Κυκλοφορεί μια θεωρία την οποία ομολογώ πως ασπάζομαι. Σύμφωνα μ’ αυτήν, το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου το εκτέλεσαν οι παλιοί ταγματασφαλίτες και το ευρύτερο σινάφι τους. Τα πρόσωπα που έβγαλαν το φίδι απ’ την τρύπα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, οι σκληροτράχηλοι πωρωμένοι και φασίζοντες αντικομουνιστές, βαρέθηκαν τους «εθνικόφρονες», τους μέχρι τότε εργοδότες …τους δεξιούς και βενιζελικούς. Βαρέθηκαν τους καυγάδες τους, την ασυδοσία τους, τη διαφθορά τους, βαρέθηκαν να καλοπερνάνε εκείνοι κι αυτοί να βρίσκονται στο περιθώριο. Και κάποιο ανοιξιάτικο βράδυ του ’67 ανέτρεψαν την (ομολογουμένως προβληματική) κοινοβουλευτική δημοκρατία μας, στην οποία ούτως ή άλλως ποτέ δε πίστεψαν. Τα σκάγια τελικά πήραν και το βασιλιά, καθώς ο Κοκός παραήταν μαλθακός για τους πρωτεργάτες της «επανάστασης». Πολλοί, ίσως πάρα πολλοί απλοί έλληνες ένιωσαν ανακούφιση, ακόμη και χαρά, έστω και για λίγο.
Πρόεκυψε λοιπόν μια… επαναστατική κυβέρνηση με …λαϊκό προσανατολισμό, με δημοτικούς χορούς, με Δεσποινούλα και Δομάζο, με Τζέημς Πάρις και Πρέκα, με Ντουνιά και Κινούση, με φοίνικες να αναδύονται από πασχαλιάτικα αυγά και με απείρου κάλους αναπαραστάσεις αρχαίων αγώνων. Η αλήθεια βέβαια είναι πως οι πραξικοπηματίες αποτελούσαν ήδη μετά τα Δεκεμβριανά την αόρατη πολιτική αρχή της χώρας, τη σκοτεινή εξουσία στην οποία αναφέρθηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά τη δολοφονία Λαμπράκη. Τόλμησαν όμως να καταργήσουν την επίφαση δημοκρατικής λειτουργίας μόνο όταν τους έκλεισαν το μάτι οι απηυδισμένοι Αμερικανοί . Όταν τα τανκς του Πατακού βγήκαν στους δρόμους της Αθήνας αυτό που συνέβη ήταν πως απλά έπεσαν οι μάσκες, πως το παρακράτος έγινε τελικά κράτος. Και ο αδύναμος άνακτας τους νομιμοποίησε, πιθανώς απρόθυμα, υπογράφοντας τα πρώτα διατάγματα τους, ίσως πιστεύοντας αφελώς πως θα τους έφερνε βόλτα, όπως άλλοτε πίστεψε κι ο Φον Πάπεν για τον Χίτλερ.
Στις 29 Δεκεμβρίου του 2014 συνέβη μια άλλη πραξικοπηματική ανατροπή κυβέρνησης. Αυτή όμως δε συνέβη δια της-κάποτε-νομιμοφανούς επίκλησης κάποιας απειλής από εσωτερικούς εχθρούς. Αυτή στηρίχθηκε στη συνταγματική πρόβλεψη για αυξημένη πλειοψηφία κατά την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Όμως κι αυτή τερμάτισε μια περίοδο κοινωνικής ανωμαλίας , για την οποία και πάλι ευθύνονταν οι ενορχηστρωτές της. Και αυτή είχε χειροκροτητές, χάρη στην υποστήριξη κάποιων εκατομμυρίων «αγανακτισμένων» συμπολιτών μας. Κι αυτή έγινε στο όνομα του περιούσιου «Λαού», χαρίζοντας αγροτικά δάνεια και στηρίζοντας …πατριωτικά επαγγελματικά και πολιτιστικά σωματεία. Κι αυτή ανέδειξε απίθανες προσωπικότητες σε καίριες κυβερνητικές θέσεις. Κι αυτή κυνήγησε την παλιά ρεμούλα και αναξιοκρατία, ώστε να εγκαταστήσει τη δική της. Κι αυτή αποφάσισε να ασκήσει …φρέσκια εξωτερική πολιτική, θέτοντας την εθνική ασφάλεια σε κίνδυνο. Κι αυτή πορεύθηκε καθεστωτικά, θεμελιώνοντας ένα νέο πολίτευμα μακράς πνοής, προς υπεράσπιση τάχα του έθνους και της θρησκείας έναντι των …κακών ξένων.
