Η επιτυχία των υποψηφίων που προτάθηκαν από το ΠΑΣΟΚ στους δυο μεγαλύτερους δήμους της χώρας είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πολιτικό γεγονός. Και σίγουρα είναι ένα πολιτικό γεγονός.
Νομίζω ότι αξίζει να εκτιμηθούν δυο διαστάσεις.
Πρώτη, η, ακόμα αναιμική αλλά πλέον εμφανής, τάση του ΠΑΣΟΚ να επιστρέψει στην ιστορική του θέση μέσα στο πολιτικό σύστημα της χώρας, η προοπτική δηλαδή να είναι ο βασικός αντίπαλος της ΝΔ και ο διεκδικητής επίκαιρος της εξουσίας. Αναμφίβολα, αν αυτή η τάση επιβεβαιωθεί στις ευρωεκλογές θα είναι, με όρους ιδεολογίας και συλλογικού ψυχισμού, το κλείσιμο μιας μεγάλης παρένθεσης που άνοιξε στις εκλογές του '12. Σε αυτές τις εκλογές η ριζοσπαστική αριστερά ουσιαστικά εξαφανίστηκε.
Δεύτερη διάσταση. Οι ήττες των υποψηφίων της ΝΔ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη δεν έχουν μεν άμεσο πολιτικό αντίκτυπο είναι όμως μια βαθύτερη πολιτική "μαρτυρία"-και όχι διαμαρτυρία. Μεταφράζουν την αδυναμία της ΝΔ να κατανοήσει στην ολότητά της την μεγάλη αστική κρίση που ζούμε.
Ειδικότερα, η άνοδος των αξιών της γης, ο συνυφασμένος με αυτήν υπερτουρισμός, η απουσία στοιχειώδους αστυνόμευσης, η προκλητική επεκτατικότητα των επαγγελματιών της εστίασης, η αδυναμία ενσωμάτωσης των μεταναστών και η συνολική αίσθηση εκπρατρισμού που όλα αυτά γενούν στους δημότες της Αθήνας-και όχι μόνον, είναι οι ασφυκτικές μινιατούρες των μεγάλων προβλημάτων μας. Η αστική κρίση αποτυπώνει με ακρίβεια - μέσα στα πολύ στενά της όρια- τα διακυβέυματα της δημοκρατικής συνύπαρξης σήμερα και στο μέλλον. Και επαναλαμβάνω ότι η ΝΔ δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος τους, την πυκνότητά τους και την σημασία τους.
Το στενάχωρο για μένα είναι ότι και ο νέος Δήμαρχος, παρά το εξαιρετικά συμπαθητικό και μετριοπαθές του προφίλ, δεν κινείται επί της ουσίας σε διαφορετικό μονοπάτι. Μακάρι να γίνει κατανοητό ότι η δημοκρατική πόλη -και στους δύο χώρους αυτούς ΝΔ_ΠΑΣΟΚ-χωράει την κατανάλωση και της οικονομία της προσόδου γης αλλά ότι δεν συμβαίνει σε καμία περίπτωση το αντίθετο. Και η Αθήνα έχει υπάρξει το παράδοξο ελληνικό θαύμα από τη δεκαετία του '60 και μετά, επειδή ήταν μια (κοινωνιολογικά!) δημοκρατική πόλη-με τις ταξικές της διαφοροποιήσεις της και τις ανισότητές της αλλά πολύ πιο δημοκρατική από την συνολική επικράτεια, την επαρχία και σίγουρα πολύ πιο δημοκρατική από άλλες ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Μια ταυτότητα που κινδυνεύει να χαθεί οριστικά.
Από ανάρτηση στο Facebook