Αγαπητέ σύντροφε, θα θυμάσαι ότι από την πρώτη στιγμή της εκλογικής νίκης, ο σ. πρωθυπουργός μας υποσχέθηκε «αποκατάσταση της αξιοπρέπειας του λαού μας». Υστερα από τέσσερις μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αναρωτιέμαι αν πραγματικά νιώθεις πως η αξιοπρέπειά σου αποκαταστάθηκε. Δεν θα σταθώ σε ευτράπελα παραδείγματα της κεντρικής σκηνής, όπως του αναπληρωτή ΥΠΕΞ σ. Χουντή, που μας πληροφόρησε ότι ο πρόεδρος της Κομισιόν κ. Γιουνκέρ δεν είναι… φιλέλληνας (!). Θα περιοριστώ σε πιο μικρά. Εξ άλλου, από τα μικρά, τις λεπτομέρειες, μπορεί ίσως κανείς να βγάλει καλύτερα συμπεράσματα για τα μεγάλα. Αίφνης, η γελοία σκηνή όπου ο πρωθυπουργός εμφανίζεται στην τηλεόραση να παίζει στα δάχτυλά του ένα πολυτελές στιλό Montblanc και στο επόμενο πλάνο αυτό να έχει αντικατασταθεί με στιλό Bic επί το προλεταριακότερον, δεν δείχνει μόνο την υποκρισία του «υπηρέτη της εργατικής τάξης». Δείχνει και την ανωριμότητα και την ανασφάλεια του ανθρώπου που ντρέπεται να είναι ο εαυτός του.
Παρόμοιας γελοιότητας ήταν η «σοσιαλιστική» υποδοχή λειψάνων αγίων με τιμές αρχηγού κράτους, καθώς και η διαβεβαίωση του βουλευτή γιατρού σ. Μιχελογιαννάκη ότι έχει διαπιστώσει επαγγελματικά (δηλαδή επιστημονικά!) τη θαυματουργή δράση τους. Παρόμοια γελοίο θέαμα ήταν το κιτς της σ. Ρένας Δούρου σε συνεργασία με τον ψεκασμένο υπουργό Αμυνας να παίζουν οι μπάντες των ενόπλων δυνάμεων δημοτικά τραγούδια μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου «για να χορέψει ο κόσμος».
Λιγότερο γελοίο, αλλά εξ ίσου εξευτελιστικό για έναν αριστερό είναι η εσπευσμένη αποψίλωση διοικητικών συμβουλίων και άλλων θέσεων στο Δημόσιο πριν από το τέλος της θητείας τους, για να τοποθετηθούν στη θέση τους συγγενείς, αποτυχόντες βουλευτές, ΠΑΣΟΚοι εργατοπατέρες, σ. του μηχανισμού ή φιλαράκια. Εξευτελιστικά για έναν αριστερό είναι και τα ευτράπελα της προέδρου της Βουλής σ. Ζωής Κωνσταντοπούλου, που έφτασε να επιπλήττει την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη διότι έχει «το χέρι στην τσέπη». Εξευτελιστική είναι και η πρόσφατη υπαγωγή μας στην κατηγορία «σκουπιδιών» (CCC) από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης, αλλά τραγικός είναι ο εξευτελισμός των ασθενών που, αν χρειάζονται έναν ορθοπεδικό επίδεσμο, πρέπει πλέον να απευθύνονται στο ιδιωτικό εμπόριο ή στο παρεμπόριο που γίνεται μέσα στα νοσοκομεία επειδή τα είδη αυτά πλέον δεν διατίθενται. Τραγικό είναι και να μένουν στην Αττική ακινητοποιημένα 50 ασθενοφόρα, επειδή δεν υπάρχουν χρήματα για ανταλλακτικά. Και, τραγικότερο, αντί για μειώσεις, να διαβάζουμε για αυξήσεις φόρων.
Ολα αυτά με κάνουν να νιώθω εξευτελισμένος ως παλαιός αριστερός και με πείθουν ότι το πρόβλημα που κατατρώει την κοινωνία μας δεν είναι πρωτίστως οικονομικό. Δεν είναι ούτε πολιτικό. Δεν είναι καν ιδεολογικό, αριστερό ή δεξιό. Είναι πολιτισμικό και η καθ’ ημάς αριστερά δεν αποτελεί λύση αλλά μέρος του. Και για να μας ρίξει στάχτη στα μάτια παριστάνει το θύμα των Ευρωπαίων και απειλεί με Κούγκι. Μήπως νιώθεις κι εσύ, όπως εγώ, γελοίος, που ξοδεύτηκες γι’ αυτούς;