ναι, αναλόγως των συνεργασιών, των αναγκών και των πιθανών μεταλλάξεων ή εντάξεων, εντός του συστημισμού.
- Οι διεθνείς εξελίξεις επηρεάζουν κεντρικά τον εγχώριο πολιτικό βίο ή αποσπασματικά;
Όπως είμαστε, όλα επηρεάζουν λιγότερο ή περισσότερο κεντρικά. Η κρίση αξιών της ΕΕ, η κατίσχυση του χυδαιότερου δυνατού ποπουλισμού στις ΗΠΑ και η αυξανόμενη άνοδος των αντίστοιχων δυνάμεων στην Ευρώπη, απαιτούν από τις ελίτ – παλιές και νεότερες – αναπροσαρμογή του οπλοστασίου τους. Επί παραδείγματι, και πάντα υπό το πρίσμα του παρόντος , θεωρώ λανθασμένη την εύκολη αντίληψη πως ο Φιγιόν, δεν είναι παρά το απευθείας κοινοβουλευτικό είδωλο της Λεπέν. Η μερική συνταύτιση, ουδόλως τον κατατάσσει στο σύγχρονο φερετζέδικο και κρυμμένο, δόλιο φασισμό….άλλο παραδοσιακός γκωλικός δεξιός κι άλλο λεπενιστής από την άλλη πόρτα. Επί πλέον η άνοδός του διευκολύνει τον ανένταχτο Σ/δημοκράτη του 20% , Εμμανουέλ Μακρόν να διεμβολίσει μεσαία στρώματα αφαιμάσσοντας το παραδοσιακό κατεστημένο του ΣΚ. Τούτου λεχθέντος, μπορούμε να πούμε πως η υποχώρηση από τον ποπουλισμό κάθε χροιάς και εντάσεως, θα είναι σταδιακή μαζί με νέα στοιχεία εθνικών και υπερεθνικών ταυτοτήτων των πολιτών , θα είναι σχεδόν ανεπαίσθητη σε καθημερινή αντίληψη αλλά σημαντική σε μεγαλύτερα χρονικά πεδία.
- Το Κυπριακό, τα άλλα εθνικά;
Δεν γνωρίζουμε ακόμα το «τις πταίει» στο ναυαγισμένο πρώτο ημιχρόνιο των διμερών. Ωστόσο, σήμερα έχουμε ένα ζήτημα αλλιώτικο από την εποχή Ανάν – την τελευταία των τελευταίων ευκαιριών, είχε πει για τότε ο μακαρίτης σοφός Κληρίδης -, μιας και η Τουρκία γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτική, μιας και τα ενεργειακά και οι ΑΟΖ είναι πιά κομμάτια της εξωτερικής πολιτικής, μιας και ο θεοπάλαβος ξύπνιος Τράμπ κλείνει το μάτι κατά κει, μιας κι ο Ακινζί παρότι ο μάλλον προοδευτικότερος Τουρκοκύπριος, ώρες-ώρες γίνεται εκών – άκων το πιόνι του Ερντογάν, μιας και από την ελληνική Κυβέρνηση δεν εκπέμπεται ένα εθνικό σχέδιο, έστω και της μισής αποτελεσματικότητας αυτών του Σημίτη.
- Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε;
Στην εθνική – τμηματική – ανασυγκρότηση , στην ισχυροποίηση οικονομικά της ανίσχυρης και ξεπεσμένης Ελληνικής Πολιτείας και σε μιαν άνοδο ποιοτική της διπλωματίας μας και των έστω ατελών συμμαχιών.
Στο τέλος – τέλος, τα κόμματα και οι πολιτικοί υπάρχουν μόνον ως λειτουργικά στοιχεία των πολιτών και του Έθνους, έλεγε ο τολμητίας Ελευθ. Βενιζέλος το 1910 από το μπαλκόνι της Μ. Βρεττανίας, προς τους συγκεντρωμένους πολίτες…