Η πολιτική αισιοδοξία που γέννησε η συζήτηση για την ίδρυση της Νέας Μεταρρυθμιστικής Παράταξης, απομακρύνεται όσο πλησιάζει η ώρα που η συσταθείσα Επιτροπή Διαλόγου θα ανακοινώσει το προγραμματικό πλαίσιο που επεξεργάζονται τα μέλη της.

Καθημερινά εκπλήσσεται ο προσεκτικός παρατηρητής καθώς βλέπει ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ  να διαπληκτίζονται δημόσια. Πρόσφατα μάλιστα βγήκαν και πολεμικά ανακοινωθέντα, ενώ θεωρητικά προετοιμάζουν και μάλιστα άμεσα, σύγκλιση και οργανική έκφραση σε ένα νέο πολιτικό φορέα !

Το ΠΑΣΟΚ χωρίς να το ομολογεί επιλέγει να πορευτεί το δρόμο της κεντροαριστεράς του παρελθόντος και καλεί τις άλλες δυνάμεις του κέντρου να προσχωρήσουν σε ένα μηχανισμό που θα κυριαρχεί. Μάλλον αδυνατεί να προβλέψει ότι στο τέλος του δρόμου αντικειμενικά θα συναντηθεί και θα παγιδευτεί στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΠΟΤΑΜΙ αντίθετα φαίνεται να επιλέγει περισσότερο κέντρο που θα απευθύνεται εξίσου σε κεντροαριστερά και κεντροδεξιά. Για να μην εγκλωβιστεί στην αδράνεια και στην διατήρηση του status quo που φαίνεται να έχουν επιλέξει ορισμένοι στο ΠΑΣΟΚ προχωρεί σε βιαστικές κινήσεις που αγνοούν και υπονομεύουν το μέλλον της Νέας Παράταξης.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης προφανώς για να μην εγκλωβιστεί σε ένα χαμένο εκ των προτέρων παιγνίδι μηχανισμών, βιάστηκε να εξαγγείλει υποψηφιότητα για την ηγεσία. Συνόδευσε μάλιστα την υποψηφιότητα του με ορθές αλλά άκαιρες αιχμές για το ΠΑΣΟΚ που αφορούσαν την ψήφιση της απλής αναλογικής, τον παλαιοκομματισμό και τις ιδιωτικοποιήσεις… Μια κίνηση που μάλλον ευνοεί όσους αντιτίθενται στην ίδρυση του νέου πολιτικού φορέα!

Η βεβιασμένη αυτή κίνηση ασφαλώς αδικεί τον κ. Θεοδωράκη, που έχοντας υιοθετήσει μια «τουριστική» αντίληψη για την πολιτική, συνεχίζει να προτείνει ενδιαφέρουσες αλλά ανεπεξέργαστες πολιτικές ιδέες.

Γιατί μπορεί να μην είναι χαρισματικός ηγέτης, να μην διαθέτει πολιτική εμπειρία και πολιτική τέχνη, να μην κινητοποιεί συναίσθημα, πάθος, θυμικό, να μην αγγίζει την ψυχή των απλών ανθρώπων και με το επαναστατικό για τα δεδομένα της εποχής ΠΟΤΑΜΙ να μην δημιούργησε μαζικό πολιτικό ρεύμα.

Όμως εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμος γιατί :

Προσέφερε πολλά τόσο στην διάγνωση-αφήγηση των αίτιων της κρίσης (συντεχνίες- διατήρηση κεκτημένων, κρατισμός, λαϊκισμός, αποδοχή μικροφοροδιαφυγής, συναίνεση στη διαπλοκή μικροσυμφερόντων, αδιαφορία στη μικροπαρανομία, κομματισμός, μετριοκρατία-αναξιοκρατία), όσο και στην χειραφέτηση της κοινωνίας  με την πειστική επανατοποθέτηση των λύσεων του εθνικού προβλήματος της χώρας (ΤΟ εθνικό πρόβλημα της χώρας είναι η παραγωγή, φιλελεύθερη προσέγγιση της οικονομίας- στήριξη επιχειρηματικότητας, σύνδεση και αλληλεξάρτηση παραγωγής, αναδιανομής, κουλτούρα συνεργασιών, παιδεία, δικαιοσύνη, αξιοκρατία)

