Τα εκλογικά αποτελέσματα στην  Ισπανία στέλνουν ένα εξόχως θετικό αλλά και ένα αρνητικό μήνυμα. Το αρνητικό είναι βέβαια η είσοδος για πρώτη φορα στο κοινοβούλιο του ακδοδεξιου κόμματος VOX με 24 έδρες.  Το θετικό βρίσκεται φυσικά  στη  μεγάλη νίκη  του σοσιαλιστικόυ κόμματος ( PSOE) το οποίο κατέλαβε  την  πρώτη θέση με  ποσοστό 29% ( 123 έδρες αν και  χωρίς την απόλυτη πλειοψηφία ).  Η νίκη αυτή αλλα και  τα εκλογικά αποτελέσμτα σε Φινλανδία , Σουηδία όπως  και οι τάσεις στη  Δανία  δείχνουν  ότι παρά τις δυσκολίες η Σοσιαλδημοκρατία μπορεί να επανακάμψει,  να επιστρέψει  ενεργά στο Ευρωπαικό  πολιτικό  προσκήνιο. Αλλά όπως διδάσκει η περίπτωση του PSOE,   για να γίνει αυτό θα πρέπει να αναπροσαρμόσει ουσιατικά  την πολιτική της ατζέντα. Και αυτό έκανε το  PSOE χωρίς να εγκαταλείψει όμως και  την κεντρική σοσιαλδημοκρατική επιδίωξη για την επίτευξη της δίκαιης  κοινωνίας.  Οι ευρωεκλογές  αποτελούν  τη μεγάλη ευκαιρία σε πανευρωπαική κλίμακα για την αναπροσαρμογή αυτή.

Γιατί,  η  Σοσιαλδημοκρατία συρρικνώθηκε τα τελευταία χρόνια,   πρωτίστως γιατί αγνόησε  τη σύγχρονη ατζέντα, τα νέα θέματα δηλαδή που έχουν έλθει στο προσκήνιο και απασχολούν τις κοινωνίες. Και αυτό υπήρξε ένα από τα κορυφαία  λάθη της . Σε ορισμένες περιπτώσεις  υιοθέτησε μάλλον ρηχές ή αφελείς θέσεις πάνω σε μια δέσμη νέων θεμάτων με αποτέλεσμα να χάσει την επαφή  με κρίσιμα κοινωνικά στρώματα τα οποία διέρρευσαν σε άλλους πολιτικούς χώρους, αριστερότερα ή και σε ορισμένες περιπτώσεις δεξιότερα. Τούτο ισχύει για  τέσσερα  τουλάχιστον  κεντρικά θέματα   : (α) κλιματική αλλαγή – περιβάλλον. Στην τεράστια αυτή πρόκληση δεν αποδόθηκε η πρέπουσα σημασία ευθύς εξ αρχής και για μεγάλο χρονικό διάστημα με αποτέλεσμα να εμφανισθεί και σ’ ορισμένες περιπτώσεις να εδραιωθεί ως   νέα πολιτική δύναμη, οι “Πράσινοι” (Greens),  (β) μετανάστευση.  Οπωσδήποτε οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις όφειλαν να λειτουργήσουν ως προστάτης των δικαιωμάτων των μεταναστών, των νομικών δεσμεύσεων για πρόσφυγες και γενικώς των ανθρωπιστικών αξιών αλλά από την άλλη μεριά δεν θα έπρεπε να δώσουν την εντύπωση ή να προβάλλουν πολιτική που οδηγούσε στην απουσία κάθε ελέγχου στα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης (ΕΕ). Η Ευρώπη δεν θα έπρεπε να είναι φρούριο αλλά όχι και ένα εντελώς ξέφραγο αμπέλι. Αυτή η εικόνα που οι δημοκρατικές δυνάμεις επέτρεψαν να δημιουργηθεί υπήρξε  ένα άλλο μείζον λάθος. (γ) τα θέματα της ασφάλειας. Γενικώς η Σοσιαλδημοκρατία εμφανίζεται ως κάπως αλλεργική στο θέμα της ασφάλειας. Η αύξηση όμως των τρομοκρατικών επιθέσεων, η επέκταση του οργανωμένου εγκλήματος, κλπ. στον Ευρωπαϊκό χώρο ενέτειναν το αίσθημα της ανασφάλειας στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες και πολίτες με κύριο αίτημα την «Ευρώπη που προστατεύει». Η Σοσιαλδημοκρατία δεν απέδωσε όμως την ανάλογη σημασία στο θέμα και (δ) τέλος η Σοσιαλδημοκρατία αγνόησε σχεδόν πλήρως τη δυναμική των ταυτοτικών ζητημάτων. Δεν μπόρεσε δηλαδή να απαντήσει στη δυναμική αυτή με ένα περισσότερο πειστικό ευρωπαϊκό λόγο.

Θα πρέπει  επομένως να είναι  σαφές   ότι,  μαζί με την επιδίωξη της δίκαιης κοινωνίας της ισότητας ,  πρέπει να γίνουν διορθώσεις/ αναπροσαρμογές    στη σοδιαλδημοκρατική ατζέντα.Τις εκανε ήδη  σε σημαντικό βαθμό το PSOE και κέρδισε . Ενώ παρόμοια  “διόρθωση”  αποτυπώνεται και στο πρόγραμμα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PES-ΚΙΝΑΛ) για τις Ευρωεκλογές .  Ευοίωνο..