Διάβασα με προσοχή το άρθρο του Μιχάλη Κυριακίδη με τίτλο «Η Κοίμηση της Κεντροαριστεράς». Εκεί αναφέρει και τα εξής «Παρακολουθώ αρκετούς φίλους, τόσο από τις στήλες της «Μεταρρύθμισης», όσο και στο fb, που κατά τ’ άλλα είναι υπέρμαχοι της ελευθερίας της έκφρασης και του διαλόγου, να οδύρονται και να καταγγέλλουν τη «Μεταρρύθμιση», επειδή δημοσιεύει άρθρα με τα οποία διαφωνούν». Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα ήταν και ένα σχόλιο του εκδότη της Μεταρρύθμισης Γιάννη Μεϊμάρογλου.
Νομίζω ότι χρειάζονται κάποιες διευκρινήσεις προσωπικού χαρακτήρα. Όταν πριν μερικά χρόνια μαζευτήκαμε να κάνουμε, μετά το έντυπο περιοδικό, και την ηλεκτρονική Μεταρρύθμιση συμφωνήσαμε ότι αυτή θα είναι ένα περιοδικό που θα στηρίζει την υπόθεση της Σοσιαλδημοκρατίας – πολύ λίγο μιλούσαμε τότε για την Κεντροαριστερά και τους ενδιάμεσους πόλους. Επίσης συμφωνήσαμε ότι θα ασκούμε κριτική σ’ όσους απέρριπταν τη μόνη εναλλακτική λύση που τότε είχε η χώρα και ήταν το Μνημόνιο. Ταυτοχρόνως θεωρούσαμε ότι αυτό το Μνημόνιο, παρά την επιβολή του από τους εταίρους, γι’ εμάς δεν θα μπορούσε να αποτελέσει το σοσιαλδημοκρατικό η κεντροαριστερό Σχέδιο. Η εφαρμογή του ήταν αναγκαία γιατί οι εναλλακτικές λύσεις ήταν πολύ χειρότερες. Αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να αποτελέσει το Πρόγραμμα της «Κεντροαριστεράς». Αυτά λέγαμε τότε. Ή όχι;
Από τότε στη Μ. δημοσιεύονται και άρθρα που θεοποιούν το Μνημόνιο, τις νεοφιλελεύθερες προτάσεις, αλλά αυτό είναι το λιγότερο, δημοσιεύονται άρθρα που κηρύσσουν ό,τι ποιο χειρότερο, τον κοινωνικό αυτοματισμό. Δικαίωμα των όποιων «αρθρογράφων» να γράφουν ότι πιστεύουν ή ότι καταλαβαίνουν για το τι είναι νεοφιλελευθερισμός. Δεν αφορά αυτούς το ζήτημα.
Αν η Μ. ήταν ένα περιοδικό που έλεγε ότι δεν ανήκει σε κανένα χώρο και φιλοδοξεί να δημοσιεύει όλες τις απόψεις που κινούνται στο δημοκρατικό πλαίσιο- μερικά άρθρα βεβαίως δεν κινούνται ούτε εντός αυτού του πλαισίου- τότε και φυσικά θα ήταν αναφαίρετο δικαίωμά σας και υποχρέωση να δημοσιεύετε τα πάντα. Αν όμως στόχος της Μ. είναι η προώθηση των ιδεών της «Κεντροαριστεράς»- Σοσιαλδημοκρατίας, τότε το ζήτημα αλλάζει ριζικά.
Δεν είναι θέμα πλουραλισμού, αλλά στόχων. Εφόσον οι στόχοι σας είναι να εκφραστούν όλες οι απόψεις, τότε καλά κάνετε και δημοσιεύετε τα πάντα. Τότε όμως χωρίς καμία διάθεση αντιδικίας, ούτε καν με αυτούς που μιλούν για την Αστυνομία σκέψης (εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια;) θα σας παρακαλούσα να μου επιτρέψετε να δηλώσω ότι σ? αυτό το πλαίσιο, ναι μεν δεν θα επιθυμούσα να σταματήσω τη συνεργασία μου ως φίλος του περιοδικού, στέλνοντας σας κείμενα μου ειδικά για το περιοδικό ή άρθρα μου δημοσιευμένα αλλού, εφόσον βεβαίως και εσείς το επιθυμείτε. Εξάλλου τον πλουραλισμό επαγγέλλεστε. Από την άλλη πλευρά όμως θα σας παρακαλέσω στο εξής να μη αναφέρομαι ως μέλος της Συντακτικής Επιτροπής. Η παράκλησή μου δεν έχει χαρακτηριστικά προσωπικής διαφωνίας. Πολιτική είναι η διαφωνία. Το γνωρίζετε αυτό πολύ καλά. Απλώς θεωρώ ότι δεν μπορώ να είμαι μέλος στη Σ.Ε ενός περιοδικού που δημοσιεύει όχι άρθρα με τα οποία δεν συμφωνώ, όπως υποστηρίζετε, αλλά άρθρα που δεν συμφωνούν με τους σκοπούς για τους οποίους εντάχθηκα στη Συντακτική Ομάδα.
Σας ευχαριστώ για τη συνεργασία και είμαι σίγουρος ότι αυτή θα συνεχιστεί με την ιδιότητά μου ως απλού φίλου».