Αυτές τις ημέρες βρίσκομαι στην Ακράτα, μια κωμόπολη της Αχαϊας, στις ακτές του Κορινθιακού. Εδώ με βρήκε και η είδηση ότι ο τέως πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να επιστρέψει από τη Α Αθήνας στα πάτρια εδάφη για να πολιτευθεί και αυτομάτως έκανα τη σκέψη ότι πολλοί άνεργοι γυρίζουν στα χωριά τους. Εχει και η πολιτική ανέργους, φαίνεται.

Η Ακράτα είναι ενδεχομένως η απόδειξη της «χαμένης ευκαιρίας» για την Ελλάδα τις δεκαετίες που πέρασαν. Τόπος ευλογημένος, ό,τι και να βάλεις φυτρώνει. Δυστυχώς όμως μαζί με τις ελιές και τις λεμονιές φυτρώνει και η «αρπαχτή». Η παραλία της Ακράτας εκτείνεται σε μήκος τουλάχιστον πέντε χιλιομέτρων και αυτό το πλεονέκτημα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι βρίσκεται μόλις 150 χιλιόμετρα από την Αθήνα δημιούργησε μια τουριστική δυναμική, με όλα τα χαρακτηριστικά της αρπαχτής. Σε μια δεκαετία η παραλία της Ακράτας, με τη μέθοδο της αντιπαροχής, μετατράπηκε σε …Λουτράκι. Ανάπτυξη βασισμένη στο τσιμέντο, πολυκατοικίες τερατουργήματα 10 μόλις μέτρα από τη θάλασσα, ενώ ακόμα και τώρα δεν υπάρχει βιολογική αποχέτευση με αποτέλεσμα το καλοκαίρι ο «αχόρταγος» του Δήμου να τρέχει και να μην φθάνει. Οι αγρότες έγιναν «τουριστικοί επιχειρηματίες» και το όνειρο κάθε νέου ήταν να ανοίξει ένα «καφέ».

Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό το τουριστικό μοντέλο προσέλκυσε οικογενειάρχες και ως επί το πλείστον συνταξιούχους, κυρίως του δημοσίου, που έσπευσαν να αγοράσουν ένα διαμερισματάκι με το εφάπαξ τους προκειμένου να κάνουν οι άνθρωποι τα μπάνια τους το καλοκαίρι. Με το που ξεκίνησε η κρίση, το μοντέλο αυτό βγήκε και αυτό στη σύνταξη (τι να καταναλώσει ο συνταξιούχος) και τώρα στην Ακράτα τα καταστήματα βάζουν λουκέτο το ένα μετά το άλλο, οι νέοι άνθρωποι – σε αντίθεση με το Γιώργο Παπανδρέου- φεύγουν και στο τέλος θα μείνουν τα ντουβάρια και ο «αχόρταγος». Κάποιοι όμως έχουν χορτάσει. Οι «κατασκευαστές». Και μπορεί να είναι σύμπτωση(!), αλλά πολλοί εξ αυτών ήταν για χρόνια στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Υπάρχει διέξοδος; Αντιγράφω το Γιώργο Παπανδρέου: «Και η Αχαΐα, όπως η χώρα ολόκληρη, παρά τα μεγάλα προβλήματα, έχει επιλογή. Να αξιοποιήσει, παρά τα προβλήματα, παρά τον πόνο που όλη η Ελλάδα δοκιμάζει, αυτή την κρίση ως ευκαιρία αναδιοργάνωσης της οικονομικής βάσης, της κοινωνικής συγκρότησης, αξιοποιώντας όλα εκείνα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που μπορούν να την οδηγήσουν σε ένα νέο καλύτερο μέλλον». Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, λέει ο φίλος μου ο Χρήστος, που παλεύει να μείνει στην Ακράτα και να μην μεταφέρει το καφέ του στην Α Αθήνας !