O Ευάγγελος Βενιζέλος από το 2011 που έλεγξε τις παρορμήσεις του, αποτελεί μακράν τον πληρέστερο Έλληνα πολιτικό. Συγκεντρώνει σε υπέρτατο βαθμό πολιτική και επιστημονική γνώση, ευφυΐα, πνευματικότητα, ορθολογισμό, μεγάλες κοινοβουλευτικές και πολιτικές δυνατότητες.

Ειδικά το τελευταίο ενάμισι χρόνο, με μαεστρία και αξιοπιστία στηλιτεύει τις κυβερνητικές επιλογές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Με λόγο χειμαρρώδη και γοητευτικό, αντιπαρατίθεται και πρωταγωνιστεί  στη κατεδάφιση ιδεοληψιών, θεωριών συνομωσίας, κάθε είδους ανορθολογισμών και προκαταλήψεων. Ειπώθηκε και δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα ότι είναι μια αντιπολίτευση μόνος του…

Δεν είναι όμως δημοφιλής επειδή δεν κολάκευσε ούτε χάδευσε τους πολίτες με απλοϊκές απαντήσεις, δεν κρύφθηκε αλλά επέλεξε να συγκρουστεί με την μειωμένη αντιληπτική ικανότητα, την πολιτική παραπλάνηση, τον τυχοδιωκτισμό, τη βία και την χυδαιότητα που εξέπεμπαν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις. Και επειδή ανέτρεπε κάθε επιχείρημα της καιροσκοπικής  προπαγάνδας τους, μισήθηκε από την μεθυσμένη στην επίπλαστη ευημερία κοινωνία, που δεν ήθελε να ξεβολευτεί και να εργαστεί για να δημιουργήσει νέα δεδομένα, που δεν ήθελε να αλλάξει τις άρρωστες ευκολίες που είχε συνηθίσει, αλλά που φευ, ήταν πλέον τοξικές !

Έτσι θεωρήθηκε κατεστημένο, επειδή αντιστάθηκε και πολέμησε την επικρατούσα αντίληψη για τους κακούς ξένους που επιθυμούν να τιμωρήσουν τους Έλληνες, ο άνθρωπος που δεν δείλιασε να βρεθεί στο κέντρο των συγκρούσεων, που ανέλαβε ηγετικές ευθύνες σε δύσκολες ώρες χωρίς αντικειμενικά να του ανήκουν και που δεν δίστασε να παραιτηθεί από την ηγεσία όταν έκρινε ότι αυτό απαιτεί το συμφέρον του πολιτικού χώρου που ανήκει !

Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι εξαιρετικά ευγενής για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά όσους θεωρούν ότι εκπροσωπούν ένα άγιο σκοπό, που θεωρούν ότι όχι μόνο επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται να χρησιμοποιούν κάθε αθέμιτο μέσο και να ξεδιπλώνουν άμετρη πολιτική αλητεία, προκειμένου να προωθούν αποτελεσματικά την πολιτική τους…

