Αγαπητοί ηγέτες του Κόμματος Ευρωπαίων και Σοσιαλιστών,

σας στέλνω αυτή την επιστολή γιατί, κακά τα ψέματα, ακόμη δεν καταλαβαίνω την στάση σας έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και του ηγέτη του. Δεν είμαι απογοητευμένος ούτε αγανακτισμένος μαζί σας. Είμαι έκπληκτος με την «τουριστική» αντίληψη που έχετε για την ελληνική πραγματικότητα. Και πολύ φοβάμαι πως αυτή η «τουριστική» αντίληψη μάλλον δεν θα αφορά μόνο την Ελλάδα.

Είμαι υποστηρικτής του κόμματός σας δεκαετίες πριν το ανακαλύψουν πάρα πολλοί όψιμοι υποστηρικτές του στη χώρα μου. Ο πιο όψιμος είναι, βεβαίως, ο Αλέξης Τσίπρας τον οποίο προσφάτως προσκαλέσατε ως παρατηρητή στη συγκέντρωση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Παρίσι. Σιγά το πρόβλημα, θα μου πείτε. Ακόμη και ένας παντελώς αποτυχών, ο κύπριος πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας, είχε προσκληθεί ως παρατηρητής στη σύσκεψη των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών. Φαίνεται πως θέλγεστε από τη μελωδία της αποτυχίας. Γνωρίζετε όμως πολύ καλά πως η ειδοποιός διαφορά του κ. Χριστόφια από τον κ. Τσίπρα ήταν πως ο πρώτος αποτυχημένος δεν έγινε δεκτός ως πιθανή διεύρυνση της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά μόνο ως ο ανώτατος εκπρόσωπος της κυπριακής ηγεσίας, ενώ ο δεύτερος αποτυχών αντιμετωπίζεται από τη ζαλισμένη από τους ίδιους τους τακτικισμούς σας σοσιαλδημοκρατία ως ο από μηχανής θεός που θα προσδώσει «κύρος» στη γερασμένη σας εικόνα.

Δεν γνωρίζω κατά πόσο η ηγεσία του PES έχει παρακολουθήσει παραστάσεις του ελληνικού Καραγκιόζη με τίτλους όπως «Ο Καραγκιόζης γαμπρός και η βεζυροπούλα», αλλά μου δίνετε την εντύπωση πως μάλλον σας θέλγει ο ρόλος της βεζυροπούλας. Βεβαίως θα μπορούσατε να παίξετε και μια άλλη παράσταση, που δεν βρίσκεται στο ρεπερτόριο του ελληνικού θεάτρου σκιών, αντλεί όμως έμπνευση από αυτό. Θα μπορούσατε να παρουσιάσετε το έργο «Ο σοσιαλδημοκράτης Τσίπρας, ο ριζοσπάστης Ολλάντ και οι πειθήνιοι υπηρέτες τους Ζίγκμαρ Γκάμπριελ και Πέδρο Σάντσες».

Βεβαίως, δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας στις ιδέες. Κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει στον κ. Τσίπρα να γίνει σοσιαλδημοκράτης και στον κ. Ολλάντ να γίνει ριζοσπάστης. Ούτε επίσης υπάρχουν πλέον –τουλάχιστον στην Ευρώπη– κλειστά επαγγέλματα, συνεπώς κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει στον κ. Γκάμπριελ ή στους κ. Σάντσες και Ρέντσι να γίνουν υπηρέτες τους.

Το ζήτημα δεν αφορά τον πρωθυπουργό της Ελλάδας. Το ζήτημα δεν είναι, αν είναι σοσιαλδημοκράτης, γιατί διαπιστωμένα δεν είναι. Ούτε καν αν θέλει και αν μπορεί να γίνει σοσιαλδημοκράτης, αφού ούτε καν γνωρίζει τι σημαίνει σοσιαλδημοκρατία. Εξ άλλου όχι κάποιος άλλος, αλλά ο ίδιος ο πρωθυπουργός και το κόμμα του, όπου στέκονταν και όπου βρίσκονταν μιλούσαν για την προδοτική σοσιαλδημοκρατία. Και αν κάτι δεν πάει καλά τελικά σ’ αυτό το «στρίβειν διά του αρραβώνος», ο ίδιος πρώτος θα τρέξει πάλι να συναντηθεί με τις ριζοσπαστικές αρραβωνιάρες Μελανσόν και  Ιγκλέσιας.

