Θέλει δύναμη να διαθέτεις και να μπορείς (σχεδόν ατιμωρητί) να χρησιμοποιήσεις θεσμική βία και όμως να την απορρίπτεις. Είναι εύκολο να διοχετεύεις καταστροφική βία και να μην αποκαλύπτεις (στρατηγική και θέσεις), λες και καλύπτεσαι από μια ιδιότυπη «πολιτική ασυλία».

Θέλει θάρρος να λες τ’ όνομά σου στον ισχυρότερο αντίπαλό σου (κράτος, κόμμα, κυβέρνηση) και να συνειδητοποιείς ότι υπάρχει τίμημα που θα πληρώσεις. Είναι εύκολο να πολεμάς στα τυφλά όλους, ως υπέρτατος και ανώνυμος κριτής που αρνείται να κριθεί.

Θέλει καρδιά να θυσιάζεσαι για τους άλλους (πολλές φορές άγνωστους μελλοντικούς αποδέκτες της σημερινής σου μη-υποταγής). Είναι εύκολο να θυσιάζεις τους άλλους (πολλές φορές πιο αδικημένους και εξεγερμένους από σένα) στο όνομα ενός «κοινωνικού (;) μίσους» (που κατά τη γνώμη μου συχνά κρύβει αντεστραμμένη αγάπη).

Το απαραβίαστο της περηφάνιας, της αξιοπρέπειας και της ανθρωπιάς, δεν θα τα προστατεύσουμε χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα μ’ αυτά που προτείνουν όσοι στοχεύουν στην καταπάτησή τους.

Τη ζωή μας θα την προστατεύσουμε μαζί μ’ εκείνους που έχουν διδαχτεί να εκτίθενται σε ανιδιοτελείς αγώνες, τους «ελεύθερους και ωραίους», και δεν θα την αφήσουμε στα χέρια των εμπόρων της «ελευθερίας» της λούφας, της «ελευθερίας» της (ένοχης) σιωπής και της «ελευθερίας» της τυφλής βίας.

Υ. Γ. Η αντίσταση έχει μορφή και σχέδιο. Το ίδιο και οι αντιστεκόμενοι. Έχουν πρόσωπο και όνομα. Δεν κρύβονται διότι δεν ντρέπονται. Ούτε όταν στέκονται όρθιοι ούτε όταν υποκύπτουν.

*Καθηγητής Γιάννης Πανούσης, Βουλευτής ΔΗΜΑΡ.