Αντίθετα ο Βαγγέλης Βενιζέλος με τις υψηλές πολιτικές και διανοητικές ικανότητες μπορεί με χαρακτηριστική άνεση να παραμένει ευγενής και να αναλύει διεισδυτικά την πολυπλοκότητα των σημερινών προβλημάτων στις σύνθετες κοινωνίες του 21ου αιώνα, να αποκαλύπτει τον πολιτικό πρωτογονισμό-αναλφαβητισμό με τις ασυναρτησίες, τις αντιφάσεις και τις επικίνδυνες τυχοδιωκτικές κινήσεις. Είτε προέρχονται από την ρητορική του εθνικισμού, την ξενοφοβία και τη βία που εκπέμπει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, είτε από τον εθνολαϊκισμό του Καμμένου, τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις του Παππά, την δημαγωγία του Σκουρλέτη, τον εγκωμιασμό των ρήξεων στο νέο Σύνταγμα του Κατρούγκαλου, το λαϊκισμό των υποσχέσεων και την τυφλή αντιπαράθεση «ή εμείς ή αυτοί» του Τσίπρα…

Ένας νέος δικομματισμός εκκολάπτεται. Πολύ χειρότερος ως σύνολο, από τον προηγούμενο. Όσοι δεν επιθυμούν να συνθλιβούν στις μυλόπετρες του, οφείλουν να παραμερίσουν προσωπικές φιλοδοξίες, να διευκολύνουν και να εργαστούν για την επιτυχία της σύγχρονης προοδευτικής παράταξης που γεννιέται ακόμη και με κομματικές θυσίες.

Αν ο Σταύρος  Θεοδωράκης συμφωνεί σε αυτή την προοπτική και με την πολιτική γενναιότητα και μετριοφροσύνη που τον διακρίνει, ας αναλογιστεί μήπως είναι προτιμότερο να παραχωρήσει προτεραιότητα στον Ευάγγελο Βενιζέλο που άλλωστε έχει συγγενή πολιτική προσέγγιση διαμόρφωσης του ευρωπαϊκού προοδευτικού και μεταρρυθμιστικού κέντρου. Άλλωστε σε αυτό συνηγορεί και η απόλυτη δικαίωση του Ε. Βενιζέλου στην πολιτική που με ευθύνη του ξεκίνησε η χώρα το 2011 και συνέχισαν παρά τις έξαλλες αντιμνημονιακές πολιτικές των Ζαππείων και της Θεσσαλονίκης οι πολιτικοί του αντίπαλοι.

Μια τέτοια κίνηση είναι λογικό να πιστωθεί στον κ. Θεοδωράκη, που θα παραμείνει χρήσιμος και θα αξιοποιηθεί η ικανότητά του στην παραγωγή έργου από άλλη σημαντική θέση της Νέας Παράταξης !

Η προώθηση στην ηγεσία της Μεταρρυθμιστικής Παράταξης του ώριμου, χειραφετημένου πλέον Ευάγγελου Βενιζέλου, έστω και μη δημοφιλούς (ακόμη) όχι μόνο δεν αντιβαίνει αλλά ευνοεί την πρόταση για επιλογή του Κώστα Σημίτη επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Παράταξης και υποψήφιο Πρωθυπουργό ενός συνασπισμού των φιλοευρωπαϊκών Δυνάμεων μετά τις εκλογές.

Με τον Κώστα Σημίτη που ταυτίστηκε με τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας, που παραμένει σεβαστή προσωπικότητα διεθνώς και εξέχουσα φυσιογνωμία της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, θα σηματοδοτηθεί το τέλος της χρεοκοπίας και της ελληνικής ιδιαιτερότητας, καθώς θα αποτελέσει εγγύηση στις αγορές για τις νέες επενδύσεις που χρειάζεται η χώρα.

Επί πλέον με τον Κώστα Σημίτη υποψήφιο πρωθυπουργό και τις πολιτικές δυνατότητες του Ευάγγελου Βενιζέλου είναι βέβαιο ότι η Νέα Παράταξη δεν θα αποτελέσει φτωχό συγγενή  της Ν. Δ στη εκλογική ευρωπαϊκή στρατηγική που αντικειμενικά θα οικοδομηθεί. Μπορεί να διαφοροποιείται τόσο, όσο είναι αρκετό για να είναι ευδιάκριτος, ο ξεχωριστός και αναντικατάστατος ρόλος της.