Διαφέρει φυσικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από τη Χούντα σε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, στις επιδόσεις του ΕΑΤ-ΕΣΑ και της κρατικής ασφάλειας. Από την άλλη όμως είναι τόσο απίστευτη η προπαγάνδα που ασκούν, ώστε η κοινή γνώμη να διατηρείται απονευρωμένη, γυψαρισμένη, χωρίς την ανάγκη χρήσης βίας. Πάντως η προηγούμενη στήριξη τους στις κάθε λογής βιαιοπραγίες των δικών τους κουκουλοφόρων μάλλον υπονοεί πως δε θα είχαν ηθικούς φραγμούς ως προς την χρήση αυτού του μέσου. Αν κάθονται-προς το παρόν-στ’ αυγά τους οφείλεται σε τρεις παράγοντες. Πρώτος, το ότι θεωρούν ότι δεν ελέγχουν ακόμη τα σώματα ασφαλείας (θυμηθείτε πως διαμαρτύρονται για το ότι, αν και έχουν την κυβέρνηση, δεν έχουν ακόμη την Εξουσία). Δεύτερος, το ότι η ενημέρωση παραμένει σε πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό ανεξάρτητη, ειδικά χάρη στο διαδίκτυο. Και τρίτος και σημαντικότερος, το ότι η χώρα μας εξακολουθεί να βρίσκεται υπό τη σκέπη της ευρωπαϊκής Χάρτας για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, το θεμέλιο λίθο της ΕΕ. Οι ευρωπαίοι, όπως και οι σημερινοί αμερικανοί, δεν θα ανέχονταν μέσα στις συμμαχικές τάξεις τους ένα ανελεύθερο καθεστώς, οποιαδήποτε κι να ήταν η στρατηγική ή οικονομική του σημασία.
Ας υποθέσουμε λοιπόν πως η τωρινή αυτοκαταστροφική κυβέρνηση ταυτίζεται με την ανέλιξη του αριστερού παρακράτους, όπως αυτό διαμορφώθηκε στην Μεταπολίτευση. Ας υποθέσουμε πως και αυτό ανέτρεψε τους πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής όταν διαπίστωσε πως αυτοί ήταν εντελώς ανίκανοι να το χειραγωγήσουν. Ας υποθέσουμε τέλος πάντων πως αυτό που ζούμε είναι μια σύγχρονη εκδοχή της Χούντας, προσαρμοσμένη στο σύγχρονο περιβάλλον. Αν όλα αυτά ισχύουν, τούτο δηλαδή συνεπάγεται πως οι άνθρωποι αυτοί θα μας κατσικωθούν για πάνω από επτά χρόνια? Χλωμό, για να μη πω χλωμότατο. Οι σημερινοί ανέλαβαν με την οικονομία σε κακά χάλια, ενώ οι τότε στην ακμή της. Οι σημερινοί προσπαθούν να διοικήσουν μέσω διαλυμένων δομών, ενώ οι τότε βασίζονταν στο ικανοποιητικά αποτελεσματικό μετεμφυλιακό κράτος. Οι σημερινοί εκφράζουν ένα ετερόκλητο πλήθος κρατικοδίαιτων και αφελών πολιτών, ενώ οι τότε είχαν πίσω τους τα σώματα ασφαλείας και την ελίτ της εξωστρεφούς επιχειρηματικότητας. Και-το κυριότερο-οι σημερινοί στηρίζονται από τη Βενεζουέλα, ενώ οι τότε από το ΝΑΤΟ. Άρα, εάν δε συμβεί κάτι το υπερφυσικό, η πιθανότητα της επταετίας για τον Τσίπρα & Σια είναι αδιανόητη.
Μοιάζει λοιπόν πως διανύουμε μια περίοδο αντίστοιχη με εκείνη των συνταγματαρχών, όμως αυτό συμβαίνει πια με ταχύτατο ρυθμό, ίσως x2, ακόμη κι x4. Αυτό που κάποτε τράβηξε για επτά χρόνια, τώρα πιθανότατα δε θα πάει ούτε για δύο. Το ερώτημα όμως που πλανάται είναι το πώς θα τελειώσει. Για τους χουντικούς η μπάλα ουσιαστικά χάθηκε με το Πολυτεχνείο, αλλά αυτοί βλακωδώς επέμειναν, οδηγώντας τη χώρα στην καταστροφή ενώ επιζητούσαν απεγνωσμένα τη λαϊκή νομιμοποίηση. Λέτε να χρειαστεί μια ανάλογη εθνική τραγωδία ώστε να καταλάβει ο Τσίπρας πως η καλύτερη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει στη χώρα είναι να αποτραβηχτεί?
ΥΓ.
Το σημερινό κείμενο γράφτηκε με πολύ κακή διάθεση. Λίγο η υπενθύμιση της ατιμώρητης τραγωδίας του 2010 στη Μαρφίν, λίγο η πανηλίθια ομολογία Παπαχριστόπουλου για τις υποκλοπές, μα περισσότερο μια διάρρηξη στην επιχείρηση μου με αρκετά βαριές επιπτώσεις(σύμφωνα με την ΕΛΑΣ μάλλον έργο βούλγαρων τσιγγάνων), με έκαναν να αναρωτιέμαι συνειρμικά για τον αν αυτή η χώρα μπορεί να σωθεί. Συγχωρείστε παρακαλώ τον υπόρρητο πεσιμισμό μου…