Δύσκολα θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς εγκυρότερη λύση για την διασφάλιση της ομαλής και διαφανούς διεξαγωγής μιας σύνθετης και πρωτότυπης εκλογικής διαδικασίας, από την ανάθεσή της αποστολής αυτής στον Νίκο Αλιβιζάτο. Πρόκειται για μια τελείως πρωτότυπη διαδικασία μια και μιλάμε για την εκλογή της ηγεσίας ενός νέου κόμματος, στο οποίο καλούνται να συμμετάσχουν μέλη και φίλοι διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων του προοδευτικού χώρου.
Θεωρούν πολλοί ότι η εκλογική αυτή διαδικασία έχει ήδη δοκιμασθεί και, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, πετύχει στο παρελθόν τόσο στο ΠΑΣΟΚ, όσο και στη ΝΔ. Καμιά σχέση. Άλλο η εσωκομματική διαδικασία εκλογής αρχηγού σε ένα υφιστάμενο ιστορικό κόμμα με καταγεγραμμένα μέλη και δομή και άλλο η εκλογή ηγεσίας ενός ιδρυόμενου νέου κόμματος με νέο μητρώο μελών εκ του μηδενός.
Η ανακοίνωση από τον Νίκο Αλιβιζάτο ενός πρώτου αριθμού μελών που θα κληθεί, υπό την προεδρία του, να φέρει σε πέρας το ευαίσθητο αυτό έργο δημιούργησε ωστόσο και μερικά εύλογα ερωτήματα. Όχι φυσικά σε σχέση με τις διαδικασίες αυτές καθ’ εαυτές, αλλά σε σχέση με την πολιτική ουσία του εγχειρήματος που έχει αναλάβει η επιτροπή.
Πιο συγκεκριμένα γίνεται συνεχής αναφορά στην εκλογή για την «ανάδειξη του νεου ηγέτη της κεντροαριστεράς». Κάτι τέτοιο υπονοεί και η σύνθεση του πυρήνα της επιτροπής που ανακοινώθηκε και που συνίσταται αποκλειστικά από κομματικά στελέχη και εκπροσώπους των δυνάμεων της ΔΗΣΥ. Περί αυτού όμως γίνεται λόγος επί τόσους μήνες; Για ένα νέο κόμμα της κεντροαριστεράς μιλάμε; Και οι μεταρρυθμιστικές  δυνάμεις του κέντρου, οι προοδευτικές φιλελεύθερες φωνές που τόσο έχουν συμβάλει στον αγώνα κατά του ακραίου λαϊκισμού που απειλεί να γυρίσει τη χώρα δεκαετίες πίσω, θα αγνοηθούν ή θα κληθούν απλώς να ψηφίσουν; Άλλο πράγμα η δυναμική συμμετοχή των κεντροαριστερών, σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων στο νέο κόμμα και άλλο η αποκλειστική τους συμμετοχή με αποκλεισμό όλων των άλλων προοδευτικών δυνάμεων. Και, στην περίπτωση αυτή, τι νόημα είχαν οι εκκλήσεις από το βήμα του πρόσφατου συνεδρίου της ΔΗΣΥ προς το Ποτάμι πχ που όπως είναι γνωστό από την ίδρυσή του δεν ανήκει στο χώρο της κεντροαριστεράς, αλλά στον συνεπή μεταρρυθμιστικό χώρο;
Υπάρχει βέβαια και ένα ακόμα πιο σημαντικό θέμα. Ανακοινώθηκε ότι η επιτροπή αυτή είναι ανοιχτή «σε εκπροσώπους υποψηφίων και ευρύτερες προσωπικότητες της κεντροαριστεράς» και ταυτόχρονα ότι την 1η Σεπτεμβρίου θα δοθούν στη δημοσιότητα οι κανόνες της εκλογικής διαδικασίας. Γιατί αυτή η χρονική ασφυξία, εν μέσω διακοπών, τη στιγμή που δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί οριστικά η επιτροπή;
Αν υπάρχει η φιλοδοξία – και είμαι σίγουρος ότι στον πρόεδρό της τουλάχιστον υπάρχει – να φέρει η επιτροπή σε αίσιο πέρας το έργο της, τότε οι κανόνες αυτοί δεν πρέπει να αντιμετωπισθούν σαν νομοσχέδιο θερινών τμημάτων της Βουλής αλλά σαν μια ουσιαστική συλλογική διαβούλευση από την επιτροπή με την πλήρη σύνθεσή της. Θα πρέπει οι υποψήφιοι αρχηγοί ολόκληρου του φάσματος του προοδευτικού χώρου να έχουν την ευκαιρία και την άνεση να παρουσιάσουν πανελλαδικά τα – πολύ – διαφορετικά σχέδιά τους για το μέλλον και τις προοπτικές της χώρας.
Αν κάποιοι βλέπουν την διαδικασία αυτή σαν μια ευκαρία ταχείας αναβάπτισης της ηγεσίας τους ή εκδήλωσης των ηγετικών εσωκομματικών φιλοδοξιών τους, τότε το νόημα της όποιας διαδικασίας ακυρώνεται εξ αρχής. Ίσως γι αυτό δεν ήταν και ότι πιο ενδεδειγμένο να ανακοινωθεί δηλαδή η δημιουργία της επιτροπής και ο πρόεδρός της στο συνέδριο μιας από τις δυνάμεις που θα συνδημιουργήσουν το νέο κόμμα.
Η χώρα μας δεν χρειάζεται μια κεντροαριστερά που θα επιδιώξει να πάρει τη ρεβάνς – και τους ψηφοφόρους της – από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα διαγκωνίζεται μαζί του για την ορθοδοξία του χώρου. Δεν χρειάζεται επίσης μια κεντροαριστερά με τον άχαρο  «ούτε-ούτε» ρόλο των δήθεν ίσων αποστάσεων που οδηγούν στην ακινησία της ουδετερότητας.
Η χώρα χρειάζεται μια μεγάλη ενιαία προοδευτική μεταρρυθμιστική παράταξη πρωτοπόρα στον αγώνα κατά του λαϊκισμού, έτοιμη να χτίσει τολμηρά τις συμμαχίες της με μοναδικό γνώμονα ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανασυγκρότησης και ανάπτυξης της Ελλάδας.