Τίποτα δεν εμποδίζει τον «ιδεοληπτικό τακτικισμό» του έλληνα πρωθυπουργού και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να περάσουν από το «κατηγορώ τη σοσιαλδημοκρατία» στο κάνω έκκληση σ’ αυτήν για να πολεμήσουμε από κοινού τη λιτότητα και από εκεί ξανά να επιστρέψουν στην προδοτική σοσιαλδημοκρατία. Όπως εύκολα ο Ολλαντρέου έγινε Τσίπρολαντ, τόσο εύκολα μπορεί να γίνει πάλι Ολλαντρέου. Ίσως αυτό δεν γνωρίζει εκείνος ο περιδεής ηγέτης του ισπανικού σοσιαλιστικού κόμματος, Πέδρο Σάντσες, ο οποίος παρακαλούσε oncameraτον κ. Τσίπρα να μεσολαβήσει στον δίδυμο εν λαϊκισμώ ισπανό αδελφό Ιγκλέσιας για να τον κάνουν πρωθυπουργό. Οποία έκπτωσις!

Τώρα πλέον ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιράζουν χάντρες και καθρεφτάκια ακραίου ριζοσπαστισμού στους έλληνες πολίτες, αλλά σε εσάς, αγαπητοί μου σοσιαλδημοκράτες ηγέτες. Το ζήτημα είναι πως τώρα εσείς αγοράζετε όλα αυτά ως προοδευτική πρόταση, ενώ γνωρίζετε πολύ καλά πως είναι «χάντρες και καθρεφτάκια». Τα θέλετε όμως για να πουλήσετε «προοδευτικότητα» στους λαούς σας, αφού δεν τολμάτε να διεκδικήσετε μια άλλη πραγματικά προοδευτική ατζέντα για τους ευρωπαίους πολίτες.

Ο τακτικισμός, ανώτατο και τελευταίο στάδιο της σοσιαλδημοκρατίας; Δεν θα το έλεγα απόλυτα. Αλλά παρ’ όλα αυτά, ο κίνδυνος τσιπροποίησης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας είναι υπαρκτός. Μιας σοσιαλδημοκρατίας που, για να αποκτήσει το ριζοσπαστικό κοινό, ξεχνά το σοσιαλδημοκρατικό. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθεί η συμμαχία με ένα κόμμα που το μόνο που κάνει καλά είναι να λέει παντού και σ’ όλους ψέματα, να ρουσφετολογεί, να καταργεί τη διάκριση των εξουσιών, να επιδιώκει τη χειραγώγηση των ΜΜΕ, να εθνολαϊκίζει και τόσα άλλα. Σας αρκεί, κ. Ρέντσι, να μιλάει ο κ. Τσίπρας για τα ευρωομόλογα και να αρνείται τη λιτότητα για να σχηματίσετε μαζί του τον συνασπισμό κατά της λιτότητας; Και ξεχνάτε, κύριοι σοσιαλδημοκράτες, πως αυτός ο χώρος συγκροτήθηκε μέσα από την άρνηση εκείνης της πολιτικής που την ορίζει ως τη σχέση εχθρού-φίλου; Μια σχέση που προκαθορίζει το παρελθόν και ίσως κρύβει ακόμη το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, όταν αυτός χάσει την εξουσία.

Ξεχνάτε, αγαπητοί ηγέτες, πως σοσιαλδημοκρατία σημαίνει  ήθος και παιδεία; Και αυτά τα δυο απουσιάζουν από τους επίτιμους επισκέπτες σας. Σας παρακαλώ πολύ, επειδή πονώ και αγαπώ την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, όχι βεβαίως τόσο όσο εσείς,  στην επόμενη συνάντησή σας να μην το ξεχάσετε.

Ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας

Ειλικρινά δικός σας,

Γιώργος Σιακαντάρη