Είναι σαν το μελίσσι, που το διώχνει ένας άνεμος και επιστρέφει όταν ο άνεμος κοπάσει… Έτσι και με τον κόσμο, το πλήθος· βλέπουμε πως ψάχνει τις ευκαιρίες να «επιστρέψει» εις τον πρότερον βίον, μετά την μεγάλη μπόρα του κορωνοϊού και της καραντίνας, της υποχρεωτικής κλεισούρας, απομόνωσης, και ιδιότυπης «εξορίας» στο δικό σου σπίτι επί μακρό χρονικό διάστημα πλέον του ενάμιση χρόνου…
Μια απλή σκέψη μάς πείθει πως δεν είναι μικρό αυτό το διάστημα σε ελεύθερους πολίτες, καθόλου συνηθισμένους υπό το μεσογειακό κλίμα μιας χώρας η οποία ζητάει επίμονα να βγαίνεις έξω και να απολαμβάνεις τα τόσα ωραία τοπία και ευκαιρίες.
Το πλήθος λοιπόν έχει ανάγκη τις απολαύσεις που υπήρχαν και δεν θα σταματήσουν ποτέ να προκαλούν το εξωτερικό περιβάλλον.
Το βλέπω να έρχεται σαν σίφουνας, με την πρώτη ευκαιρία της κατάργησης των διατάξεων και των απαγορευτικών εγκυκλίων αντιμετώπισης της πανδημίας που, ειρήσθω εν παρόδω, έχει κοστίσει προς το παρόν έως σήμερα 12.710 θανάτους και απειλείται από την Δ μετάδοση του κορωνοϊού!!!
Δεν χρειάζεται να επαναλάβω κι εγώ όλα τα περί πανδημίας στη χώρα μας ελπίζοντας να μην επιστρέψουμε στα δυσάρεστα, αλλά να πάω στο μετά από την παρούσα φάση, η οποία ας ελπίσουμε πως θα είναι λ υ τ ρ ω τ ι κ ή και ε λ π ι δ ο φ ό ρ α και αυτό το βλέπω να έρχεται με την παράλληλη επιστροφή των θεαμάτων, ακροαμάτων και πάσης φύσεως δράσεων των τεχνών, των γραμμάτων, των εικαστικών και γλυπτών εκθέσεων, των παρουσιάσεων δίσκων και βιβλίων, των πάσης φύσεως αθλητικών δράσεων με τον κόσμο στα γήπεδα, στα στάδια, στις αθλοπαιδείες και στις αλάνες της κάθε γειτονιάς, αλλά και με Ωδεία, Σχολές χορού, γυμναστήρια, καφενεία, νυχτερινή διασκέδαση και κάθε άλλη εκδήλωση που υπήρχε και ανεστάλη για μεγάλο διάστημα.
Τώρα, είναι και πάλι η επαναφορά, η επιστροφή του πλήθους, αλλά όχι όπως παλαιότερα. Και για να το διατυπώσω ευκρινέστερα, θα προσέθετα πως οφείλουμε όλοι πλέον να… συνυπάρξουμε με την κραταιά πανδημία, γνωρίζοντας πως δεν έχουμε απαλλαγεί ακόμα από τον κίνδυνο, έστω και αν εάν ένα μεγάλο μέρος του κόσμου έχει εμβολιαστεί. Υπάρχουν πάντα οι αρνητές οι οποίοι μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση και να επαναφέρουν την νόσο με άλλο τρόπο μεταβάλλοντας τον ιό σε απρόσμενη μορφή…
Ωστόσο, την προσοχή μας οφείλουμε να την διατηρούμε σε εγρήγορση, τηρώντας μια μερική επιφυλακή για κάθε ενδεχόμενο. Δεν είναι συμβουλή αυτή η προτροπή· είναι σκέψεις ενός ανθρώπου που ζει μέσα στο διψασμένο για ζωή πλήθος, αναζητώντας την επαναφορά του στην ενδιαφέρουσα φάση της ζωής. Εκείνην της δράσης, της δημιουργίας, της παρουσίας μπροστά στο θέαμα και το ακρόαμα.
Εξ? άλλου, το πλήθος (όχι πάντα με την αριθμητική του παρουσία), πάντα ήταν και θα συνεχίζει να είναι ο τροφοδότης της καλλιτεχνικής δημιουργίας, θέμα που έχει επανειλημμένως γραφεί και υποστηριχτεί από αυτές τις σελίδες.
Το πλήθος με την νέα επαφή του σε ό,τι του αρέσει, αναζωογονείται και ισορροπεί όταν νιώθει πως είναι συγκοινωνών σωλήνας των τεχνών. Η απομάκρυνση από τις τέχνες μοιάζουν με την ξηρασία στο χωράφι που δεν θα φέρει ποτέ καρπούς…
Όλα αυτά, αναγνώστες μου, έχουν να κάνουν με την αναζωογόνηση του π ο λ ι τ ι σ μ ο ύ. Στο διάστημα αποχής του πλήθους από αυτόν και όσο κρατούσε η καραντίνα, συνέβαιναν παράλληλα πολλά ευτράπελα, δυσάρεστα και υποτιμητικά με νοσηρές πράξεις οι οποίες απλώθηκαν σε όλο το σώμα της ελληνικής κοινωνίας, με τελικό αποδέκτη τον ίδιο τον πολιτισμό της κοινωνίας. Οι αλλεπάλληλοι βιασμοί στον αθλητισμό και στον κλάδο των ηθοποιών από δημοφιλείς πρωταγωνιστές «άνδρες παλαιάς κοπής», ακόμα και σε επίπεδο διευθυντού του Εθνικού θεάτρου, οι οποίοι έβαλαν για τα καλά την αντίληψη της βίας και της σεξιστικής υπέρβασης στην καθημερινότητα, έφτιαξαν μια εικόνα σ ή ψ η ς και αποκαρδιωτικής «κατάντιας» των αξιών του θεατρικού κόσμου. Μαζί μ? αυτά, εγκλήματα, γυναικοκτονίες, βιασμοί και άλλα μεγάλης γκάμας. Η δε διάχυση αυτών των περιστατικών στη δημόσια σφαίρα μέσα από τα ηλεκτρονικά ιντερνετικά και έντυπα μιντιακά μέσα, πότισαν (ή διάβρωσαν) για τα καλά το πλήθος.
Τώρα, η α ν α γ κ α ι ό τ η τ α είναι οι τέχνες να επιστρέψουν στην κοινωνία· ή μήπως η κοινωνία να επιστρέψει στις τέχνες; Το ερώτημα είναι ρητορικό και η απάντηση είναι αυτονόητη. Το πλήθος και οι τέχνες είναι ένα… παιχνίδι σαν το τένις, αφού το μπαλάκι πηγαινοέρχεται από τη μια πλευρά στην άλλη, ακατάπαυστα και αναγκαία…
Οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις αρχίζουν σιγά-σιγά να επανέρχονται· ο κόσμος το περιμένει και διψάει για ολική επαναφορά αυτής τής προαιώνιας και αταβιστικής σχέσης. Αυτό που τώρα οφείλει η πολιτεία είναι η με οποιονδήποτε τρόπο ενίσχυση αυτής της σχέσης, η οποία θα εξομαλύνει ενδεχομένως τον αδικοχαμένο και ψυχοφθόρο χρόνο της καραντίνας.