Οδεύει τελικά ο Ερντογάν για το προεδρικό μέγαρο…Το πρόβλημα, αμέσως, μετατίθεται στο ποιος τον αντικαθιστά…
Οι πάντες αναγνωρίζουν, ότι παίζει τον κύριο και κυρίαρχο ρόλο, στην όλη πορεία της Τουρκίας, τα τελευταία δέκα χρόνια, ο Ταγίπ Ερντογάν, στην κεφαλή του ΑΚΡ και της κυβέρνησης..
Όλοι, επίσης, εκτιμούν, ότι η απουσία μιας προσωπικότητας, που να εμφανίζεται ως η εναλλακτική λύση στο πρόβλημα, ήταν και παραμένει το μεγάλο ζητούμενο, στην Τουρκία, τόσο για την αντιπολίτευση, όσο και για το ίδιο το κυβερνητικό κόμμα..
Φυσιολογικά, τη θέση του, στην πρωθυπουργία και το κόμμα, θα πάρει ο Γκιούλ, σε μια στιγμή, που δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως η πλέον θερμή, για τις σχέσεις των δύο πολιτικών…
Δεν είναι άλλωστε λίγοι αυτοί, που προβλέπουν, ότι ο Γκιούλ, θα υποστηρίξει, υπογείως, τον αγαπημένο του φίλο και αντίπαλο του Ερντογάν, για τις προεδρικές εκλογές, τον Ιχσάνογλου….Εξ άλλου, αυτός ο ίδιος τον προώθησε, στη θέση του γενικού γραμματέα της Ισλαμικής Διάσκεψης… Ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης, που υπήρξε στενός συνεργάτης του τούρκου πρωθυπουργού και του Γκιούλ, με τον οποίο η στενή σχέση συνεχίζεται και σήμερα εμφανώς, προέρχεται από οικογένεια βαθειά αντικεμαλική… Ο πατέρας του έφυγε αυτοεξόριστος στην Αίγυπτο, όταν εναντιώθηκε στο μέτρο του Κεμάλ, να απαγορευτεί το φέσι στην Τουρκία και ν αρχίσουν να φορούν κανονικά, ευρωπαϊκά καπέλα…
Και ο ίδιος κατόπιν με τις σπουδές και τη συνέχεια που έδωσε, ακολούθησε πιστά το δρόμο αυτό και γιαυτο συνδέθηκε τόσο στενά, με την ηγεσία του ΑΚΡ..
Το περίεργο είναι, ότι την υποψηφιότητα, ενός σκληρού μουσουλμάνου, διανοούμενου βέβαια, αλλά βαθειά θρησκευόμενου, την υποστηρίζει από τη μια το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Κιλιζτζάρογλου, υποτίθεται, μέλος της σοσιαλιστικής διεθνούς, αλλά και το ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα του Μπαχτσελί…
Πού μπορεί να οδηγήσει ακόμη άραγε, την ανερμάτιστη πολιτική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η απόλυτη απουσία πολιτικής πρότασης, σοβαρής και εναλλακτικού σεναρίου, που να προταθεί στον τουρκικό λαό και να τον πείσει;;;
Και από την άλλη, ο Σεμπαχατίν Ντεμιρτάς, επιχειρεί ένα άνοιγμα πολιτικό, παύει το κόμμα του να εκπροσωπεί αποκλειστικά τους κούρδους και προσπαθεί να προσελκύσει όλα τα ριζοσπαστικοποιημένα στρώματα, της τούρκικης κοινωνίας, που εμφανίστηκαν μετά το Γκεζί…
Οι κούρδοι φυσιολογικά, θα έπαιρναν από μόνοι τους 5-6% και θα ήταν κι ευχαριστημένοι…
Τώρα ο Ντεμιρτάς, περιμένει να φτάσει το 10%, συσπειρώνοντας αυτές, τις πολιτικά άστεγες, δυνάμεις και να δείξει ότι στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, θα προσπαθήσει, να σπάσει το φράγμα του 10% και να μπει με αξιώσεις στην Εθνοσυνέλευση, εκπροσωπώντας τις ριζοσπαστικοποιημένες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στην Τουρκία…